Dichtwerken

[p. 171]

Door Zegen geheiligd.

O, zegt toch niet: ‘Lichtzinnig maakt de zegen!

't Geluk de ziel afvallig van haar God!

De mensch verdoolt op voorspoeds effen wegen,

En hoogmoed kweekt de lange gunst van 't lot!’ -

Daar is toch ook, wie 't zoet geluk van 't leven

Juist needrig stemde, afhanklijk, ernstig, zacht;

Wier ziel tot God door zegen werd gedreven,

Als andren - door den lijdensnacht.

Daar is toch ook wie niet het kruis bekeerde,

Maar wie 't geluk, als 't licht des Heeren, trof!

Wie niet de Nood - maar Zegen bidden leerde,

Wie iedre bloem ontstak in liefde en lof!

[p. 172]

 

En wie ook straks, toen 's Vaders hand hen griefde,

 

Met bitter leed en raadselvolle smart -

 

De Erinring van Gods zegenende liefde

 

Een steun, een troost bleef voor 't verslagen hart!