|
| |
| |
| |
De sage van Valkenberg.
Neet es mèt angst bezaog,
Twie zeùns die greuide rijzig,
En hoopde haos in 't vechte,
En heer, de grijze kreeger,
Dee voolt zich neet van vreùg.
Er winsde zich allein mer,
| |
| |
Mer nein! Gods hand zou valle
Zwoer neer op dat geslach,
Want heer had in ze leven,
Al dèks Gods woord verach,
In rouf op klein en groet,
In kèrreke t' ontheilige,
Doch God zou heùm dat reek'ne,
Zen wraak die liet neet aof;
Die kaan zich laote wachte,
Toch vindt et koed zen straof.
Ins, wie op jacht gereije,
Eus jònkers, gaans verdwaold,
Aon vreemde bùrreg kaomen
E beeld van deùg en schoenheid,
Noe wis me wat hun sintert
Zoe nao dee bùrreg dreef,
Want alle twie de jònkers,
Ze hadde 't meidske leef.
De freùle koos de jongste,
En schònk heùm hart en hand.
| |
| |
Et houw'liksfies waos prachtig;
Dao waos van wiid en breid
Och errem! rouw mòs valle
Want sòmber waos den audste,
Et hart door niid verteerd.
En 's nachs! De jonggetrouwde,
Geweeg door leefd' en hoop,
Die sleepe, wie in stèlte
Door jaloezij verwèlderd,
Doorstaok er hun de boors.
Mer zeet! zen ouge klaörde
Bij 't spatte van hun blood;
En bitter scherpe knaoging
Die snooi heùm door 't gemood.
Doorzwerfde heer et land,
Gein rùs mie die er kant.
Heer ein'gen troes verkreeg;
'Nen ermiet, dee heilig leefde,
| |
| |
Te goon door weer en wind,
In rechte Noorderrichting,
Zoe lang tot heer aon 't ind
Woe, veur ze veerder lot,
Heùm wachte zou e scheepke;
Er gòng - 't berouw dat dreef em -
Er gòng door duuster nachten
En hits noch onweersvlaoge,
Niks heel em van z'ne weeg.
Er gòng al veer en veerder;
Wie ouch verzwaak en meui,
Gein rùs die wou er gunnen
Mer ind'lik zaog er 't scheepke,
Woe wind en water huilden
'Ne schipper, dee em reep;
En heer, de Kaïn, voolt toen
Den angst dee em bekneep.
| |
| |
Waos sterker es de vreis;
De bliksem scheùrt de wolke!
En 't scheepke vloog van land,
En ònder 't donderraat'le
En sintert heet mie niemand
Gehuurd van heùm op eerd.
God gief, dat veur ze lije
Heer waor vergiff'nis weerd.
Mer noe nog, alle nachte,
In 't auwd kastiel zen ruïne
Ze zweven.... en verdwijne!
Dee beit zich veur de ziele
Van 't jònkgetrouwde paar.
Want zij ziin et die komme
De plaots dao nog herzien,
Woe dat hun leefde meinde
|
|
Auteursrecht onbekend