|
| |
| |
| |
Op de kust van Westvlaendren.
By den intrede des herders eener duineparochie.
Geweldig element der schrikkelyke baren,
Gy, die de smachtende aerde, in uwen schoot gedrukt,
Gelyk een reuze omvangt, en in een daeglyks varen,
Rondom de zonne er meê door d'hemelruimte rukt;
Die dreigt en plante en dier en mensche te verslinden,
Ja, eens verslonden hebt in uw verbolgenheid;
Gy, wien geen andre dan Gods magt alleen, kan binden
En dwingen, met het woord van Zyne almagtigheid;
Die d'Heidnen Godheid, en wy, Christnen, schepsel noemen,
Doch 't allermagtigste van heel het schepslendom;
Gedoog dat ik, om weerd een Priester Gods te roemen,
Met hem naer u, o Zee, om kracht en stemme kom.
Welligt zal myn bestaen te stout zyn, en doen blyken
Dat kloeker stemme nog dan myn zoo flauwe stem,
Voor zulken lof als dien eens Priesters, zou bezwyken:
Doch 't weze tot myn schande als 't eerlyk is voor Hem!
Aloude kinderen van Vlaendrens oude boorden,
Gy, die noch groene wee, noch veije terruwland,
Noch veld, noch bosch, noch koorn, noch vruchten ooit bekoorden
Tot scheiden van 't u lief en eigen noordzeestrand;
Gy, die gewonnen en gevoed beneên de kruine
Des zandhils, waer meê God het magtig water bindt,
Het zeerot en 't gedruisch weêrhelmende op de duine,
Het wistlen van het zand, en 't joelen van den wind
| |
| |
Of waer 't een wiegelied, in uwe jonge jaren
Bemindet en nu nog met bly gemoed aenhoort;
Gy, die geen taeije schel, maer swanselende baren,
Met scharre en riester niet, maer met uw kiel doorboort;
Gy, die van 't brakke veld, dat God in de eerste dagen
Met zegen overgoot, en menigvuldigheid
Van zwemmende gedierte in zynen schoot dei dragen,
Den ryken oest op doet, door u niet voorbereid;
Waer toeft gy thans? laet af! al waert ge aen 't zeildoeknaeijen,
Of, spyker in de vuist, aen 't splissen in het want,
Of, veerdig met den doek gespannen op de raeijen,
Reeds wachtende op den wind, met roêrstok in der hand;
Laet af! het anker, laet het slapen en verzanden,
En 't ebbende gety weêr ledig henen gaen;
Neen, vrouw, gy hoeft nog niet 't gewyde was te branden,
Noch moet gy, kleene knaep, daer hooge op d'hillen staen
En kyken diep in zee, met waterblinkende oogen,
Naer vaders schip dat gaet, naer 't zinken van zyn mast:
Hier blyft hy thans met u, zwygt, wil uw traentjes droogen,
Ga, houdt uw Vaders en uw Moeders handen vast!
O! spoeit, al wie daer ver van vrouw en kind gevaren,
Met wind en water strydt en 't dierbaer leven waegt
Op 't krakend hout, dat hupt en zwankelt door de baren,
En broos, den broozen schat van 's zeemans leven draegt!
O spoeit, en laet den visch gerust zyn nooddruft zoeken
En wandlende ongestoord, door 't ruime water gaen;
Stiert omme, boeit den wind in 't zwellen van de doeken
En doet hem met het roêr u te gebode staen:
Hy trekke 't ranke schip, den boegspriet in de golven,
En schuimwit van 't geweld, naer d'have weêr; maekt spoed,
Maekt spoed, uw kiel in 't zand, en 't anker vastgedolven,
Duine op! te Kerkewaerd is 't dat gy snellen moet:
| |
| |
Daér wacht een man op u, met 't edel ambt geladen
Van op de wereldzee als loods u by te staen,
Te rigten uwe reis, langs hem bekende paden,
Tot dat het anker moge in d'have nedergaen;
Een man, aen Hem gelyk die arme visscherlieden
Voor zyn gevrienden koos, en leerde met het kruis
De wereld overen, en Keizeren gebieden,
En zegepralen op het onderaerdsch gespuis;
Een man aen Hem gelyk die kriemelende benden
Van 't waterminnend ras in Petrus' netten bond;
Die 't visschenryk gebood Hem schatting in te zenden,
En wien 't gevinde dier een gouden penning zond;
Gelyk aen Hem, die op de wateren getreden
Ging wandlen en die eens 't luidbuldrend zeegeschil
Verdreegde en toeriep: zwygt!... en 't water wierd te vreden,
En 't luistrend water viel al zwalpen weêrom stil;
Die roepende over 't meer, den Visscher ging beraden
Van hooger bezigheid en vangste ga te slaen:
Van 't Hemelsch, om het aerdsch gewin niet te versmaden,
Maer, volgend, op zyn tael en stappen meê te gaen...
Gelyk die Jesus kwam, zoo komt zyn Priester heden,
Aen u, die hem noch vriend noch ooit bekend en waert,
Aen u komt hy zyn zweet en arrebeid besteden,
Zoo lang hem levend bloed door 't kloppend herte vaert.
Geeft, gryzaerds, gy die aen uw neven kunt verhalen,
Van als hun Vader nog een kindje was lyk zy,
Als alles beter ging als nu, hoe menigmalen
Gy heen gevaren zyt, op 't zwellen van de ty,
Doch niet meer varen zult, ten zy naer gindsche landen,
Waer Gods bermhertigheid voor bake staet aen zee:
O geeft hem 't roer in d'hand, zoo zult gy nimmer stranden,
Eer dat uw anker grypt in 's Hemels blyde ree!
| |
| |
En gy, wien 't felle bloed dóór 't vrome lyf, aen 't bruischen,
En moed en mannenkracht en vrolykheid verleent,
Als nacht, en wind, en zee te samen op u buischen,
Maer toch niet vreezen doen al ware 't nog zoo vreend;
Die werken voor uw kind, die voor uw vrouw kunt zwoegen
Zoo lang er hope blyft - en die begeeft u nooit -,
Wilt uw kloekmoedigheid naer 's Priesters lessen voegen,
Dan is 't niet te vergeefs al wat gy werkt en rooit:
Dan moge u vry 't orkaen met lossen toom bestoken,
't Moog wolke en zee dooreen en op uw vaertuig slaen;
Dan moge vry de dood al grinzen óm u spoken,
En 't barnend pekelnat in bergen rond u staen:
Het lyf alleen kan schade en 't schip kan schipbreuk lyden,
Een ziele die voor God en voor Gods Hemel leeft
Wordt vromer noch te moede, en kan in Hem verblyden
Te midden het gevaer, schoon 't kranke lyf begeeft;
Het sterven zelve en is, schoon alles schrikt te sterven,
Voor die getrouw bleef, maer de laetste roeijerslag
Die zynen lyfboot rukt aen 't Land, waer hy gaet erven
Den ongekenden schat die daer verborgen lag.
Betrouwt op God en volgt den Priester in Gods wegen,
En wat u overkomt, 't zy voor- of wederspoed,
De Heer zal met u zyn, wie kan er u dan tegen?
Wat sterven toen, ten zy waermeê men winste doet?
Ja, weenen zal de vrouw om 't wegend hertwee, weenen
Wanneer het jongste kind naer Vader vraegt en weent,
Dat al, wie 't bitter leed haer zou te troosten meenen,
Eer tranend meê zou lyên, al waer zyn hert versteend.
Aenschouw: daer ligt het roêr, in Vaders hand gesleten,
En 't koopren Christusbeeld, zoo menigmael gekust
Van hem, daer hangt het zeil aen flenteren gereten,
Waermeê zyn eigen hand den mast had toegerust:
| |
| |
Daer ligt het al te mael gebroken, en de baren,
Die spelen ginter diep met Vaders heilig lyk.
O Jesu! waer zal thans de schaemle Moeder varen?
Wie zal de weeze hoên voor leed en ongelyk?
De Priester zal..... Zyn hand zal balsemkruid doen groeijen,
En, sluipende onder 't groen, verdwynen zal het graf,
En koestrende zal hy de bloeijend' hoop doen bloeijen,
Beneên het Kerkhofkruis en rondom zynen staf.
Hy zal met smeekend hand voor weduwen en weezen,
Voor u, onmondig kind, voor u bejaerde man,
Beproeven of het hert van arme liên moet vreezen,
Zoo lang een Priester leeft en dat hy schooijen kan!
Al kloppen op de deur zal hy op 't herte kloppen,
En Jesus klopt met hem, wiens woord hy biddend spreekt:
Waer is er dan een mensch die Jesus zou verschoppen
En sluiten zyne hand als Hy zyn hand uitsteekt?
O neen, een Priester zal, in 't katholieke Vlaendren,
Nog niet ontaerden van die hem zyn voorgegaen;
Al kwam 't op sterven aen, zyn roem zal nooit verandren,
Want hy kan stervend zelf, by 't sterrefbedde staen.
Doch spaer' Hem God voor u, beminde visscherlieden,
En verre moog' de dood, met ziekten en gespuis
Van springvloed en orkaen, naer andre streken vlieden:
Hier kome 't waer geluk u met den Priester t' huis!
Hy moge menig jaer dien grooten vyver zegenen,
Die voor uw deure zwalpt, vol rykdom en gewin,
Opdat de temme bare u nimmer durv' betegenen
Met rampe of ongeval en rouwe in 't huisgezin.
Dan eindlyk, als na lange en moegewrochte jaren,
Des Priesters eigen boot wil breken op de ty,
Dan kome Jesus zelf gewandeld op de baren,
En help' hem by der hand, en zegge: kom met my!
|
|
Auteursrechtvrij