Mastreechter veerskes

[p. 25]

Maond van mei.

Welkom mètten zonneglanse,
Mètten straole leefdevuur,
Mètten blom- en starekranse,
Maond van Mei, van 't schoen azuur,
Lang al stond Natuur te wachte
Mette sniëmantel oet,
En nao 't zonnekeend te smachte
Wie en ongedùlde broed.

Wat e nui, verfrissend leven
Alles noe verjunge deit!
Zuug, de watergeister weve
Dich et mörgesnievelkleid.
't Blommeriik mèt doezend kleure
Seert zich noe in blije lach;
Ao, wie riik nao 't wintertreure
Tuinst' us alles in zen prach.

Jao! door dich schijnt gans de wereld
Zonnegoud gekleurd te ziin.
Blömkes winke, douwbepereld,
Bij den ierste mörgeschiin,
En et beekske, wie dat lùstig,
Mum'lenteere speùlt en vrijt,
En 't veld, wie 't stèl en rùstig
Zich in 't lachend greun verblijdt.

[p. 26]

 

Huur de nachtegaölkesstumme,

 

Pipers, vinke, andere nog,

 

Wie dat schatert in et zwumme

 

Door de golve van de loch.

 

Buim die roesche, wind dee fluustert,

 

Alles zink in zonnekùs,

 

En 't vervreùgde hart dat luustert

 

Nao dee stroum van leefdelùs.

 

 

 

Wee zuut tich neet trùk zoe geere,

 

Kierend op de jaoreweeg,

 

En eus zin betouverenteere

 

Wie'nen droum van goud en leech.

 

Welkom dan, den zonneglanse

 

En den straole leefdevuur

 

En den blom- en starekranse,

 

Maond van Mei, van 't schoen azuur.

 

 

 

Jao! zoe schoen zoe zouw ich zinge,

 

Es ich eets mich voolt poëet;

 

Wie de meiste stervelinge,

 

Bin ich et ocherrem neet.

 

Weg dan mèt poëetetoere!

 

Maond van Mei, zuug: keul en naat,

 

- Zèk ich liever mèt de boere -

 

Dan ouch vùlste scheur en vaat.

 

 

 

Aprèl 1862.