Gezelle Brevier

[p. 39]

Panem de cœlo.

'k En ete niet, of 't gene ik ete,

't heeft de dood gesmaakt,

het wreede mes, of de al zoo wreede

hamersmete,

heeft het afgemaakt;

Het kooren, dat de landman levend

uit de velden voert,

wordt doodgepletterd, eer het, vleesch-en

voedselgevend,

mij den honger snoert.

Het doode in mij wordt levend weder,

't vat een lijf weêr aan;

en zonder u, o dood, geen ader-

dans en dede er

meer mijn herte slaan.

't Gevelde rijst en wast weêromme, en,

uit den stervensnood,

herroept ge welgevoede en versche

levensblommen

voor den dag, o dood!

[p. 40]

 

De Godheid zelve, aan 't kruis geklonken,

 

eer 't was al volend,

 

ook Hij, den diepen kelk ten bodeme

 

uitgedronken,

 

heeft de dood gekend.

 

 

 

Ook Hij zou onzer zielen wezen

 

eens een avondmaal,

 

dat levend, hét alleen, genuttigd,

 

zou genezen

 

onze hongerkwaal.

 

 

 

o God, die, als een graan geslagen,

 

vóór den vlegel vielt;

 

verleent, des bidde ik U, dat brood mij

 

alle dagen,

 

eer mijn herte ontzielt!

 

 

 

o God, die, als eene edel' terwe,

 

malsch gemalen, gingt

 

den oven in, aan 't kruis; en 't brood ge-

 

lijk van verwe,

 

daar gebraden hingt;

 

 

[p. 41]

 

o Hemelmondig Manna, krachtig

 

mannenvoedsel, geeft

 

mij sterkte om eens te gaan, gestorven,

 

God almachtig,

 

daar Gij eeuwig leeft!