De vogelaar

[p. 5]

Erosie

I

De dode vogels in het tafelblad
zijn als bevrozen appels aan de bomen
en op een harp van begeerten bezing ik dat
in de perverse zone van mijn klankdromen.

Soms zwelt die beklemming
in het vochtig hout van mijn deur
de doornen en de vedervormen
het verschroeide vleugelgoud
in mijn tafel
dit avondmaal der houtwormen.

II

Telkens wanneer ik treed uit de rouwspiegel
van een ander gelaat
weet ik hoe daarin kwetsbaar
het lichaam nog open gaat

ik val uit de nacht als een zingende gek
en hoor de huizen dromen
in hun drempels van drek

ik stijg boven de slapenden
met edelstenen in mijn verminkte vogelbek

[p. 6]

III

De zon valt in baar nest van roodgeworden graan
ik hoor de dieren door het nachthaar lopen
en in de leegte van de stadsrand
komen weer mensen met geweren staan

Minnaars zijn als verschroeide vogels uit elkaar gegaan
Eetl wolk als een paard van inkt
waart boven de stilte van de onrust
in de venstecherven van een onvolwassen maan
eenzaam als een dier dat zijn tanden zet
in het oude hout van een onbegrensd bed
Niets waait meer uit die leegte aan
waarachter de bomen staan als gebroken beelden.

IV

Nu komt weer die koorts
in de wonden van je ogen
aan het einde van alle bedrog.
alleen in dat verleden ben ik nog.
het wilde paard dat we bereden
is alleen maar van muziek
ik ruik zijn adem nog altijd
in de koelere bedden van droomsteden.

[p. 7]

V

Daarom kun alleen jij luisteren naar dit lied
dat ik tussen de vogels van je lijf
al ouder wordend, met lichaamsvochten schrijf.
Al de anderen die je zoete snaar bespelen weten niet
dat ik de dader ben van hun nachtbedrijf.