|
| |
| |
| |
| |
Lykkrans
ter zaliger gedachtenisse van:
I.
L.J.D.W. (Theologant, † 1852.)
Het aerdsche vat was al te teêr
Voor 't magtige verstand;
De band des lichaems kon niet meer
Weêrstaen der zielen brand,
Hy brak... Ze ontlook heur vleugelen,
Dáér mag zy, zonder teugelen,
| |
| |
| |
II.
H.L.B.G. (Theologant, † 1854.)
Uw stemme, o Heer! hebbe ik vernomen:
‘Ga in myn wyngaerd,’ sprak ze my,
Ik ben, gehoorzaem er gekomen,
Al is't dat ik onweerdig zy;
En, nauwlyks er nog bin' getreden,
Of, met den wille alleen te vreden,
Roept Gy my weêr by uwen throon,
En geeft, voor onverdienden loon,
Zoo veel aen my, als aen die 't ploegen,
En 't daeglyks stryden voor uw Kerk,
En d'hitte van den dag verdroegen,
Vergrysd op 't heilig wyngaerd werk.
| |
| |
| |
III.
J.F.C. (Dichter, † 1855.)
Gelukkig die in 't dorre zand
Van 's werelds vreemd Egyptenland,
Geen oogbedriegend weeldig oord,
Vergeefs vervolgend, op en spoort,
Gelukkig die de wreede beet
Der wereldbraem zoo haest vergeet
Als hy ten Hemel schouwt,
Of die, in zynen lentedag,
Een enkle bloeme plukken mag,
En,... dat 't hem niet en rouwt!
Maer geen dien 'k zoo gelukkig noem
Als hem die 's werelds doorn en bloem,
Om vroeg naer 't eigen land te gaen,
Waerheen de pelgrim, op de baen,
Nog reikende oogen slaet.
Gelukkig! jongst ontslapen Vriend:
Nooit heeft uw ziel het stof gediend,
Eén enkle bloeme pluktet gy:
De zuivre bloem der Poëzy,
Gy droegt die meê naer God!
| |
| |
| |
IV.
D.J.V.H. (Stud. in rhet., † 1858.)
Daer lacht een nieuwe zon de nieuwe velden tegen,
De voorjaermorgen breekt, na winternacht, weêr aen;
Ik zie het groeijend licht ten oosten opgestegen,
Maer nauwlyks op, en 't licht is weêr aen 't ondergaen!
Aen 't ondergaen? Toch niet! 't is ik die ben gerezen,
't Is ik die Hemelwaerds gerukt, uit rampe en wee
En uit alle aerdsche vreugd, mag vreugd heur name wezen?
De zonne duistren zie in eene gloriezee.
De zee, waerin gy baedt, onwetend en omhangen
Met sluijerend Geloove, in 't zalig God-ontvangen,
Gebroeders, in 't geheim van Jesus' Liefdebron:
De zee der Godlykheid, die ben ik ingeschoten,
En had ik maer één teug van 't lavend licht genoten,
Die waer my 't sterven weerd, zoo ik nog sterven kon!
| |
| |
| |
V.
E.V.D.B. (Stud. in poësis, † 1858.)
Zoo der ooit een bloemke groeide
Over 't graf waerin gy ligt,
Of het nóg zoo schoone bloeide,
Zuiver als het Zonnelicht,
Blank gelyk een lelie blank is,
Vonklende als een Roozenhert,
Needrig als de needre ranke is
Van de Winde daer m'op terdt,
Riekend, vol van honing ende
Geren van de bie bezocht,
Nog en waer't, voor die U kende,
| |
| |
| |
VI.
P.F.J.S. (1755 † 1858.)
't Geen waervan de droeve menschen
Altyd klagen hier beneên,
't Geen waernaer zy 't meeste wenschen,
Hebt gy honderd jaer geleên.
Maer, weêr m'oud wordt en gryshairig,
Weêr onmondig kind verscheidt,
- Gy wierdt honderd-en-driejarig -
Schilt het iets in de eeuwigheid?
Zeg! wat hebt gy meer verworven,
Mogt gy in den Hemel gaen,
Als het kind, met u gestorven,
En met u in 't graf gedaen?
Jaren, maenden, dagen, uren,
Ware 't honderd duizend jaer,
't Is, by Gods oneindig duren,
't Is... als of het niet en waer'!
|
|
Auteursrechtvrij