Refereynboek ofte nieuwe wandeldreve, voor de jongheyd

[Waer 't dat gy Christen mensch, in 't minste moest gevoelen]

Waer 't dat gy Christen mensch, in 't minste moest gevoelen
Een sperke van myn vuur, gy zoud, om te verkoelen
Haest zoeken laeveniss', bidden om medecyn,
En tieren overluyd, och helpt my uyt dees pyn'.
En ik die ligg' en woel, omringeld met tormenten
In solpher, en in pek, in duyzend instrumenten
Gesmert om onze schuld, ik roepe dag en nacht,
En niemand die myn druk en droevig kermen acht.
Maer zyt gy altemael die my zoo vierig minden,
Is' er ter weireld nu niet eenen meer te vinden?
Die een' benouwde ziel' zoud' trekken uyt zyn smert',

[p. B1v]

 

Och! Wie uyt d'oogen is, is ook haest uyt het hert.

 

Hoe kan uw hard gemoed zoo lang ontroerig blyven,

 

Versmaeden myn verzoek verachten en bedryven

 

Die weent, die zucht, die kermt, die roept met alder vlyt?

 

Ten minsten myns ontfermt, gy die myn' vrienden zyt.