Hoe dat toedrincken meer Dorst maecket, ende met hem brenghet.
Dat vijfde Capittel.
TEn vijfden ist wonderlijck te segghen, dat droncken drincken oock dorst maket: Want alsoo ghewoon wort de natuere dat drincken, dat sy altijt meer dorstet. Also plaget haer Godt, dat de natuere omkeert, ende de dranc haer natuerlijck werc, namelick den dorst koelen, aen haer verliest, ghelijck Sapi. int xj. ende xvj. staet: Waer door de mensche sondighet, daer door wort hy ghepijnicht, dat sietmen aen onse Dronckaerts wel, dat sy altijt vroech ende laet dorst hebben, sy drincken so vol, dat sy overloopen, ende drincken daer na noch al weder aen. Ia, hoe sy meer drincken, hoe dat sy meer dorst hebben: dat is der Zonde billijcke straf, ghelijc Esaias schrijft in syn 5. Capittel. Alsomen ghesondicht heeft, alsoo sal oock de pijne wesen, ende de pijne begint hier. Also lijdet Tantalus in de Helle, ende oock de Rijcke man alsulcken dorst, dat hem niet een droppel waters mach ghebeuren. Desgelijcken spreeckt Esaias 5. Haer Edelen zijn van honger ghestorven, ende den gantschen hoop van dorst? Oorsake: Sy weckten een ander vroech op, te vreten ende suypen tot inden nacht, daer heeft Kock noch Keller, noch Gast, noch Weert geen rust. 'Tis al, schep op, schenck in, sedt niet, drinck wt, kust den bodem, smorghens vroech den Brandewijn ende Malvesey, ende een Morghensoopjen, kortelijck daer na het Middach-mael, daer na den zech, onderdronck, dat Avondtmael daer op, weder met eenen zech ende slaep-dronck: als dan koempt haer den Wijn op, stoot haer aen't Herte, ende brandet haer de lever Somma, sy zijn niet dan Duyvels martelaers. Ende wan het dat Evangelium waer, ende de Wech ter Zalicheyt, al de Werelt soude op Godt klaegen. Kan ons nu de Duyvel door synen Gheest drijven, dat wy willich zijn tot het ghene, dat ons het Lijf, Eer, Ziel, ende Goet kostet,
Auteursrechtvrij