Nut tyd-verdryv

[p. 91]

Den Honderd-en-Dertigsten Psalm.

Op den Trant van Dathenus.

David in den naam van alle Gelovigen, ontroerd zynde van wegen de zonden, hoopt alleen op Gods genade, en op Christus, na wiens komste hy verlangt, en vermaant Israël het zelvige te doen.

Uit d'afgrond der elenden,
Roep ik om hulp, ô Heer!
Ah! wilt u tot my wenden,
En sla uw' ogen neêr.
Ah! neig, ah! neig uw' oren,

[p. 92]

Na myn bedrukte stem.
O Heer! ik ga verloren,
Heeft myn gebed geen klem.

Wilt g'in 't gerichte treden,

En vlytig gade slaan,
Op d'ongerechtigheden;
Zo kan geen mensch bestaan.
Maar Heer! gy zyt genadig,
Op dat u ieder eer.
Ik wagt uw heil gestadig,
Syn komst is myn begeer.

Geen wagter in Gods tempel,

Wenscht zo na 't morgen-licht,
Om op altaar, en drempel,^*
Te doen de Priester-pligt.

* Versta door drempel, de trappen, op welken de Leviten zongen; en langs welken men ging in het voorhov der Israëliten, of mannen, uit het voorhov der vrouwen. In den tempel nu dienden niet alleen de Priesteren, door het slagten en offeren, maar ook de Leviten, door den Priesteren te helpen, en te zingen, gelyk sy ook beide waakten.

[p. 93]

 

Als ik wensch na 't verschynen,

 

Van s Heilands vreugde-zon;

 

Die 't kwaad zal doen verdwynen,

 

Dat 'k niet weg nemen kon.

 

 

 

Wilt op den Heer dan bouwen,

 

Verkoren Israël.

 

Want die op hem vertrouwen,

 

Dien helpt hy uit gekwel.

 

Hy zal syn volk vry kopen,

 

Door syn vergoten bloed.

 

En zetten 't heil-ryk open;

 

Hoe zeer het hel-tot woed.