Ongenaakbaar

[p. 5]

I

[p. 7]

[I]

Nadat hij, ondanks een zeurende maagpijn, toch nog snel in slaap gevallen was, droomde hij over een man wiens gegevens waren opgenomen in het politiedossier. Hoewel de naam van deze man hem niet onmiddellijk te binnen schoot, wist hij met grote stelligheid dat deze hoogstens voor een paar seconden spoorloos was geraakt in zijn geheugen. Het leek of iemand hem met reuzenkracht de kamer binnen duwde. Daarna hoorde hij de deur achter zich in het slot gaan.

Het verwonderde hem niet dat zijn eigen dossier gesloten voor hem op een bureau lag. Philip Greveling, las hij; het gaf hem bijna een gevoel van triomf dat hij de schrifttekens die hij bij het doorbladeren tegenkwam, niet kon ontcijferen.

Uit een getralied venster, rechts boven hem, kwam het grijze licht dat de aprildag buiten met de dood verbonden had.

Toen hij een stap verzette in de richting van een kast waarin hij het dossier van de ander vermoedde, merkte hij dat zich nog iemand in de kamer bevond. Zonder op te kijken wist hij maar al te goed wie deze zwijgende bezoeker was.

Op dat moment werd hij wakker en ging rechtop zitten. Maar de droom verliet hem niet. Hij legde zijn hand op Helens hoofd in de hoop dat hij haar door dit gebaar zou wekken. Maar moest zij wel zo nodig naar hem luisteren, op dit uur van de nacht? Was het niet

[p. 8]

beter haar de slaap te gunnen die zij door zijn toedoen tekort gekomen was? Bracht zijn positie ook niet met zich mee dat hij de dingen alleen moest verwerken? De droom was hem alweer half ontglipt. En hij probeerde zijn gedachten te verplaatsen naar iets anders. Maar vannacht lukte dat niet.

De man in de gedroomde kamer had zich niet aan hem getoond. Maar van de sfeer was wel zoveel gebleven dat hij exact wist wie het was. Verscheen Louis Vlasman in zijn slaap om hem de gelegenheid te geven zich van zijn beeld te bevrijden? Of was dit, buiten iedere verklaring van het dromen om, een aankondiging dat hij zou blijven komen?

Hij ging zijn bed uit en dronk water in de badkamer, keek zichzelf in het gezicht, zag niets verontrustends. Liep naar de woonkamer en schoof het gordijn opzij.

Op zijn bureau lag een half voltooide bladzijde die hij in de namiddag, ver voor zijn ontmoeting met Vlasman, had geschreven.

Hij liep over het pad tussen de plassen door. Waarom zou hij willen schrijven dat hij naar het zingen van de nachtegalen luisterde, terwijl hij bij god niet wist hoe die beesten eruitzagen, noch hoe zij klonken. Hij had altijd maar een paar gegevens in handen. De natuur ontging hem. Niet als hij er, zoals nu, in liep, maar wanneer hij geuren, geluiden en visuele gewaarwordingen wilde overzetten in woorden. Hij voelde zich arm, een onbeduidend schepsel. En ook dat was een volstrekt vals gevoel. Want hij stond in het centrum van de wereld, al besefte hij op deze plaats dat hij daar weinig mee opschoot en dat zijn geringe mogelijkheden, vergeleken bij het universum, vooral benauwdheid opriepen wanneer hij zichzelf zo vast in de grond wilde verankeren als een eikeboom.

[p. 9]

Hij liep naar de telefoon, zonder het plan iemand te bellen. Elders in de stad sloeg een kerkklok vier uur. Hij had zich door Helen laten weerhouden van actie, toen zij tweeëneenhalf uur geleden bij hem was gearriveerd. Maar toen waren ze (drenkelingen op een zee, in een veilig en beschut vlot, had hij geroepen) onmiddellijk naar bed gegaan, alsof alleen op die plaats de gebeurtenissen die hij moest vertellen, een draaglijke vorm konden krijgen. Bij het toen bijna halsoverkop bereiken van een orgasme had het geleken of hij huilde, of hij pas binnen deze intimiteit in staat was verdriet te beleven, dat daardoor even geen pijn deed, omdat zij het volledig met hem leek te delen.

Hij voelde de verwarring terugkeren en liep weer door het donker in de richting van zijn bed.

Helen was inmiddels wakker.

‘Wat was je aan het doen?’ vroeg ze slaperig.

‘Ik dacht erover wie ik allemaal zal bellen.’

‘Hoe laat is het?’

‘Een uur of vier.’

‘Doe het maar morgenochtend.’

Zij stak haar armen naar hem uit, trok hem weer binnen de bescherming die hij in andere gevallen zelf te vergeven had. Nu was alles anders. En toch begreep hij zelfs op dit moment dat die verandering niet lang kon duren, dat hij waarschijnlijk al bij daglicht zich zonder al te veel krachtsinspanning hernam.

‘Je kunt beter nog even gaan slapen,’ zei Helen.

Hij drukte zijn neus tegen haar wang. Hij wilde niets meer zeggen. Even meende hij voetstappen te horen in de gang. Een moment later was het geluid verdwenen.

Hij haalde diep adem en overtuigde zich ervan dat buiten hun beider ademhaling de stilte bijna absoluut was.