Lalbahadoer. Een fatale liefde

[p. 1]

Voor mijn (klein)kinderen:

Arvind, Usha, Sonik, Chander en Vasco.

[p. 7]

[p. 9]

Verba volant, scripta manent¹.

Als kind van vijf jaar werd ik geraakt door deze gebeurtenis die heel Suriname destijds op zijn grondvesten heeft doen trillen. Als de dag van gisteren kan ik mij de spanning van toen nog herinneren en de waarschuwingen van onze ouders voor de moordenaar Lalbahadoer, die zelfs in Saramacca zou kunnen opduiken en mensen doodschieten. Als je kattenkwaad uithaalde, dan was het: ‘pas maar op, anders roepen wij Lalbahadoer om je een lesje te leren.’

Er is veel verhaald over dit trieste feit. Naarmate echter de tijd verstrijkt en het aantal mensen dat uit de eerste hand hierover kan vertellen schaarser wordt, groeit de behoefte aan informatie. Dat is heel paradoxaal.

Surinaamse radiostations in Nederland besteden van tijd tot tijd aandacht aan Lalbahadoer en voor de uitzendingen bezoeken de omroepmedewerkers bejaardenhuizen om van de daar verblijvende ouderen uit de eerste hand te horen hoe het toen was. Wat dan opvalt, is dat de hoeveelheid informatie met de tijd krimpt, fragmenteert en eigenlijk aan het vervliegen is. Dat proces van erosie moet worden gestopt door de gebeurtenis op te schrijven, voor de mensen nu en voor het nageslacht, want alleen het geschrevene blijft.

De auteur.

1 Woorden vervliegen, het geschrevene blijft.