Mastreechter veerskes

[p. 139]

Treeske.

Z'is schoen; ich zeen ze langs me vinster alle daog,
Dan ins allein, dan weer mèt heùr vrundinne komme.
Ich kaant ze neet, mer op heùr blommig weze laog
En kleur van onschùld nog die mich had ingenomme.

De naobers zagte mich: 't Is Treeske van de smeed,
E keend vol lùstigheids, dat bij heùr stervescheie
Zen errem vrouw tot ein'gen troes em achterleet;
't Is braaf en kint nog niks es lachen en zich beie.

Mer gistre, wie'ch ze zaog, toe tochs ze mich kokèt;
Ze bebbelde zoe drùk da'ch wel hei wèlle luustere;
Heùr ouge straolde vurig, en ich dach: wee wèt
Of traone mörge neet die ouge goon verduustere.

En 't hart tat sloog mich kauwt; veur Treeske woort ich bang,
Want door de lùste heer, die in dees wereld hoeiere,
Dao loert de slang van 't koed en sloepert. Ao, die slang!
Wie mennig blömke heet heùr gif neet doen versloeiere.

Mei 1881.