Mastreechter veerskes

[p. 64]

Heije ze nog tied.

Jònk en blommekleurig schoen
Waos ze, daonig leef,
Ene woere hartedeef;
Um heùr drêide, zeut van toen,
Vrijers die de leefde dreef.
Mer ze leet ze zùchte lang
Mèt hun hart vol spiit,
En ze zag: ‘Ich bin neet bang,
Want ich hùb nog tiid.’

Heer waos knap van liif, en fris,
Lùstig van gemood,
Struisen en gezonne blood.
Mennig meidske dach, mèt lis
Heùm te vangen ins veur good.
Mer zen hart dat waos van staol
En et hunt vol spiit;
En er zag: ‘Gein leefdetaol,
Want ich hùb nog tiid.’

Mer de jaore vlogen um;
Noe zit zij allein,
Vol gebreken en chagrijn;
Heer is griis en zwaak zen stum,
En er waggelt op zen bein.
Dreuvig stare zij zich aon,
Mèt hun hart vol spiit,
Langs hun wange rolt en traon:
Hêije ze nog tiid!

20 Januari 1864