Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 343]

't Vriest

Vaste in 't ijs staan al de beken,

effenboords, en volgezeeuwd:

uitgeweerd twee wulgenreken,

weg is 't al, en witgesneeuwd,

al, dat nog mijne oogen zagen,
rechts geleên twee winterdagen.

Weg en wete ik waar mij vinden,

batte en bane is doodgedaan;

snijden doen de snelle winden,

't vogelvolk moet schooien gaan:

mussche en merel eten vragen,
zoekende in de doorenhagen.

Deerlijk is de zonne aan 't zinken,

't beste van den dag is om:

't avondt, en de sterren pinken

schielijk, in den hemelkom:

scherpe en sterke bijzen vagen
't rijspeur van den winterwagen.

Toe zijn al de deuren; dichte

dekt de sneeuw de daken al;

heinde en verre en zie 'k gezichte

dat ‘goendag!’ mij bieden zal;

duister wordt de lucht, en 't jagen

sneeuw-, weêrom, en vlokkenvlagen.

Nacht en Winter samenspannen,

heere zijn ze, en baas, getween;

Vreugde is uit ons land gebannen,

donker is 't en koud, medeen!

Wee- nu mensche en dieren klagen:
's Winters koude tanden knagen.

12-10-1896.