Het huis

[p. 42]

Geschenk van mijn vader

Wij zaten samen, zwijgend, bij het vuur;
mijn lieve vader
en ik.
Bij elk klokgetik
kwam zijn stervensuur
nader en nader.

Hij was rustig en goed;
lijk de moeder
die haar kindje heeft gedekt tot de kin,
en die heengaat op lichten voet,
stil en verblijd,
zoo wist hij zijn denken en daden bedolven
onder Gods warme barmhartigheid.

Hij stond langzaam uit zijn zetel op,
recht en sterk lijk hij had geleefd
Zijn fijne hand
heeft gebeefd
op mijn hand:
een nevel over ontwakend land.

Toen heeft hij zijn laatste daad gedaan:
hij gaf me zijn uurwerk,
eenvoudig, zonder één woord,
en monklend is hij te rust gegaan.

[p. 43]

 

Maar, toen ik hem zacht naar het bed geleidde,

 

wist ik

 

hoe een Engel, zingend, aanschreed achter ons beide.

 

Want moedig had mijn vader,

 

in mijn handen

 

afstand van daad en tijd gedaan.

 

Trots en weenend ben ik van hem heengegaan.