Metamorphosis naturalis
(1660)–J. Goedaert– AuteursrechtvrijOfte historische beschryvinghe vanden oirspronk, aerd, eygenschappen ende vreemde veranderinghen der wormen, rupsen, maeden, vliegen, witjens, byen, motten ende dierghelijcke dierkens meer
I. Ondervindinge.DE Rupse Ga naar voetnoota afgebeeldt by letter A. (welcke ick om van andere te on- | |
[pagina 16]
| |
derscheyden, den Egel-rups noeme) heeft haren oirspronck uyt het saedt dat de paeuw-ooge (van welcke hier onder gewagh gemaeckt wert) set op de tweede soorte vande groote brantnetels, in het Latijn Vrtica genaempt. Dit kruydt schijnt een verwarmende kracht te hebben, door-dien het aen-geraeckt zijnde, door sijn kleine doorenkens die op de bladeren staen, de handt seer doet ontsteecken, ende met puysten of bladderkens op-loopen: welck ongemack versacht ende weg-genomen wert, indien-men de plaets des brandts ende pijne vrijft met het sap dat uyt gras geperst wort. Dese Rupse heb ick ghevanghen den 14 Mey, 1635. ende onderhouden met netel-bladeren tot den 11 Junii des selfden jaers; doen heeft sy | |
[pagina 17]
| |
haer tot de Ga naar voetnootb veranderinghe gheset, maeckende het achterste eynde vande veranderinghe seer vast, met den kop nederwaerts hanghende, als te sien is by letter B. | |
[pagina 18]
| |
Dese vertooninge duyrde den tijt van negen-thien dagen, als doen quam daer uyt een schoone vier gevleugelde Ga naar voetnootc Paeuw-oog, gelijck in dese mede-gaende figuyre aen-gewesen wort, by de letter C. Als dese Paeu-oogh eerst voort-quam uyt haere veranderinge, waren haere vleughelen even als nat papier | |
[pagina 19]
| |
gestelt waer uyt eenige druppelkens waeter vloeyden: doch (dat mijns oordeels wonderlick was, en op-merckens waerdich) sy wierden inden tijt van een half quartier van een uyr volkomentlick stijf, uyt-gespannen, ende bequaem om daer mede te vlieghen. Het voedtsel dat dese ghemelde Paeuw-oogh ghebruyckt, is suycker ende verscheyden soorten van soetigheden, doch insonderheydt den honingh, diese van de bloemen weten te haelen: en boven al beminnen sy seer bedorven freuyt, om welck sy tegen malkanderen dickmael vechten. Sy verberghen haer des Winters inde Schoor-steenen der landtlieden, uyt welcke ick de selfde somtijts met sterck vyer te stoocken, hebbe doen te voorschijn komen. Oock onthou- | |
[pagina 20]
| |
den sy haer dickmael inde holle boomen. |
|