|
| |
| |
| |
Principium a Jesu!
't Is reden, dat de Christen nu verdoove
Het oude woord: Principium a Jove.
Jupyn is wind, en daarom moet na dezen,
Van Jesus' naam al ons beginsel wezen:
J. Stalpaert van der Wiele († 1630.)
't Is schoon, by 't eerste zonne-opstaen,
Als 't blinkend oosten zwemt
In 't licht, den leeuwerk ga te slaen,
Die zingt en klemt en klemt.
't Is schoon, wanneer de Meije pronkt,
Door 't groene van haer knopke lonkt
En 't pinklend hertje ontbloot.
| |
| |
't Is schoon wanneer de wind opstaet
Al wandlen weg end weder gaet,
't Is schoon wanneer, lyk ruischend goud,
Het kooren sperkt en zwaeit,
En reuzlende, op en neder douwt
't Is schoon wanneer de beèklok klinkt,
En 't smeltend stemgezucht
Der klokken uit den torre zingt,
In 't walmen van de lucht.
't Is schoon als 't zaedje, dóór den grond,
Zyn eerste priemke toogt,
En tintlende in den morgenstond,
Zyn doomend kopke droogt.
't Is treffend als men, langs de ree,
Hoort roepen, sprekende aen de zee,
't Is grootsch wanneer de donder botst
Dóór 't zwygen van 't Heelal,
En rydende op de wolken rotst,
| |
| |
Hoe schoone is Moeders tranenlach,
Haer zoent en stamelt: ‘Moeder!’ ach,
Doch schoonder als dat bly geluid,
En al dat blinkt en bloemt,
Wanneer des dichters mond ontsluit
En Jesus' name zingend zegt,
Aenbidt, en 't zinkend hoofd daer legt,
En door zyn vingers weent;
Aen Jesus' name glorieryk,
En, in den geeste, u, Katholyk,
O Engel, Geest der poëzy!
En geen verbeelding, schenk het my:
Hem, dien 'k onweerdig namen dorst,
In 't smachten van myn ziel;
Hem, die, in myn gekwollen borst,
| |
| |
Hem, dien de dichter menigmael
Durft lastren, volgende, in zyn tael,
Dat herte, en mond, en stemme en al
En of ik eens myn woord ontval,
Dan op, gy dichtren, schaemt u niet;
Voor Jesus de eerste stem,
Voor Jesus! en het laetste lied
Voor Jesus, nóg voor Hem!
|
|
Auteursrechtvrij