Zij zingen

[p. 155]

Lied van den beiaard

Gelijk een reus verrijst hij daar,

In weer en wind en noodgevaar,

Sinds heugelijke tijden.

Wie kent hem niet?

Hij bidt, gebiedt

Of noopt door menig feestlijk lied
De kindren tot verblijden.

O, feller jaagt ons jeugdig bloed,
Wanneer zijn lied een heldenstoet

Voor onze zinnen toovert.

Dan spreekt in ons

Zijn edel brons

Van mannenmoed, in 't strijdgebons,
Die recht en roem verovert.

O, zanger laat uw klokken slaan;
Wij luistren naar uw wijs vermaan,

Wat onraad moge dreigen.

Wij staan dan trots

Der vreemden bots

Zoo fier als gij, gelijk een rots;
En blijven steeds ons eigen!