Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 483]

't Laatste

Aan den onbekenden lezer

Hoe zoet is 't om te peizen dat,

terwijl ik rust misschien,

een ander, ver van hier, mij onbekend

en nooit gezien,

u lezen kan, mijn dichten, mijn

geliefde, en niet en weet

van al de droeve falen van

uw vader den Poëet!

Hoe blij en is 't gedacht niet, als

ik neêrzitte ende peis,

u volgend waar gij loopt op uw

gezwinde wereldreis,

dat, zondig en ellendig als

ik ben, geliefde kroost,

uw stem, waarin geen zonde 'n zit,

misschien een ander troost;

uw stemme kan verblijden, schoon

hij droef zij die u miek;

uw stemme kan genezen, zij

uw Dichter nog zoo ziek;

uw stem misschien doet bidden, wijl

ik zuchte en, biddensmoê,

versteend zitte en mijn herte noch

mijne oogen opendoe!

o Dichten, die 'k gedregen, die 'k

gebaard hebbe, in de pijn

des dichtens, en gevoesterd aan

dit arem herte mijn;

mijn dichten, die 'k zoo dikwijls hercastijd

heb, hergekleed,

[p. 484]

 

bedauwend met mijn tranen en

 

besproeiend met mijn zweet,

 

o spreekt voor mij, mijn dichten, als

 

God eens mij reden vraagt,

 

is 't zake dat gij, krankgeboornen,

 

't arme leven draagt

 

tot verder als mijn grafstede, en

 

niet sterft aleer ik sterf:

 

o 'n weze 't dan om u niet dat

 

ik daar het Leven derf!

1860(?)