Dichtwerken

[p. 269]

De Heer is haar Herder.

De Heer is mijn Herder: mij zal niets ontbreken.
Hij doet mij nederliggen in grazige weiden.
Hij voert mij zachtkens aan zeer stille wateren.
Hij verkwikt mijne ziel; Hij leidt mij in het spoor der gerechtigheid.
Al ging ik ook in een dal der schaduwe des doods, ik zou geen kwaad vreezen.

Der vrome Herder was de Heer!

Hij liet haar niets ontbreken.

Hij had haar tachtig jaar geleid
In 't spoor van zijn gerechtigheid,

Aan stille beken.

[p. 270]

 

Hij had haar ziele staag verkwikt

 

In klaverrijke weiden:

 

Maar of Hij gaf dan of Hij nam,

 

Zij bleef haars goeden Herders lam

 

En - liet zich leiden!

 

 

 

Als weduw was ze niet alleen,

 

In nooddruft niet verlegen;

 

En ging haar pad langs menig graf,

 

Haar troostte 's Heeren stok en staf

 

Op deze wegen.

 

 

 

Haar leven was een lang akkoord

 

Van stil geloofsvertrouwen;

 

Een liefelijke wedergalm

 

Van 's Herders zachten vredepsalm,

 

In vreugde en rouwe.

 

 

 

Die psalm - het was haar pelgrimslied

 

Op 's levens lange reize;

 

Ook nu, ten dierbren tempelgang

 

Misschien - haar stille zwanenzang,

 

Haar zielsgepeize.

 

 

 

‘Mijn Herder was der Heeren Heer;

 

Ik ben zijn deel gebleven.’

 

In iedren trek van 't vroom gelaat,

 

Kalm van geloof en hope, staat

 

Dat woord geschreven.

[p. 271]

 

Stille ootmoed, die daar schromend wacht

 

Op Gods gewijden drempel,

 

Die Heer, in Wien gij hebt vertrouwd,

 

Heeft in uw hart zijn huis gebouwd

 

Zijn eeuwgen tempel.

 

 

 

O, grijze vroomheid, lang beproefd,

 

O, heilige, eerbiedwaarde!

 

Gij wordt gekroond reeds in den tijd;

 

En de avond van uw dag vol strijd

 

Straalt vrede op aarde!

 

 

 

Met eerbied, naar uw buigend hoofd

 

Ziet om het oog der reinen;

 

Uw kalmte leert, uw hope sticht;

 

En spreidt een glans van hooger licht

 

In 't hart der kleinen.

1853.