Dichtwerken

[p. 144]

Kijkje in het Leven.

Vlak over mijn deur koomt de lijkkoets thuis,

Dáár stalt hij, de sombere wagen:

Hij bracht er weer een naar zijn laatste kluis -

Dat doet hij zoo alle dagen!

'k Hang uit mijn raam; 't is heet in stad,

Een snikheet Julidagje;

De zwarte koetsier heeft het warm gehad,

Veel warmer dan ‘zijn vrach'je’!

Ook reed hij van 't graf naar stal op een draf,

- Het was op die koets om te braden! -

[p. 145]

 

En legt nu, al blazend, zijn huilebalk af

 

En de andere plechtgewaden.

 

 

 

Hij schudt zich fluks den rouw van 't lijf,

 

En frischt zich op reis even;

 

Die guit! hij zat daar nog pas zoo stijf,

 

Zoo somber, zoo treurig verheven!

 

 

 

Hij steekt zijn pijpjen aan; hij telt

 

Het fooitje van ‘zijn vrach'je’;

 

Terwijl hij een kleine vertroosting bestelt

 

Met een tevreden lachje.

 

 

 

Dan bergt hij zijn spullen en neemt zijn gemak

 

Al op zijn ellebogen -

 

Zou elders het maskeradepak

 

Ook reeds zijn uitgetogen?