|
| |
| |
| |
De roep des Heeren.
In 't land alwaer 't gestroom der Roozebeeksche Mandel,
Op weg te Leijewaerd, voorby 't gestichte vloeit,
Waerin myne eerste jeugd weleer den levenswandel
Bewandlen leerde, die daer nú nog henen spoeit:
In 't vruchtbaer Vlaenderland, my liefst uit alle landen,
Daer viel eens, voorjaerdags, uit de Alvoorzienig' handen,
Een edel zaed in de aerde; en waer het lag geleid,
Daer ruste de ooge Gods met welbehagendheid.
Zy, die den bosch vol goud, de wee vol diamanten,
Die alles vol genoegte en groeijend leven giet,
Zy kwam en schouwde op 't ryk van mensche en dier en planten,
Met blinkende oogen, van in 't Oostersche verschiet;
Vervroegde dag op dag heur zorgende bezoeken,
Doorwarmde bossche en veld, en lommerryke hoeken,
En de aerden wiege zelf waer 't slapend zaedje lag:
En 't slapend zaedje rees ontwekkend voor den dag.
| |
| |
Het brak, het zaedje brak het kleed waerin 't gewonden
Door Gods voorzienigheid, van 't koel gewaei lag vry,
Het reekte naer den glans, dien 't nauwlyks had gevonden,
Zyn groenende armkes en zyn blanken hals zoo bly;
En spyzende, als of 't ware, op lauwe morgenstralen,
Verdubbelde 't zyn loof, vermenigde 't zyn stalen,
Tot dat het, ongezien en onbekend aen elk,
Eens Hemelwaerds verhief 'nen omgezwakten kelk.
En zy die op het gras de waterdiamanten,
Met duizendverwig licht doorpinklende in den vloed
Der koesterende strael, de bloemen ende planten
En al dat leven mag met blydschap leven doet,
Omving het lieve kruid met uitgekozen stralen,
En drong tot in zyn kelk om daer een beeld te malen,
Heur eigen blanke beeld, dat 't bloemke bly ontving,
Wanneer het, langzaem los gestreeld, eens openging.
Geen Salomons gewaed en kan den prys behalen
Op 't lieve reine kleed dat God de lelie schonk,
De leliebloem die in de Mandelbeeksche dalen
Eens vroegen morgens eerst den morgendroppel dronk:
Geen Koningskleuren noch geen regenboogsche verven
En mogten 't maegdewit dier leliebloem bederven,
Maer 't zevenkleurig beeld, tot éénen zuivren glans
Gesmolten, spiegelde in den blanken bloemekrans.
Schiet menig schoone bloeme, in de eenzaemheid gedoken,
Heur reukoffrande omhoog bekend aen God alleen,
Aen God alleen gewyd, van als zy pas ontloken
Tot dat heur laetste walm ontvliegt aen 't offersteen
Heurs herten, met heur ziele en levensvonke mede,
Het was ook zulk een geur die 't bloemke dampen dede,
| |
| |
In 't eenzaem Mandelveld; maer vóór Gods hoogen throon
Blyft nimmer zonder prys wat needrig is en schoon.
Voorwaer, en zy was schoon, zoo schoone en toch verdoken
Aen 't listig menschenzigt, voor d'heilige ooge alleen
Van God den Opperheer was zulke bloeme ontloken,
En, Vlaendren, om weleens uw schedel te bekleên,
Gestrengeld in een kroon, by zoo veel heilge bloemen
Die de Englen by 't geluid van hunne harpen noemen,
Wanneer zy zingen wie, uit uwen hof verplant,
Wie van uw kindren bloeit in 't hemelsch Vaderland.
Die bloem was Gods: en, neen, die bloem zou niet verkwynen,
Of deerlyk afgerukt of neêrgetrappeld, neen!
Zy moest verheven zyn om wyder heen te schynen:
Want groot wordt hy by God, die by zich zelf is kleen.
Een Engel daelde neêr: langs hem bekende wegen
En naer een ander land heeft hy de bloem verdregen,
Alwaer ze in veiligheid heur kelken laven mogt
Aen 't gouden zonnelicht, in 't klare morgenvocht.
Zy liet heur eigen veld, heure eigen lieve weide,
Heur Mandelbeke en al de Mandelbloemen ook,
En 't geurig kruid dat om heur voeten henen spreidde,
En 't hoogere gewas waerin z'heur schoonheid dook.
Verliefd op 's Konings Zoon die heuren glans betrachtte,
En dien zy, wyze maegd, met brandend hert verwachtte,
Naer Hem, van wien zy beide en glans en geur ontving,
Naer Hem, naer Zynen hof was 't dat zy mede ging.
Daer wendde z'heuren kelk beschouwend naer de zonne,
- Den Hemelkoning, en verlichter van 't heelal,
Den levenschenker, en de grondelooze bronne
Van al dat goed en schoon voor eeuwig wezen zal -,
| |
| |
Zy schouwd' hem achter na van als hy langs de weide
Door peerlende edelsteen vergulde draden leidde,
Al klimmen uit den Oost tot waer hy nederzonk,
En gloeijend purper op de westerwolken schonk.
En als hy met den dag ons tranendal ontvaren,
Den sluimerenden nacht op 't moede menschdom lei,
Dan sluimerde zy niet, noch sloot de bloem heur blaren,
Tot dat de zonne weêr den Oosten open dei:
Ze aenschouwde en volgde Hem in zaligend betrachten,
Den hertelieveling, die alles doet verachten,
Die alles buiten Hem leert derven aen de ziel
Waerop de milde lonk van Zyn genade viel.
Ja, alles buiten Hem: want met Hem wordt het lyden,
Het scherpste lyden zelf, verkeerd in overvloed
Van vreugde en zielgenot, het zuchten wordt verblyden,
En 't sterven zelf met Hem, en 't sterven zelf is zoet.
Gebakend sta de weg der droeve levensjaren,
Met steen en doorn en kruis, begroeid met alsemblaren
Van bitterheid, daer hangt aen elke droefheidsbraem,
Een vonklende edelsteen met Jesus' zoeten Naem.
Aenschouwt de Kloostermaegd, aenschouwt en ziet ze treden
Uit eigen keuze, langs de ruwe doorenbaen,
En plukken onder wege al de eedle kostbaerheden
Des lydens! Even als de heldre morgentraen,
Vergaert in eene bloem tot dat heur teêre bladen
Begeven, zoo wordt zy van rykdom overladen
En valt! Toch neen voorwaer, 't is Jesus zelf die kwam,
En plukkende éér zy viel, de bloem ten Hemel nam.
|
|
Auteursrechtvrij