|
| |
| |
| |
Bruiloftlied.
Komt, Godvergeetnen, die benydt
Dat elk niet is zoo als gy zyt:
Van 't hertvenyn doordrongen;
Komt, deugdeloozen, die houdt staen
Dat deugd niet anders is als waen,
't Zy tot uw spyt gezongen!
't Is bruilofte... voor Gods altaer
Stort eene jonge maegdenschaer
Rondom een vrouw, op wier gelaet
De blyde hoop te lezen staet,
Wat! is heur perelsnoer een krans
Van houten peerlen zonder glans?
Een koopren kruis! is dat geheel
Heur borstsieraed, heur handjuweel,
Heur zyde, en tuil, en kanten?
| |
| |
Ja, want geen stervend mensch is haer
Verbonden tot een wederpaer,
Aen wien ze, om leven en om dood,
Heur echtelyke banden sloot,
De onbreekbaerste en de kuischte.
Noch hoopt zy teedre mondjes ooit
Te hooren staemlen ‘Moeder:’ nooit!
Te voelen wat een moeder voelt,
Wanneer zy op heur herte woelt
Heur kind, heur bloed, heur leven!
't Is zy niet, als de wiege zwingt,
Die wiegt... en 't kind in slape zingt,
Heur moederlyke stem bezielt,
En, als het slaept, er neffens knielt
En 't kust, van liefde dronken.
De wieg voor haer is 't yzren bed
Waer de arme kranke op ligt, besmet
En moedloos neêrgebonden;
Heur zang! de zoete stem die troost,
Die 't herte zalft van Jesus' kroost.
Heur kus!.. 't zyn Jesus' wonden.
| |
| |
Ziedaer... de kindren van heur trouw:
De bleeke wees, de schaemle vrouw,
U, booswicht, ja, die Jesus maegd
Een doodgezworen haet toedraegt,
U weigert zy geen bystand.
Ja, by uw bedde lispelt zy
Gebeden, voegt een woord er by
Om weg naer 't hert te zoeken,
En waekt u over dag en nacht,
En weeklaegt op uw jammerklagt,
En ziddert op uw vloeken!
Wat vloekt hy? - U, gewyde maegd,
Want al die Jesus' trouwring draegt
Moet ook Zyn Kruis weêrvaren:
Voor teedre liefde schonk m' Hem gal,
Den zelven drank des lydens zal
‘Kom! - roept men, - uit het kloostergruis
Verryze 't yzren stoomwerkhuis,
Het kloosterdom te nieten!
Wat dienen ze ons? wat nut doen zy
Aen zich of aen de maetschappy?
Wie mensch is moet genieten!’
| |
| |
En menig lastervolle hand
Werpt onraed op den kloosterwand,
En zoekt hem te bezwadderen
Met gruwelen uit eigen ziel:
Doch nooit zal één de zuivre wiel
Des maegdendoms bekladderen.
Zy slacht der blanke leliebloem,
Die, onbekend en zonder roem,
Staet in de doorenstruiken
En bloeit, tot dat heur zuivre kelk
Eens op de dorre hei verwelk'
Om prachtiger te ontluiken.
Te ontluiken in een ander oord,
Waer klagt noch weedom t' huis behoort,
Lyk peerlen blinken aen de kroon
Die, altyd nieuw en altyd schoon,
Geen eeuwigheid zal tanen.
Ja, Godvergeetnen, die benydt
Dat elk niet is zoo als gy zyt,
Noch kloosterbrekend' handen niét,
Daer wordt het hooge bruiloftlied
|
|
Auteursrechtvrij