Willem van Bergen, student aan de Leydsche hoogeschool

[p. V]

Opdragt aan eene blinde dame, ganzenvoedster en ossendrijfster van beroep.

Gij zult weten, zeer Edele en zeer Magtige Dame, dat ik een aartsvijand ben van iedere opdragt, welke uit zuivere hebzucht aaneengeflanst wordt; en ik durf vertrouwen, dat het boven Uwe magt is, mij te betalen voor dit bewijs mijner hoogachting, vermits slechts een matig verstand mij ten deele is gevallen, reeds te veel, o Fortuna! voor hem, die van U een troetelkind wil wezen. Want volgens de grondwet Uwer hoogwijze regering kunnen alleen dezen de troeven krijgen, die, als stempel Uwer goedkeuring, een paar lange ooren dragen.

De reden, waarom ik U, o Fortuin! dit mijn werk heb opgedragen, moet ge dus niet toeschrijven aan vuige hebzucht, of onbeschaamde bedelarij, zoo aanstekend in onze lage landen, maar

[p. VI]

omdat geen ander op hetzelve zoo veel aanspraak kon maken. Want van het begin tot het einde heb ik alleen aan U de uitgebreidste magt over mijne pen gegeven; waarschijnlijk om de moeite uit te winnen van dezelve te besturen.

Deze roman is, derhalve, meer een spel van U, dan een werk van mij. Ik wenschte maar, dat Gij denzelven haddet laten drukken voor Uwe rekening, Dame. Want niettegenstaande ik zoo menigen keer geschreven heb als een Hans, hebt Gij mij niet als een' Hans bevoordeeld. Door Uwe gewone kuren en aapjes heeft juist het omgekeerde plaats gehad van hetgeen ik zoo ijverig wenschte. Want Gij weet, zoo goed als ik, Dame! dat het boek zes lezers heeft gevonden tegen éénen kooper. En toch, Fortuin! neem ik nog hartelijk deel in Uwen welstand; meer dan Gij in den mijnen, daar Gij altijd mij laat dobbelen tegen twaalf oogen. En toch heb ik Uwen naam aan het hoofd van dit boekdeel geplaatst; opdat men het raadsel konde ontcijferen, waarom ik zóó heb geschreven en niet anders? waarom ik hier ben beland en niet ginder? Heeft Claudius zijnen bode aan den Dood opgedragen, die denzelven niet heeft willen aannemen; Gij, mevrouw! zult aan de spits van mijnen Willem van Bergen staan, ofschoon ik reeds nu overtuigd ben, dat ook Gij mijn boeksken zult versmaden. - Het is niet noodig, U de verzekering te geven van mijne onbegrensde achting voor Uwe Blindheid enz. enz.