Ballade der zwevenden
Wij verdwijnen van de aardbodem, één grote woestijn. Het beetje water dat ons lichaam in dit heet klimaat nog bevatte verdampt zodra we sterven. En hoe weinig is er dan nodig (zo licht wegen onze overblijfselen) om ons voorgoed te doen opstijgen: een paar aan de hielen vastgemaakte voetzoekers, een flinke zet en daar gaan we. Tot helemaal in de stratosfeer. Waar de ultraviolette zon ons verder uitdroogt en mummificeert en waar we blijven zweven in onafzienbare zwermen. Een vreemd ballet. Nog maanden groeien onze haren door, drijven in lange slierten op de wind, wind die in onze verdorde stembanden speelt, daar een zeer hoog bijna ultrasonies gezang aan ontlokt, bij helder weer (en dat is het altijd) hoorbaar tot helemaal beneden.
Auteursrechtelijk beschermd