Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 72]

VII

Te late is het geweend,

o moeder, op uw' kinders:

ge'n baardet u geen brood-,

maar bittere tranenwinders;

ge'n baardet u ... 't was God

die u het baren gaf,

opdat 't u loonen zou,

eilaas, en 't is uw' straf

geworden, door uw' schuld

en door hun maar te geven

het leven van het lijf

en niet het zieleleven;

door hun de losheid en

den al te vrijen dag

te laten, zonder toom

van 't ouderlijk gezag.

Uw kroost, - de kelk moet uit,

te gronden uitgedronken, -

't wierd aan de zee betrouwd,

't is in de zee verzonken!

1880(?)