Metamorphosis et historia naturalis insectorum. Pars tertia et ultima

O. Veerthiende bevindinge.

DEse groene Rupse onthoudt sich op de willighe Boomen, ende gebruyckt het loof daer van tot sijn voedtsel, ende dat tot in het laetste van de Somer toe, principalijck inde maent van October. Hy is seer graegh in het eten, ende eet ghemeenelijck wel vijf of ses uyren langh gestadelijk sonder op-houden. Hy eet des mor-

[p. 26]

ghens met het aenbreecken van den dagh; ende wordt niet eer de oude verteerde spijse quijt, voor dat hy eet: want de nieuwe spijse dringht hem de oude overblijfselen van de voorgaende uyt het lijf. Houdt sich soo vast aen het willigen loof, dat hy by-na met geen ghewelt daer van te trecken is, of soude dickmael sich selven eer in stucken laten van een halen.

Is boos van aerdt, alsmen hem aen aenraeckt, soo smijt hy met sijn achter-lijf seer vinnigh gunts ende herwaerts, pooghende met de pinne die daer op staet te steecken, welcke venijnigh is. Dit is een Manneken, de Wijfkens zijn soo schoon niet, maer graeuwer ende sonder die ronde vlekken, welcke de ghedaente

[p. 27]

van ooghen schijnen te vertoonen.

Als dese Rupsen haer willen begeven tot veranderinge, soo woelense seer langh, tot datse van alle haere vuyligheden volkomentlijck gereynight zijn. Dit geschiet zijnde, stelt hem tot veranderinge sonder yets te spinnen, ofte iewers in te dringhen, of sich iewers mede te bedecken; (gelijck de andere Rupsen ghewoon zijn te doen,) hy schiet alleenelijck sijnen huyt af ende dan siet men de veranderinghe ligghen, ghelijck hier nevens op het midden der Plate aen-ghewesen staet. Dese veranderinghe stelde sich op den negenthienden September 1663. ende op den vijfden dagh van de maendt Mey in het volghende Jaer 1664. is daer uyt te voorschijn ghekomen eenen stercken

[p. 28]

Uyl, welcke leefde sonder eten tot den veerthienden der selfde maendt Mey ende stierf.

Van dese soorte van Rupsen en heb ick noyt gheen volkomen Uyl konnen bekomen, altoos waren de Vleugels bekrompen, even als ofse van het vyer versenght waeren gheweest, ofte als een gherompelt parkament,dat te na by het vyer gheweest is: ende dese Vleugels komen noyt tot haer selven, ofte en worden noyt behoorelijck uyt-ghespannen; soo dat de Uyltjens niet en konnen vlieghen, maer sonder te eten van honger sterven moeten; doch setten echter haer zaedt eerse sterven.

[p. *29]