Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn

(1626)–Simon Jansz Fortuyn– rechtenstatus



[pagina 567]
Liedeken.
Op die wijse: De VVinter is ons verganghen. DOen wy u laetst besochten Daer ghy woonachtigh sijt, Onsen tydt wy door-brochten Met vreughden en jolijt, Want wy ginghen tracteeren Als wy quaemen by een Al van De Wet des Heeren, Todat wy souden scheen. Als wy ons nu bereyden Te keeren t'huys-waert aen, Wout ghy ons weer gheleyden,
[pagina 568]
Als ghy oock hebt ghedaen, Het weer dat ginck hem voeghen Seer lustigh en playsant, Tot ons groote ghenoeghen, En reysden so van kant. Wy sagen onder weghen Des Heeren werck seer schoon, En door zijn milden zegen Stont ons veel vrucht ten toon, Zijn lof was niet te heelen, Maer met ghezangs gheluyt, En toe-bereyde keelen Brack by ons zijn lof uyt. Doen wy des Heeren wercken Hadden in overvloet Ghezien in veele percken, Quaemen wy met voorspoet Dat wy wilden benachten In onses Vriendts ghemack, Ende met vreught verwachten Tot den dagh weer aen-brack.
[pagina 569]
Ons komste daer ter stede Was welkoom, en daer by Deelden zy van als mede, Haer toonende gast-vry, Godt een gever der goeden Heeft door zijn milde handt Ons uyt des Waters-vloeden Met visch ghedaen bystandt. Dus is den tijdt verdweenen, Die nacht is ghepasseert, De claer Zon heeft ghescheenen, 't Wert licht na ons begheert, Om weder te vertrecken Maeckten wy ons ghereet, En breeder te ontdecken Gods Wercken, wijdt, en breet. Ons Waerdt daer wy logeerden, Oock zijn twee Zoonen mee Ons 't samen covoyeerden, En reeden so van stee,
[pagina 570]
Door die Zijpse Landouwen, Daer men met onderscheyt Gods wond'ren moght aenschouwen Aen elcken kant planteyt. Van de Zijp wy ons keerden Nae 't droogh en dorre Zandt, Doen wy daer door passeerden, Quaemen wy stracks op strandt, Daer des Zees wilde baren Krachtigh werden ghekeert, Dat zy met woest beswaren Landt en volck niet verteert. Die strandt was slecht en lustigh, Die Voerluy sloeghen voort, Maer 't werdt haest watersuchtigh, Quaedt we'er quaem ons aen boort, Als wy Petten vernamen Saghen wy daer ghewis
[pagina 571]
Dat uyt der Zee aen-quamen Veel Scheepkens met Zee-vis. Te Petten wy vertoefden, En schickten datter quam Visch, en 't gheen wy behoefden, Daer elck zijn noodruft nam Van 't gheen Godt had ghegheven Door zijn mildtheyt voorwaer, Tot nut des menschen leven, En scheyden stracks van daer. Quaet weder, Windt, en Reghen En deed' ons gheen belet, Maer trocken strackx op wegen, Saghen Godts werck noch bet, Want duynen dor en zandigh Waren daer menighvout, Die met storm, windt omlandigh De Zee daer buyten hout. Dus zijn wy al eenmoedigh (Verlanghende nae huys)
[pagina 572]
T'samen ghecomen spoedigh By Crabbedammer Sluys, Daer hebben wy genomen Ons af-scheydt van malcaer, Godt voegh ons sonder schromen Weder by een hier naer. Seer wel ginck ick onthouwen Wat ick daer had ghezien, En naerstigh over kouwen Wat sulcks al moght bedien, Oft niet tot onser leere, Exempel, en goed' tucht, Tot Godts lof, prijs, en eere Te scheppen was goed'vrucht. Daer ginck ick over-peynsen Hoe vruchtbaer dat ick sagh D' een Acker in 't door-reysen, En hoe dor d'ander lagh, Och of wy hier op letten, Dat Godes Woort en Ploegh Ons hart so mocht om-setten,
[pagina 573]
Dat elck goed'vruchten droegh. Reghen, Sneeu, en goedt Weder, Oock claere Zonne-schijn Valt oock op het Zandt neder, Nochtans gheen vruchten zijn, Door dat de wilde stroomen, (Vol Aertsch onvruchtbaerheyt) Daer stadigh over-comen, En 't quaedt daer over spreyt. Daerom moeten wy poghen Dat Werelts eer en lust Niet en krijght het vermoghen, En so in ons hart rust, Op dat niet wert verdreven Dat Godts Woordt ins ons stiecht, En moet raecken in sneven Als 't Zandt, dat daer wegh vliecht. Des Werelts zee onstadigh, Door 's duyvels list verwoet,
[pagina 574]
Stormt oock seer onghenadigh Te werpen onder voet Al wat hem vruchtbaer toonet, Als door Godts gheest ghebaert, Want gheen deught hy verschoonet, Naer d'oude Slanghe aert. Ghelijck de Zee verwoedigh Ons noch te met verlient Dat de Mensch is behoedigh Ende ten besten dient, So moeten wy oock dencken Dat onder s' wereldts werck Wel is dat niet magh krencken, Maer voeden can Godts kerck. Israel moest verlaten Egypten trots, en stout, Maer die kost'lijcke vaten Van Zilver ende gout Moesten zy met haer draghen Als een kost'lijcken schat Wat Godt nu gaet behaghen,
[pagina 575]
Leent van haer, en hout dat. Treedt ghy op 's Heeren Paden Als de Son lustigh schijnt, Wilt u dan niet beraden Als het schoon weer verdwijnt, Of schoon verdriet en lyden V staegh komen aen boort, Wilt van de baen niet glyden, Maer treedt vrymoedigh voort. Ghelijck de duynen hooghe Van Godt daer zijn ghestelt In een yeghelijcks ooghe Te keeren 's Zees gewelt, Zo zijn seer hoogh ghetreden, Tot straf van die quaet doet, Des Werelts Overheden, En beschutsel van 't goet. Hoewel de dorre duynen (Na Godes wil en raet) De Zee gheheel betuynen, Dat zy niet verder gaet,
[pagina 576]
En dat Werelts Regenten Van Godt ontfanghen macht, Om alle quaed' tormenten Te keeren door haer kracht. So ziet men noch ghebeuren Dat die storm-winden fel 't Zandt van de duynen scheuren, En over-loopen snel 't Goed' Landt daer by ghelegen, Dat het werdt onvruchtbaer, So ziet men veel macht pleghen, En Godts volck doen beswaer. Dit is dat ick ginck mercken, Als ick wel overdocht, Aen veel diversche wercken Op onse laetsten tocht, Mocht het ons hart beroeren, Dat wy deughdigh alt'saem Ons reys moghten uyt-voeren, Tot lof van 's Heeren Naem. 't Mist wel meer.

Vorige Volgende

Geestelyck lietboeck genaemt de Basuyn

Liedeken.

Op die wijse: De VVinter is ons verganghen.

Over dit hoofdstuk/artikel

lied