De vogelaar

[p. 29]

Boulevard de la Madeleine

I

Mijn zusters, een vogel uit mijn grijs gelaat
wiekt als vluchtige schaduw weg
achter het glazen web van de straat.
In stenen vol dorst
staat de zingende zuil van mijn borst.

Mijn zusters, die uw dag siert met scherven
voor de spiegels der gemeenzaamheid
een man rijdt op het wolkenpaard
aan het deurbint voorbij waar de made in bijt.

II

Men hakt het hout van de herfstbomen
boven de gedrukte zon van uw textielen
aan de rand van het nachttapijt.

[p. 30]

III

Wat zijn metropolen voor een zingende man
met bloetnen op zijn gelaat van klei
en bloed op zijn zondagse kleren!
Liefste van deze avond, zeg het mij,
wordt er niet steeds geschoten
in de bloesems van Mei
op kinderen die even verrukt als wij
van elkaar het onvindbare begeren,

IV

En in dit labyrinth van warenhuizen
breekt als een stenen kruik mijn keel;
ik ben als de horizont in de zee
als het lichaam in uw deernis
en van uw verworpenheid weemoed te veel.