Werken. Deel 6 (1908)

Werken. Deel 6

(1908)–Julius de Geyter– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Onuitgegeven en verspreide gedichten; Mijne levenswarande; Bloemen op een graf II

Vorige Volgende


HeidebrandGa naar voetnoot(1) Wij vernemen zooeven dat er in de Calmpthoutsche heide een verschrikkelijke brand is ontstaan: men zegt dat het vuur zijne vernieling reeds heeft aangericht op een uitgestrektheid van 2 tot 300 hectaren. De Antwerpsche Dagbladen van 26 Mei 1857.
I Zij leefden er zoo rustig In hunne leemen hut De goede bessembinders, Voor zon en wind beschut. Het barre kruid der heide Was hun geheele schat, En d'afgemaakte bessems Verkochten z'in de stad.
[pagina 48]
Grootvader was den kindren Een trouwe speelgenoot; Zij kropen op zijn knieën Gelijk op moeders schoot; En d'ouders, onder 't binden, Van op hun manken stoel, Aanschouwden 't lustig leven Met liefderijk gevoel. Het was vooral op Willem Dat beider oogslag viel, Op hem, hun eerstgeboorne, Een zoon naar hunne ziel. Ging vader of zou moeder Rijs snijden in het zand, De vlugge knaap liep mede, Al hupplend aan hun hand. Dan zocht hij vogelnesten, Liep heinde en verre rond, Verborg zich achter duinen, Of lei zich op den grond; Zoovele leeuwerikken Sloeg hij ten hemel ga En sloop hen, waar zij daalden, Of kroop hen achterna..... Een ekster wist hij houden, Van onder in een mast, En eens trok hij den tak neer En nam een jongsken vast; Doch woedend pikte d'oude, Dat hij een angstschreeuw liet: ‘O Willem! riep zijn moeder, Roof toch haar jongskens niet.....’
[pagina 49]
En weder thuis gekomen, Sprak hij Grootvader aan; Hij zegde hem, al snikkend, Wat d'ekster had gedaan; Maar na een kus vertelde Grootvader van zijn jeugd, En Willems wezen glansde Van kinderlijke vreugd. Weer sprak de goede grijsaard Hem van den heidenbrand, Den brand die schrik verspreid had Door gansch het Kempenland, Die mijlen wijd de bosschen Verteerd' in asch en rook, - En angstvol vraagde Willem: ‘De kleine vogels ook?.....’
II Zoo leefden zij gelukkig In hunne leemen hut, De goede bessembinders, Voor zon en wind beschut. Zij vreesden geenen heîbrand; Des avonds, met de zon, Lei ieder zich ter ruste, Tot weer de dag begon. Doch eens, wen heel de huiskring Het middagvoedsel nam, Sloeg plotsling in de verte Een slingerende vlam.
[pagina 50]
‘Brand!’ riep Grootvader huivrend, ‘Brand! brand!’ hernam hij luid, En met geheven armen Liep hij de woning uit. Ginds in d'onmeetbre vlakte Ginds rees een rookkolom, Die breed, in zwarte golven En traag ten hemel klom. Reeds was een vlam meer zichtbaar, Doch, rollend in het rond, Steeg immer breeder, breeder, De rook op uit den grond. Zoo snel als van een vuurberg Welks lava overkookt, Liep in de heî de brand voort, Door kruid en wind gestookt. Slechts toen de rook in slangen Zich slingerd' op een duin, Kon 't oog een wijl de vlamme Zien flikkren op de kruin. Grootvader zuchtte droevig: ‘'t Is met de heî gedaan:..... De wind drijft naar de bosschen: Daar helpt geen blusschen aan.’ Met Willems vader liep hij Waar moed nog nuttig scheen; Doch, wat de moeder wilde, Ook Willem toog er heen. Zij hoorden hoe de dorpsklok Het volk ter hulpe riep, En zagen in de verte Wat drom er henen liep.
[pagina 51]
Geen kindren merkte Willem, Slechts mannen in den drom; Uit vrees verjaagd te worden, Liep hij een eind weg om..... Met oogen vol van tranen En nauwbenepen hart, Zag d'arme knaap hoe 't heîkruid Als afgeschoren werd; Hoe schril de leeuwerikken Opvlogen voor den brand, En kermend daar hun jongen Verbrandden in het zand. Maar toen de wind het vuur in Het eerste mastbosch joeg; Toen plots de vlamme krakend En hoog ten hemel sloeg; Toen half het bosch in gloed stond, Een helschen kolk geleek, En zelfs zijn koene vader Een eind terugge week; Toen hoorde d'arme Willem Het jammerend gekras Der eksters, om hun jongen, Wier nest nog redbaar was. Met roekelooze stoutheid Schoot hij er heen, ontzind, Ontheven als een moeder Ter redding van haar kind. Grootvader ziet en roept hem, En al zijn bloed wordt koud; Doch spoedig komt de kleine Al juichend uit het hout;
[pagina 52]
En wen de grijsaard, weenend, Hem kust en met hem vliedt, Toont hem het kind een nestje: ‘Nu pikte d'oude niet!’ En reeds na 't eerste mastbosch Heeft d'aangeblazen brand Met immer langer tongen Een ander aangerand. Al sneller slaat de vlamme In dezen nieuwen buit, - Doch ijlings keert de wind om, En jaagt ze 't mastbosch uit. Een lange juichkreet stijgt nu Uit honderd monden, en Het vuur loopt weer de heî in, Zich richtend naar een ven, Een ven, dat breed en verre Zich door de vlakte strekt: - De brand sterft op zijn oever, Zoohaast hij water lekt..... En thans, wanneer een wandlaar Zich in de hut bevindt, Ziet hij er twee paar eksters, Gehoorzaam aan een kind. Zij zitten op zijn schouders, En eten uit zijn hand; En Willem zegt, vol hoogmoed: ‘Ik redde z'uit den brand!’	voetnoot(1) Uit Bloemen op een Graf. Bladzijden 107 tot 113.

Vorige Volgende

Over dit hoofdstuk/artikel

titels

Bloemen op een graf