Dichtwerken

[p. 15]

Mooi-weerslied.

Een zonnestraal,

Een wonderstraal

Is in mijn borst gedrongen:

Mijn matte ziel herleefde weer,

Ik twijfel en ik haat niet meer

En heb mijn lied gezongen.

Een blij geruisch

Om 't zonnig huis

Verkondde mij den vrede.

Van liefde en lof klinkt heel mijn hof,

't Juicht alles en geeft juichensstof:

En noodt: o dank toch mede!

[p. 16]

 

'k Was huivrig kil

 

En somber stil,

 

Wel zeven lange dagen,

 

Het was ook triestig in mijn hart;

 

Daar hing een lucht vol zorg en smart;

 

Er huilden gure vlagen.

 

 

 

Ik had geen lust,

 

En vond geen rust:

 

'k Was treurig, of daarbinnen

 

Een booze geest had uitgestrooid,

 

Dat 's Hemels blijde zonne nooit

 

Weêr de aarde zou beminnen.

 

 

 

Nu wekt haar gloed,

 

In mijn gemoed,

 

Een vreugd niet uit te spreken!

 

't Is of er bloemen open gaan,

 

En lentenachtegalen slaan,

 

En strakke windslen breken.

 

 

 

't Is of mijn hart

 

Betooverd werd!

 

Waar vloden al mijn zorgen?

 

Weer heb ik iets van 't vroolijk kind,

 

Die 't leven zag, in rozentint,

 

Een korten, blijden morgen.

[p. 17]

 

Mijn harpe beeft,

 

Mijn harte leeft

 

Een zalig liefdeleven!

 

Daar, wie mij griefde, daar, mijn hand!

 

En neem mijn liefste bloem ten pand,

 

Dat ik u heb vergeven.

 

 

 

Hoor gij mijn dank,

 

In 't blij gezank,

 

O God der bloeiende aarde!

 

Die licht en geur on vroolijkheid,

 

Mild in mijn ziele hebt verspreid,

 

Als in Uw lentegaarde.

1854.