Het verheerlijkt Leyden

[p. 18]

Nagedachten na het aenhooren der doorwrochte dichterlijke redevoering van den zeergeleerden heere, Joannes le Francq van Berkhey.

Dit heet eerst naer de kunst zijn' naem den Dood ontrukken,

Dit heet eerst Poëzij, dit, dit heet toonen slaen,

Komt Dichters! schenkt le franq al uwe Lauwerblaên,

Want Febus wil zijn krans zelfs op 's Mans hairen drukken.

De schoone Vrijheid staet verwonderd om zijn tael,

En lonkt hem vriendlijk toe, met hartbetoovrende oogen,
Geen wonder: want zij ziet door hem heur' naem verhoogen,

Zijn fikse Lier vermeldt haer grootsche zegeprael.

De dappre Leydsche Maegd, gedost in staatsie kleêren,

Bewaekt door Hollands Leeuw, stijgt van heur' eeretroon,

Omarmt haer' Boezemvriend, en doet, zijn vlijt ten loon,

In duurzaam marmersteen zijn' grooten naem graveeren.

Roemt Griek! en Romer! vrij op kunst en wonderheên.

Mijn Leyden mag met recht op haerèn Kunstheld roemen,
Dat IJ en Maes en Merwe al hunne zangers noemen,

Mijn Leyden overtreft ze en noemt Berkhey alleen.

Elbert Waller.