Het veerhuis

[p. 31]

Kerstnacht

Kerstnacht - het woord is als een lafenis,
een koele sneeuw, glanzend onder het zachte
stralen der sterren - op de landen is
het weerloos stil, een ongerept verwachten.

Kerstnacht - het eenzaam zwerven der gedachten
rondom het oud verhaal, het nimmer uit te spreken
verlangen naar het helder zingen in de nacht en
het opgaan van de ster, een lichtend teeken.

Kerstnacht - het sneeuwt op Uw geschonden aarde,
dun en verstuivend dekt een huivering
van ijle val, een lichte zuivering
het vragen, dat wij ongestild bewaarden.

[p. 32]

II

 

Kerstnacht, de kentering van 't jaar -

 

het huis besluit zijn vreugde-en-leed,

 

en 't schuwe denken aan elkaar,

 

nu elk de ander wakend weet.

 

 

 

Een vragen, zoekend in de nacht

 

doolt langs de kamers, gaat en keert -

 

hebben wij niet elkander zacht

 

en onverbiddelijk geweerd?

 

 

 

De sterren schuiven langs het raam,

 

buiten slaat traag het late uur;

 

een zelfde huis houdt ons tezaam.

 

Hoe kostbaar lijkt, hoe broos van duur

 

 

 

dit ééne soms: bijeen te zijn, -

 

draagt ieder dan van dag tot dag

 

dit óók - dit heimwee en de pijn

 

om de gebroken vleugelslag?

 

 

 

Wij staren zwijgend in de nacht,

 

in deernis om elkaars gemis,

 

het hart dat hunkerend verwacht

 

wat zoozéér onbereikbaar is.