Den gheestelijcken echo
(1694)–Johanna de Gavre–
Auteursrechtvrij
[pagina 132]
| |
Op de VVijse: Wat gaet den weerden Priester aen.1. ACh ziel van rauw en droefheydt smielt,
Het eeuwigh Leven is gheschonden,
Godts Soon is ghehackelt en vernielt,
Als oft hy waer verscheurt van d'honden.
2. Gaet achterhaelt hem 't bloedigh spoor,
Sal thoonen waer hy heeft ghetreden,
En stucken vleesch, die hem te voor
Ghescheurt zijn van sijn teere leden.
3. Hy heeft een doorne croon op't hooft,
Van meer dan thien mael seven tacken,
Dat schoonste wesen is verdooft,
Vervuylt met fluymen en blauw placken.
4. Sijn lippen blauw, de tanden uyt,
Sijn wanghen swert, en dick gheswollen,
Comt siet, ô ziel en lieve bruyt,
| |
[pagina 133]
| |
Laet traenen-vloet uyt d'ooghen rollen.
5. Men sleurt hem op den bergh Calvaer,
Sijn leden worden uytghetrocken,
Den boom des levens plantmen daer,
Waer Godt ons ziel tot hem wilt locken.
6. Nu hanght ghy daer, ô Godt vol macht,
Waer is de cracht, die d'hel doet beven,
Ach wordt ghy nu ter doodt ghebracht;
Die zijt van alle schepsels 't leven.
7. O gulde Sonne deckt u licht,
Laet duysterheydt de aerd' bevanghen,
Den Schepper die u heeft ghesticht,
Wordt tusschen moorders opghehanghen.
8. Den hemel thoont een droefheydt groot,
De aerde beeft, de toetsen scheuren,
En ghy, ô mensch, die dese doot
U leven langh wel moght betreuren.
9. Slaet voor u borst en kent u schult,
Want ghy door u soo groote sonden,
| |
[pagina 134]
| |
Aen JESUS hebt den kelck ghevult,
Die hy soo bitter heeft ghevonden.
|
|