|
| |
| |
| |
Aen de leeuwerke in de lucht.
My beminde Grysleeuwerke,
Lieve zangster ende zoet,
Die op uw bedauwde vlerke
De aerde stoot, en afgevlogen
Hooger dan myn ooge draegt,
Dáér, in d'hemelblauwe bogen,
Dáér aen God uw klagte klaegt;
Dáér waer gy den dag ziet breken,
Wandlend op de wolkenbaen,
Schouwende in de gulden streken
Eér de zonne is opgestaen,
Zingende op heur eerste lonken
Drinkende met lange dronken
De allereerste morgenstrael:
| |
| |
'k Heb u dikwyls nagekeken
Vruchtloos in uw hooge vlugt,
By de leeuwerke in de lucht. -
Spant, o ziele, spant uw vleren,
Veerdig tot de hemelvaert,
Wilt niet langer hier verteren:
Op! geliefde, hemelwaerd;
Schuwt al wat u kan bezwaren,
Werpt het, schudt het, slaet het af!
Wilt geen van de krachten sparen
Die God zelf, o ziel, u gaf!
Laet ze, die deze aerde minnen,
Achter 't geen waermeê de zinnen,
De ydle zinnen, zyn voldaen;
Menig vogel wroet zyn leven -
Lang en lustig in het slyk,
Gy, moet met de leeuwerk zweven,
Hooge in 't blauwe hemelryk.
Daer zult ge over hille en dalen
Schouwen in den gulden Oost,
Baden in de morgenstralen,
In die zee van hope en troost!
Troost voor 't altyd weenend herte
Dat maer immer vreugde 'n vraegt,
Troost voor de onverzoenbre smerte
Die daér altyd, altyd knaegt:
Knaegt tot alswanneer gy rusten,
Rusten zult in 't heilgenot
Van die zee, die zonder kusten,
Zonder gronden is, in God! -
| |
| |
Leeuwerke, in de hemelstreken
Blyft gy nimmer, nimmer lang,
Maer gy moet het lied afbreken
Van uw blyden morgenzang.
Gy moet weêr op de aerde dalen
Eens verstooten met den voet:
Moet alhier het voedsel halen
Maer, myn ziel, wanneer uw vlerken
Eens na lang verleden tyd
Los gaen ende mogen werken,
En, gy vry van 't lichaem zyt,
Dan, o dan! zoo vlieg ik henen!
Sneller vlieg ik op de vlugt,
Dan gy, Leeuwerk, ooit verdwenen
Zyt in 't diepen van de lucht.
Dan, o dan! zoo vlieg ik hoog en
Dan gy my den weg kunt toogen,
Leeuwerke, in de blauwe locht.
Dan, o dan! zoo keer ik nimmer,
Nimmer, nimmer, nimmer weêr:
Maer ik blyve, schouwend immer
Van dien Oceaen van Goedheid,
Die, wie eens genoot zyn zoetheid,
Nimmer nimmer keeren laet!
Dan, o dan! zoo zing ik lange en
Langer als 't u is gegund;
Zoeter klinken myne zangen,
Dan gy, Leeuwerk, zingen kunt.
| |
| |
Zoeter als de klokkegalmen,
Die, vermenglende in 't getuit
Van de meziegolven, walmen
's Avonds als het avond luidt;
Langer als 't gezang der winden,
Die aen 't spelen onder 't riet,
Daer de schrale snaren vinden
Van hun ruischend morgenlied;
Zoeter als 't gelui der schellen
Toen 't al klingklankt ondereen
Van de koeijen, die hun bellen
Kluttren, klinken, ende weên;
Hooger als de hemelbollen
Stralend door de ruimte rollen:
In de oneindige eeuwigheid!
|
|
Auteursrechtvrij