Vlaemsche dichtoefeningen

[p. 69]

Sinaï.

De weêrflikrende bliksemschicht boort in de wolk,
En hy klettert om d'hoofden van 't bevende volk
Dat daer staet om den voet van de smoorende kruin,
Eerder dood dan nog levend, wyl de englenbazuin
Haren klank met den donder en 't kraken vermengt
Van het vier dat de kuilende spitsen verzengt
Van den berg die al dommelen davert. Elk vlugt;
Nog een sterfling alleen, met het herte beducht,
Lag het aenschyn in 't stof. Al met een sprak God zelf,
En Zyn stem wederklonk in het wolkengewelf
Meer dan duizende dondren te gaêr, als Hy zei:
‘Ik alleen ben die ben!’ Gy, myn dienaer, berei
Voor uw broeder een linnen sneeuwwitte gewaed,
En een goudwigtig kleed, dat zyn leden omslaet;
Bind een zilverblank hulsel met blauwenden band
Om zyn heilige kruin, die, met vroomheid omspand,
Mynen Naem, in de zuiverste goudplaet gesneên,
Op den voorschedel drage, den myter beneên;
Dat, versierd op die wys, hy My 't offerbloed pleng
En den zuiversten geur My in 't wierookvat zeng;
Ga dan, zalf met olyfzap zyn handen voor My;
Want door de eeuwen der eeuwen, Myn Priester is hy!