|
| |
| |
| |
Excelsior.
Gelyk het peerd te stampen staet
En sperken uit de steenen slaet,
En, schuimende van den rennendorst,
Met wit bespegelt zyn zwarte borst,
Zoo ligt een schip en spant en touwt
Den kabel die 't gebonden houdt:
In rep en in roere staet alles aen boord,
En hooge in de vlagge daer brandt het woord
Daer hong een moeder moe geschreid,
Een dochter vol ellendigheid,
Een knaepke rood en wit gekoond,
Een vader met grys hair gekroond,
En weenden om den hals van een
Die beide en hun kind en hun broeder scheen,
Die zuchten noch klagten en liet, noch traen,
Maer één woord van zyn lippen gaen:
| |
| |
Hoerah! zie daer dobbert het schip uit de ree!
En 't mindert en 't mindert al in de zee,
En 't storremt en 't rent door het groene veld
Met stoomende doomende dampgeweld;
Maer by den mast en in den wind
Daer staet, en zwaeit een edel kind
Zyn land en zyn ouders en ál-vaerwel!
En, hoort gy die stemme? zy klinkt zoo fel:
De winden ontbinden en bonzen op
Het schip, en voeren het in den top
En dan weêr van boven ten grondewaert neêr
Der golven die wiegen weg en weêr.
Omleege grinst de dood van uit
Den afgrond en van boven luidt
De donder: maer 't edele kindgelaet
En vreest niet; op de vlagge staet:
Grootmoedig is uw mannenborst:
Grootmoedig zyt gy die 't wagen dorst,
Om schatten goud en edelsteen,
Van ouders en land en van al te scheên;
Schep moed, schep moed, gy landt welhaest
In d'have waer Fortuine u blaest,
Daer vindt gy goud in overvloed!
Maer 't kind zei: neen! want verder moet
Het schip landt aen: de Rykdom staet
En vraegt den jongeling waer hy gaet;
De Weelde monkelt: waer gaet gy heen?
Waer gaet gy? zoo gallemt, voorby gereên,
| |
| |
De Blydschap, en de Ruste, nóg
Waer gaet - de Ruste - waer gaet gy toch?
Maer hy, al wat hy hoort of niet,
Hy fluistert terwyl hy vóór hem ziet:
Hy gaet. De regen klettert neêr,
De vlagen wagen weg en weêr
De boomen, die buigen en nêrewaerd gaen
En tieren en zwieren en zwepen en slaen;
De rotse rolt voorby zyn voet
En tuimelt en speerst in den watervloed;
De bergen klimmen, hy klimt med' -
En roept, een voet op hun kruin gezet:
Daer bloedt, daer strekt het woeste land
Wyd uit, daer ziet hy de tent geplant
Van 't menschenetend wildenras,
En hoort alreede 'et hondengebas
En 't huilen van het boschgediert,
Dat rond een lyk zyn feeste viert,
En 't razende volk zyn prooi betwist:
Maer wat hy zal vreezen, veel erger is't!
Hy plooit zyn reispak uit, en staet
Naer 't Oosten waer de zonne opgaet,
En op vier stokken bouwt hy daer
Met éenen steen Gods Hoogaltaer,
Te midden den tempel van 't wyd Heelal;
De gonzende bonzende waterval
| |
| |
Valt neffens den Priester die Misse zingt,
En roept dat het over de rotsen klinkt:
Hy spreekt: zy luisteren op zyn stem,
Staen overal op en rondom hem:
Barbaren in wier ruw gelaet
De roof- en de bloedzucht te lezen staet.
Hy spreekt: Ik heb hier anders niet
Als 't woord van Hem dien geen mensche'n ziet,
Van God die om een edeler doel
U schiep als den brandenden hellepoel:
Doch zy.... verstaen zyn spreken niet,
Noch 't Kruis dat hy alléén hun biedt;
Zy vragen met bedreigend hand
Het vocht dat door lyf en ziele brandt:
Zy eischen 't met een gloeijend oog,
Zy eischen 't en trekken hun messen omhoog, -
Hy mikt niet, en zy slagten hem
En stervende zucht een lyze stem:
Excelsior! zoo klonk de klank
Der Engelen in den Hemelzang,
Terwyl een jonge Priesterziel
Gekroond voor de voeten des Heeren viel:
Excelsior! zoo luidt de tael
Des Heeren door de Hemelzael,
En driemael dondert in blyden Choor:
|
|
Auteursrechtvrij