De dochter van den kozak. Een historisch verhaal voor meisjes

[p. 82]

Wreede teleurstelling.

De winter en een groot gedeelte van het voorjaar gingen nu voorbij zonder dat Romanowna haar vader terug zag, zelfs zonder bijna iets van hem te vernemen; want de berichten, die hij haar slechts zelden deed toekomen, waren zoo kort, dat zij er zeer weinig aan had. Hij had het haar wel gezegd, dat zij er op moest rekenen in langen tijd niets van hem te vernemen, maar het viel haar toch hard, dat hij haar geheel scheen te vergeten, en gedurig maakte zij zich bezorgd, dat hem het een of ander onheil zou zijn overkomen.

‘O, Milna,’ zeide zij eens op een morgen, toen zij met deze in de prachtige gezelschapszaal zat, ‘ik kan u niet half zeggen hoe beangst ik ben over dat onverklaarbaar stilzwijgen van mijn vader. Mij dunkt, Orenburg, dat zoolang reeds door hem belegerd is, moest nu al genomen zijn. Ik heb den geheelen nacht zoo naar gedroomd, en telkens als ik even insliep had ik dienzelfden droom weder.’

‘Wat hebt gij dan gedroomd?’ vroeg Milna. ‘Arm meisje,’ voegde zij er meewarig bij, ‘ge ziet ook zoo bleek, ik kan zien dat ge weinig hebt geslapen.’

‘Ik droomde dat het leger op eens oproerig werd, tegen mijn vader opstond en hem gevangen nam, en ofschoon ik zeer goed weet dat het slechts een droom was, ben ik toch zoo droevig gestemd, dat het mij is, alsof er werkelijk iets zeer treurigs gebeurd is.’

‘Als dat het geval was, zoudt gij er zeker dadelijk bericht van krijgen; ge behoeft dus niet ongerust te zijn dat uw vader een ongeluk is overkomen, maar....... ik wilde wel dat er spoedig beslist werd tusschen de rechten van den keizer en de keizerin, want deze toestand is..... ik wil zeggen,’ brak Milna zich eenigszins verward af, ‘dat.... het zou zoo gelukkig zijn als er eens een einde kwam aan deze onzekere.....’

Blijkbaar had Milna iets op de tong, dat zij liever verzwijgen wilde, maar Romanowna bemerkte het niet, want op eens opspringende en naar de ramen gaande, riep zij, Milna in de rede vallende: ‘Ik hoor duidelijk paardengetrappel, zeker komt mijn vader mij verrassen. Ja, ja,’ vervolgde zij vroolijk, ‘ik zie een groot gezelschap op de brug aankomen. Wel, dat is heerlijk, en dat juist heden, nu ik zoo erg ongerust was. Maar hoe vreemd, ik zie eene menigte officieren en mijn vader niet. O, ja toch, hij rijdt in het

[p. 83]

midden, ik zie zijn lang kleed duidelijk; maar neen, dat is een ander, het is een priester met een langen witten baard. O, zeker komt die mij voorbereiden op het een of ander ongeluk.... neen, neen Goddank, mijn vader is er zelf bij, maar niet gekleed zooals gewoonlijk in een geestelijk gewaad. Milna, zie toch eens hoe goed hem de uniform staat.’

Milna kwam nu ook bij het raam en zeide: ‘Welk een groot gezelschap. Maar hemel!’ voegde zij er iets zachter bij, ‘wat een opgewonden troepje.’

De czaar snelde gewoonlijk, zoodra hij aankwam, dadelijk naar zijne dochter, en deze kwam hem meestal halverwege de trap te gemoet, maar nog nooit had een der gasten het gewaagd onaangediend in tegenwoordigheid der prinses te komen. Eerst nadat het gezelschap zich in de eetzaal, die onder de gezelschapszaal was, verfrischt had, diende een knecht de heeren een voor een aan, en stelde de keizer zelf hen, die om deze eer verzochten, aan de prinses voor. Pugatscheff was er bijna nog meer op gesteld dan zijne dochter, dat alle etiquette stipt in acht werd genomen.

Men stelle zich dus Romanowna's verbazing en ontroering voor toen zij, de kamer uitsnellende om haar vader te begroeten, niet alleen hem zag aankomen, maar tevens zijn geheele gezelschap, hard pratende en lachende met rij laarzen aan en karwatsen in de hand, hem zag volgen. Verschrikt en verlegen deinsde zij eenige passen achteruit, maar dadelijk was haar vader haar genaderd, drukte haar woest in zijne armen, kuste haar op de wangen dat het klapte en zeide toen, luidkeels lachende: ‘Ha, ha, daar zijn we. Verduiveld, wat ziet ge er bevallig uit, allerliefst, hoor. Komt, heeren, geeft het lieve kind de hand.’

Eenige officieren bogen eerbiedig en toonden door hunne blikken, hoe het hun leed deed dat de prinses verdriet werd aangedaan; maar anderen maakten gebruik van de aangeboden vrijheid, en namen Romanowna's blanke kleine hand in de hunne, terwijl zij haar eene ongepaste aardigheid toefluisterden, of kusten de hand, hun met zooveel weerzin toegereikt, terwijl zij zich voor de prinses op de knie lieten vallen.

‘Uwe Majesteit,’ sprak Romanowna op zich beklagenden toon, ‘zal zeker toestaan dat ik mij verwijder?’ en bij deze woorden ging zij naar de deur.

‘Neen, neen, ge moet hier blijven,’ was het antwoord van den

[p. 84]

czaar, terwijl hij zijne dochter in den weg trad, ‘want wij komen hier om een vroolijken dag te hebben. Maar, Milna, mijn aardig duifje,’ vervolgde hij in denzelfden adem, ‘hoe staat gij daar zoo schuchter te kijken?’

‘Ik ben verwonderd,’ antwoordde Milna op luiden en vasten toon, ‘dat de keizer zijne dochter, die hem hartelijk liefheeft, zoo beleedigt.’

De keizer beet zich op de lippen, maar zeide niets, en liet toe dat Milna de prinses haren arm aanbood en zich met haar verwijderde.

‘Die kleine zottin! Zij zal toch bij ons gastmaal aanzitten,’ sprak de keizer. ‘Hier, jongen,’ beval hij aan den knecht, ‘zeg dat er zoo spoedig mogelijk een goed diner gereed moet zijn, en breng ons wijn en glazen.’

‘Gij zult geen wijn hier brengen,’ zeide de graaf Von Solms bedaard.

De bediende bleef aarzelend naar den keizer zien. ‘Doe wat ik u bevolen heb,’ schreeuwde deze met donderende stem.

‘Verwijder u en waag het niet hier iets te brengen, dat op dit oogenblik voor ons allen even nadeelig is,’ klonk het tegenbevel.

‘Hel en duivel!’ riep de keizer. ‘Ben ik dan geen meester meer in mijn eigen huis? Breng Tokajer en glazen.’

De graaf Von Solms gaf den knecht een gebiedenden wenk, dien deze begreep, en hernam toen, zich bedaard tot den keizer keerende: ‘Gij zult het mij later dank weten, dat ik mij het recht aanmatig voor u te handelen, daar ge op dit oogenblik niet in staat zijt voor uzelf te denken. Ik....’

‘Alle duivels, ik wil....’ viel de keizer den graaf in de rede; maar deze bracht hem dadelijk tot zwijgen door te zeggen: ‘Ik wil niet toestaan dat uwe dochter, dat schoone, lieve en onschuldige meisje, beleedigd wordt.’

‘Wie haar beleedigt zal ik....’ begon de czaar weder.

‘Gij beleedigt haar zelf door uw gedrag,’ zeide de graaf gestreng. ‘Geloof mij, begeef u onmiddellijk naar uwe vertrekken, en neem eenige oogenblikken rust voordat gij uwe dochter weder onder de oogen komt.’

De czaar begon weder iets in het midden te brengen en was blijkbaar onwillig om dezen goeden raad op te volgen, maar de graaf vervolgde: ‘En sta toe, dat wij ons ook een weinig verfrisschen en

[p. 85]

ons toilet maken voor het diner,’ en bij deze woorden nam hij den czaar onder den arm en geleidde hem naar zijne slaapkamer, ofschoon deze eenigen tegenstand bood.

Bijna in één ademtocht was Romanowna uit de gezelschapszaal naar hare eigene kamer gevlogen en daar op den eersten stoel den besten neergevallen. Aan een marmeren beeld gelijk zat zij daar onbeweeglijk, toen Milna, die haar iets langzamer volgde, bij haar kwam. Zij naderde de prinses en wilde haar aanspreken, maar op hetzelfde oogenblik begreep zij dat Romanowna meer behoefte had om alleen te blijven, en verliet haar dus zonder een woord te zeggen.

‘Arm, arm meisje,’ zuchtte Milna, terwijl zij naar haar eigen kamertje ging; ‘waarom moet zij toch zooveel verdriet hebben?’