Poëzie en proza

[p. 207]

Slapende bottenaant.

Ten halven afgewrocht,

ontvangen, niet geboren;

gevonden algeheel,

noch algeheel verloren,

zoo ligt er menig rijm

onvast in mij, en beidt

den aangenamen tijd

van volle uitspreekbaarheid.

Zoo slaapt de botte in 't hout,

verdonkerd en verdoken;

geen blomme en is er ooit,

geen blad eruit gebroken;

maar blad en blomme en al,

het ligt erin, en beidt

den dag, den dageraad...

de barensveerdigheid.