|
| |
| |
| |
Dank na de Misse.
Aen U zy dank, Aenbidlykheid
Des Heeren Jesu, toegezeid;
Zy al dat my ten deele viel
Uit Uwe hand, myn hert en ziel,
Voor dankschuld weêrgegeven.
Gy spreekt: ‘dit is myn Vleesch, myn Bloed,
En gy, gy zyt Myn Priesters, doet
Het geen gy my zaegt plegen,’
Gy gaet, gy sterft, gy ryst, gy vaert
Ten Hemel, ende, nederwaerd
| |
| |
De Apostel vliegt het heilverbond,
Uit wonderlyk begaefden mond
Hy sterft, maer reeds beglanst het Kruis,
Van op 't onzuiver tempelgruis,
Tien duizend Priesters offren aen
't Onbloedig Autaer, dat doorstaen
Heeft helsche storremslagen:
En heden heeft uw liefdepand
Myn hoogst onweerde Priesterhand,
Weest Priester! sprak uw dienaer my,
En dat uw stem Gods stemme zy,
En, wat de Apostlen deden
Uw doen: weest Priester Gods gewyd,
Ik zalve en zende u, Priester zyt
En, schrikkelyke wonderheid!
Ik, mensch, heb Gods zelfstandigheid
In schynbaer stof gesproken!
Op myn gebod heeft het Begin
En 't Einde van 't heelal zich in
Den schyn van brood gedoken?
| |
| |
De Godheid, die een Maegd ontving,
De zelve, die aen 't Kruishout hing,
Is, op myn enkel Priesterwoord,
Verlatend 't hemelzalig oord,
In deze hand herboren!...
O! U myn dank! onnoembre God,
Die dondre en bliksem geeft gebod,
Die temt de wilde golven!
U, die den aerdbol schoot in 't ruim,
Of waer 't een wigtelooze pluim,
Die 't zeediep hebt gedolven.
U, die den boezem van de zon
Met licht bestrooit en maekt de bron
Van wasdom kracht en leven;
U, die de zilverblanke maen
Heur stralenkleed hebt omgedaen
En in het zwerk gedreven.
U, die in eenen Maegdenschoot
Uw Godzelfstandig Woord besloot,
En, in de needrig' handen
Van my! zoo diep gevallen mensch,
Ver boven al begryp of wensch,
't Nog heden wilt verpanden.
| |
| |
U zy myn dank!... en dat de klem
Van eene flauwe menschenstem,
Dóór 't bonzende Hosannalied
Dat uit de Seraphsherten schiet
Die eeuwig vóór U zingen!
Ja, U myn dank, Aenbidlykheid
Des Heeren Jesu, toegezeid!
Met al wat my ten deele viel:
Het kranke lyf, het hert, de ziel,
|
|
Auteursrechtvrij