Dichtwerken (deel 1 en 2)

XLV
Romanie Declercq

1 Januari 1880

o Vrienden, jeunt me een goed gebed
en peist, eer ge uw betrouwen zet
op al dat ijdle menschen raân,
hoe dat het is met mij vergaan!

Ach! jong zijn, dat en heeft, eilaas,
den duur niet van een enklen blaas;
gezond zijn is schier nog zoo broos
als 't ijs waar 't eenen nacht op vroos!

Het leven is één stap, gesteld,
het wiegsken uit, in 't gravenveld!
En dan! o Dan, 'k en weet het niet!
Hij weet 't alleen, die alles ziet!

[p. 243]

 

Hij weet 't alleen, 't zij heil of ramp,

 

voor eeuwig, na den wereldkamp,

 

wat dat er ons te wachten staat,

 

wanneer de tijd van sterven slaat.

 

 

 

o Dan, mijn God, bermhertigheid,

 

gij hebt het aan Uw Kruis gezeid:

 

vergeeft mij wat Gij weet en ziet,

 

want, wat ik deed en wist ik niet!