|
| |
V.
De wraek.
Op zekeren dag werd er aen eene hut, niet ver van de plaets gelegen, alwaer Schelde en Dender te samen vloeijen, geklopt. Eene vrouw opende.
Een man aen de grootste ontroering ter prooi, trad de hut binnen; zyne kleederen gansch in wanorde, waren die der Romeinsche krygslieden.
- Vrouw, wie gy ook zyn moogt, - sprak hy met ontroerde stem, - heb medelyden met een ongelukkigen
| |
| |
Menapier; verberg my, ik ben door de Romeinen achtervolgd, en zoo zy my ontdekken, ben ik verloren.
Op het zicht van den vreemdeling zag men het gelaet der vrouw verbleeken; zy wenkte hem haer te volgen en leidde hem in een onderaerdsch hol, alwaer verscheidene bundels stroo vergaderd lagen.
- Strek hier uwe vermoeide leden op dit stroo uit, - sprak zy, - rust en slaep onbekommerd; morgen zal ik u hier komen afhalen en u in eene veiliger plaets geleiden.
De dageraed had nog niet ten vollen het duister floers van de aerde geligt, toen de vrouw in het hol daelde, en zich op het stroo nevens den vreemdeling plaetste.
- Krygsman, - vroeg zy, - hoe komt het dat gy u hier in deze afgezonderde plaets bevindt? Hebt gy misschien eene misdaed gepleegd, welkers straf gy door de vlugt tracht te ontkomen?
- Eene misdaed, ja, in de oogen dier barbaren, - sprak hy, - ofschoon wy, Menapiers, en alle ware Belgen, het als een heilige pligt zouden aenschouwen.
En hy verhaelde nu der vrouw zyne gansche geschiedenis, eindigende met deze woorden:
- Thans vrouw, ben ik nergens meer veilig; de Romeinen willen den dood van hunne makkers wreken, en doen vlytige navorschingen om my te ontdekken.
- Wees gerust, man, - antwoordde de vrouw, - volg my onbevreesd; ik zal u eene veilige wykplaets bezorgen, alwaer gy de wraek van geen Romein meer zult te duchten hebben.
- Duizendmael dank, goede vrouw, in Walhalla wacht u het loon uwer menschlievendheid.
Nu stond de vrouw op, gaf den krygsman eene andere kleeding, en gebood hem haer te volgen; zy nam eenige levensmiddelen mede, en zoo traden beide het veld in.
| |
| |
Welhaest naderden zy een digt bewassen woud, waer de stralen der zon nooit doordrongen, en baenden zich eenen weg, door de menigte struiken en doornen, die den grond bedekten. Zy waegden zich dieper en dieper in het woud tot het middag werd; dan voedden zy zich met de weinige levensmiddelen welke zy medegebragt hadden, en na wat uitgerust te hebben, begaven zy zich weder op reis. Hoe verder zy in het woud drongen, hoe moeijelyker zy zich eenen doortogt konden banen; echter verloren zy den moed niet, en drongen door distels en doornen tot het avond werd, en zy gedwongen waren zich onder de boomen ter rust te leggen.
Des anderen daegs vorderden zy hunnen togt.
- Vrouw - vroeg de krygsman, - wanneer zullen wy ten einde onzer reis geraken?
- Als de middagzon de toppen dezer boomen zal bestralen - was het antwoord.
Eindelyk, na nog verscheidene uren in de grootste vermoeijenis, aen den hevigsten honger en dorst ter prooi, de reis te hebben voortgezet, werd het middag; bezeerd en vermoeid zette de vrouw zich onder eenen boom neder: den togt verder te wagen was haer onmogelyk. Zy wenkte den krygsman dat hy nevens haer zou plaets nemen.
- Man - sprak zy, - onze reis is volbragt; hier zyn wy in veiligheid, hier hebt gy de wraek van geen Romein meer te duchten - gy kunt hier slechts van honger sterven!
De krygsman stond verbaesd; woedend riep hy uit:
- Ellendige, waer hebt gy my gebragt? Moest ik u volgen om aen de wraek der Romeinen te ontsnappen, en integendeel een nog vreeselyker dood te gemoet te gaen?
- Ik heb u aen de wraek der Romeinen willen ontrukken, om alleen myne eigene wraek te volvoeren.
- Ongelukkige - hernam hy, - rekent gy het dan
| |
| |
ook voor eene misdaed, een onschuldig meisje te redden?
- Neen, maer zyn goed en vryheid verspelen, zyne vrouw verlaten en zyn kind den dood toebrengen, dit zyn misdaden die men niet straffeloos pleegt.
- Wat stamelt gy daer? - riep hy knarsetandende van woede.
- Hoor my aen, - sprak de vrouw, - en zeg dan of myne wraek geene regtvaerdige wraek is.
Eens was er een meisje, jeugdig en schoon, die vurig een jongeling beminde, met wien zy in het huwelyk verbonden werd; de eerste dagen na hunne vereeniging verliepen in zuiver heilgenot, doch welhaest vatte de man eene groote aengekleefdheid tot het spel op, en verspeelde alles wat hy bezat, tot zyne eigene vryheid. Hy kwam te huis en maekte dit zyner vrouw bekend.
De ongelukkige weende en bad haer echtgenoot met haer te vlugten en zich te redden; hy weigerde. Zy smolt in tranen, en smeekte hem by zyn kind, dat nog moest geboren worden en by al wat heilig was, haer niet te verlaten; dit alles kon zyn hart niet vermurwen: hy antwoordde dat vlugten onmogelyk was, gaf zyne vrouw een kouden zoen en verdween!
De vrouw was bewusteloos ter aerde gevallen, en toen zy hare oogen opende, bevond zy zich van alles beroofd. Zy was gedwongen hare woonst te verlaten, en de gastvryheid der goede lieden te gaen afsmeeken; zoo dwaelde zy eene gansche streek door. Eindelyk naderde haren barenstyd; door de smart overwonnen, werd zy in de hut van twee oude lieden opgenomen, die haer de noodige zorgen toedienden, en by welke zy mogt blyven inwoonen. Daer ontving haer kroost het leven; een wichtje zoo zwak dat het 't daglicht niet kon aenschouwen, en welhaest de oogjes toelook, om die nimmermeer te openen.
| |
| |
De moeder van het ongelukkig kind, was door hare opeenvolgende onheilen, zoo veranderd en verzwakt, dat het onmogelyk was nog in haer de vorige schoone vrouw te erkennen: haer blonde hairen kregen eene kleur die eenen gevorderden ouderdom verraden, hare blozende wangen werden bleek en geel, en op haer gelaet groefden zich diepe rimpels. Van dit oogenblik dacht zy niet anders dan op wraekmiddelen, om den bewerker van haer ongeluk over zyne gepleegde euveldaden te straffen. En nu biedt zich de gelegenheid aen, want - sprak zy, hare stem verheffend - die man zyt gy, - die vrouw ben ik!
Onmogelyk zou het zyn den indruk te beschryven, welke die woorden op den krygsman, op Clodwig, te weeg bragten. Verwilderd staerde hy de vrouw aen, die hy nu zoo akelig bleek en verouderd zag, en die hy zoo jeugdig en zoo schoon verlaten had.
- Gy, Ludwina, myne echtgenoote, - stamelde hy.
- Ja, ik ben Ludwina, gy erkent in my de jeugdige vrouw van vroeger niet meer, niet waer?
- Ludwina, - smeekte Clodwig, - vergiffenis, red, o red my!
- Eene vrouw is zachtaerdig, - hernam zy, - zy zal zich vernederen, bidden en smeeken om het hart van iemand die haer lief is, te verteederen en te vermurven, doch eens hare woede ontstoken zynde, dooft zy alle liefdegevoelen uit, en gaet zy van de zachtaerdigheid eens lams, tot den bloeddorst eens tygers over. - U redden is onmogelyk; gy bevindt u hier te midden van het woud zonder genade; geene levensmiddelen blyven er ons nog over. - Clodwig, gy hebt met my niet willen leven, thans zult gy met my sterven!
Wanhopig liep Clodwig heen en weder; nergens geene hoop op uitkomst ziende, riep hy dreigend uit:
| |
| |
- Ludwina, zoo gy my niet red, dan doode ik u.
- Ja, wreedaerd, - voer zy voort, - ontneem my het leven: gy hebt uw kind doen sterven, breng nu ook de moeder om; stoot vry uwen dolk in mynen boezem, - wat baet het my dat ik door uwe hand sterve, of wel van honger omkome.
- O! Goden, red my, - riep hy nu razend, - heb ik mynen misstap nog niet genoeg geboet, door een onschuldig meisje met gevaer myns levens, uit de wulpsche handen van drie barbaren te redden?
- Gy liet u door de tranen van een vreemd meisje bewegen, en de smeekingen uwer echte vrouw hebt gy versmaed, - stamelde Ludwina.
- O! Goden van het Walhalla! neem my onder uwe bescherming; laet my het leven, ik zal my beteren en myne driften beteugelen.
Deze woorden uitgesproken hebbende, klom Clodwig op eenen boom, nam den hoorn die aen zyne zyde hing, en blies....
Eenige stonden later hoorde hy een gerucht, dat hem scheen te naderen; hy blies nogmaels. Nu geloofde hy duidelyk de stappen van eenen naderenden mensch te erkennen.
- Ludwina, - sprak hy, - Alfadur heeft myne bede verhoord; hoort gy die voetstappen naderen? - O! Ludwina, vergeef my myne misstappen, ik zal het verledene leed herstellen, en de Goden zullen ons zegenen.
- Verblyd u niet, het is zeker een Romein die u komt opzoeken; - neen, Clodwig, men zal u niet redden; myne wraek moet volvoerd worden, gy zult met my sterven!
Clodwig had zich niet bedrogen; er kwam iemand. Welhaest kon hy bemerken dat het een Druïd was. Langzaem naderde hy de plaets, waer Clodwig en Ludwina zich
| |
| |
bevonden. Aldra erkenden zy hem: het was de Druïd, die hunne vereeniging gezegend had!
De grysaerd erkende hen insgelyks.
- Clodwig! Ludwina! - riep hy verbaesd uit, - hoe bevindt gy u hier te midden dit uitgestrekte woud?
Toen verhaelde Clodwig alles wat er voorgevallen was.
Nadat hy geëindigd had, sprak de Druïd:
- Myn zoon, het zyn de Goden die myne stappen hebben geleid; door de redding van het onschuldige meisje hebt gy u met hen verzoend; door twee onzer vyanden gedood te hebben, zullen de Menapiers, uwe oude wapenbroeders, u uw vorig gedrag vergeven. Gy, Ludwina, zult uwen echtgenoot volgen, en u met hem verzoenen: zoo zullen de Goden uwe hervereeniging zegenen. Verzamelt uwe krachten, en volgt my tot aen myne kluis.
Ludwina's krachten begonnen haer reeds te begeven; Clodwig nam haer op zynen schouder en volgde den priester.
Welhaest kwamen zy aen eene opene plaets, alwaer men talryke boomen geveld had, en zich eenen heuvel verhief, waerop eene kluis stond.
De Druïd leidde hen er in.
Daer diende men Ludwina de noodige zorgen toe, en weldra keerden hare krachten terug.
Dan verhaelde de Druïd:
- Myne kinderen, ik ben thans dienaer van den God des oorlogs, aen wie dit woud geheiligd is; hier op deze plaets, heeft men talryke boomen geveld, en deze kluis gesticht, welke my ten woon verstrekt. Hier is het dat de Menapiers op bepaelden tyd zich vereenigen, om hunne zoenoffers den Goden op te dragen. Het vergaderde leger der Morienen en Menapiers heeft de wyk in deze bosschen genomen, en bevindt zich thans niet ver van hier. Menige vrouwen hebben er de mannen vergezeld; morgen komen allen op deze
| |
| |
plaets, om door het offeren van eenige runddieren, de gunst en bystand der Goden te bekomen; want weet, dat allen bereid zyn, de kluisters der slaverny af te schudden, en nog eens tegen Cesar te velde te trekken. Gy, Clodwig, zult u morgen met hen vereenigen en de Romeinen, onze vyanden, helpen bestryden; daerdoor zult gy uwe vorige misstappen boeten; gy Ludwina, zult u by uwen man vervoegen en hem volgen; dit is de wil der Goden, en zoo doende, zullen zy u zegenen, en u in Walhalla een eeuwig geluk bewaren.
Nu vielen Clodwig en Ludwina op de kniën, en kusten de voeten des Druïds, ten bewyze hunner volkomene toestemming, en de zon, die zich reeds lang achter nydige, duistere wolken verborgen hield, kwam nu helder en lachend te voorschyn, schoot hare stralen door de opening der kluis, en bescheen twee gelukkige wezens.
|
|
Auteursrechtvrij