|
| |
| |
| |
De Waterspegel.
Εν μεν γαιαν ετευξ', εν δ'ουρανον,..........
Ηελιον τ' ακαμαντα, Σεληνην τε πληθουσαν,
εν δε τα τειρεα παντα, τατ' ουρανος εστεφανωται
Ik wete ik een spegel, een spegel zoo klaer,
Zoo klaer en was nimmer een spegel:
Zyn blinkende vlakte ze'n schilde geen hair,
Of mate ze 't pas en de regel;
Noch is hy van glas, of van yzer of stael,
Noch smaekt' hy den gloeijenden oven.
Niet anders en is hy dan helder kristael,
Niet anders van onder te boven.
Hy rust op het zand, op het goudene zand;
En rond hem, van blinkende blâren
En blinkende keijen, zoo loopt er een rand
Van kunstenaers niet te evenaren.
Ei! een die een wondere Kunstenaer is,
Een heeft er dien rand aen gebonden
Met vlietgérs en vlotgérs en biezen en lis,
Den lieflyken rand ende ronden.
Ei! een die een wondere Kunstenaer was,
Hy miek er al wondere dingen:
Hy miek en Hy schilderde in 't speeglende glas
Wat weerd is om hier te bezingen.
| |
| |
Hy miek er vooreerst de onafmeetbaerheid in
En 't eendlyk vereende gewemel
Waer dat ik geen einde aen en zie, geen begin,
Maer altyd voort hemel en hemel.
Hy dei er de ontelbare sterren in staen,
En beven en tintlen en pinken:
Hy dei ze vervliegen, Hy dei ze vergaen,
En altyd ten hemelwaerd winken.
Hy miek er de Roomstrate in, 't blinkend gewest,
Den Woênswagen, regt, en omverre,
En gy die zit oost in den morgen en west
In den avond, en 't Zevengesterre,
En 't klimmende wiel van de Zonne die nooit,
Van klimmen of dalen, nooit moede is,
Maer klimt en des morgens heur tranen uitstrooit,
Lyk vier 's noens, en later lyk bloed is;
Hy miek er de Mane in: ze zat er zoo bloot,
Zoo koud en zoo bleek en zoo blank in,
Ze zat er nu kleene, ze zat er nu groot,
Ze zat er half, nieuw, vol en krank in;
Hy miek er de bergen, de dalen, de weên,
De hupplende vliezige schapen,
Met huizen en torren en rotsen en steen
En leeuwen, van wolken die gapen.
Hy stak er 'nen boge in die 't blyde vertoog
Van alle de verruwen paerde:
Die klom in den hemel, die kwam van omhoog,
Die steunde zyn voeten op de aerde:
Ja, de aerde lag ook in den spegel geprent
En sprak van de kunde des Meesters;
Zy lag en zy loech er zoo lief en zoo djent
Vol kruiden en bloeijende heesters.
| |
| |
Hy miek er de wiedsters die lagen in 't vlas;
En ál daer zy hadden gekropen,
Daer lagen - ik zag het in 't speeglende glas -
Al d'hairelkes nedergestopen.
Hy miek er den oest in en 'k hoorde den steen
Die zingezangde over de pikke;
En 'k zag er de binders aen 't werk ondereen,
En 't kooren viel dapper en dikke:
Daer stond het, gestuikt op den stoppelden grond,
De landman-zyn herte ging open
Wanneer hy zyn krulhairde kinders er rond
Of, spelend, zag bachten gekropen.
Hy miek er de koeijen die stallewaerds aen,
Een kneeuwlende langzame reke,
Daer kwamen, en neunden hun steerten al slaen,
En zoopen 'nen zeup uit de beke.
Zoo wondere dingen aenschouwde ik aldaer,
Aenschouwde myn wonderend wezen,
En 'k peisde: hoe kon, die een spegel zoo klaer
Gemaekt heeft, een mensche toch wezen?
Dat peizende, stoop ik al over den boord
Des spegels om nader te neigen,
En 'k dei om den spegel te omhelzen, - maer hoort!
'k Aenschouwde en erkende... myn eigen.
Dus ben, o die hemel en zon ende maen,
Die wolken en bergen en landen,
Die alles liet worden dat mogte bestaen,
Dus ben ik het werk uwer handen!
O moge de ziele des Priesters, myn ziel,
De ziele geprent met uw zegel,
U Zelven bevallen zoo als my beviel
't Vertoog in den wonderen spegel!
|
|
Auteursrechtvrij