Arions vingertuig

(1645)–Thomas Fonteyn– rechtenstatus

Opdeunende verscheide minne-klagjes, koozingen, boertigheên, en andre rijmpjes en gezangen


Inleiding. HEt eerste was; wanneer ik had Doorreist zo menge Frankenstad, Tot dat ik an de Merve lag, En wagte droevig nacht en dag, Tot dat een mooie voordewind Ons zailen maken mocht gezwind. De tijd die quam, de wind die snooff Invoegen yder heene schooff.
[pagina 143]
Daar teeg een vloote van de ree Ten halven in de ruime zee, Zo groot zo magtich en zo rijk Dat niemand heugde haars gelijk Gezien te hebben, ja zo groot Als off een Stat op ‘t water vloot. Ons schip, daar op ik was, dat vloog Gelijk den pijllen van den boog, Zo vlug, zo veerdich en zo ligt De heele vloot uit het gezicht; Tot dat wy daar de goude Zon Zijn paarden in te doen begon, Niet een, door ons te znellen loop, En konden zien van al den hoop. Waar doorwe, vreezende den nacht,
[pagina 144]
Strak hebben in der ijl getracht Te koome wederom by haar; Van weege, of ‘et nachtgevaar Ons eenig prijkkel an mocht doen, Waer opme niet en zou vermoen. Nu dit gebeurd eens datwe weêr Op eenen Middag, wel zo veer Voor uit geloopen waren; toch zo rat En waren zy uit ons gezicht, Off ziet: daar quamen by ons dicht Twee Roovers, op ‘et tooven uit, En, gerig na een goeden buit, Die klampten ons zo fel an boord, Gelijkkerwijs een Leeuw, verstoord
[pagina 145]
Op enig wildvang, tgun hy zleurd En yling van malkander scheurd, Maar onze Masz’ quam sterrik aan Invoege zy ons liete gaan. Toen jaagden wy ‘er an de strand, En dit was onder Brittenland Toen schoof ‘er veel van ons ter zee, Elk na de last hem varen dee, Tot dat ons vloote wierd zo kleen Tot agte toe in’t algemeen. Wij zailden toen een korte tijd, (Een korte reize maakt verblijd.) Wanneerwe lieten after ons ‘T gebergte, Cornuall’britons. Daar leid int Lelirijk een land,
[pagina 146]
Diep an den fellen Waterkant Heissant geheten: daar ik quam En veele vremdigheid vernam. Daar is een nooitgehoorde Wet By deeze luiden ingezet, Die is; dat wie zich daar bepaald, Word ondervraagd, en onderhaald Off hy zijn leeve dagen quam Dat hy aldaar zen blijfplaats nam? Twelk alles, op gewissen voet, Regt uit gesproken worden moet. Doch zomen zeid: my wel bekend En was ik nimmer hier omtrend, Zo moetmen booven an de Mars, Daar hangt de ree wat overdwars,
[pagina 147]
Daar stootmen die van booven heen Int water, driemaal aftereen, Ter eeren van de Koningin, En van de Koning, ende Min. Dan krijgt een yder zo een naam. Waar toe men hem acht best bequaam. Hier moest ik me van boven af, Daar ik me zeer gewillig gaff Met andre vreemdelingen, wien Dit laten mosten mee geschien. Toen ‘t regt, nu had van ‘t recht, zen eis En wille, deed ikt nog een reis, Voor u Philamnis, zoete Vrouw! Tot tuignis van men vaste Trouw, Toen wierd ik meester van de Jacht,
[pagina 148]
By ellik groot, en veel geacht En yder kreeg zo ‘t een off ‘t âer Tot tijdverdrijf en hand gebaar.
Eerste Geval. Zeezlagt. MAar toen nog na een lange streek, Tgeluk eens teffens ommeweek. Wanneerwe lagen stil gerust Van geenderhande quaad bewust, Zo trof ’t geweldig; want ‘er quam Een Schipper die een Vloot vernam Van twaalif Roovers, fel en quaad:
[pagina 149]
Een volk dat zlim is inder daad. Hier wast met ons! staby wat leeft En handen om te vegten heeft; Wy konnen haar toch niet ontgaen Geen beter raad dan zmijten, zlaan, Misschien hoe dat’et noodlot loopt, En wie de Goon ‘t geluk ontstroopt. Een yder, moedig als een Held, Heeft zig tot deezen strijd gesteld. De vloote naderden: toen zei Een, die hem dacht aan haar livrei, En wimpels, wel te konnen zien, Hoe datze waren vreemde lien, Maar vrienden; daarom lachten hy Om datwe eerst zo inde ly
[pagina 150]
Ons hadden ingebeeld te zijn, Ja overstolpt door zweet en pijn, De Schipper zei: verlaat u niet Op ‘t kleur van vaandels datge ziet, Tbedrog is in de Menschen groot, En ‘t licht gelooff, brengt licht in nood. Dies Mannen, riep hy, pas vry op, Zo niet, verwacht een felle klop: Dat moedigde weêr yder een, Om heurlui voor de boeg te treen, En met wy riepen om ‘et woord Zoo wier ‘er zulk een bui gehoord Van grof geschut, dat Thetis was Verwonderd over ‘t fel gebas. En zy weêr, losten zo veel vier
[pagina 151]
Dat Aard en Heemel dreunde schier. Wy dachten, liever dood gestreên Dan ongequetst te varen heen Gedwongen van dat boos gedrochtt’, En voords als zlaaff te zijn verkogt. Twas even ofmen zag een strijd Van twaallif Tijgers, vol van spijt, Met acht, noch jonge Leeuwen slaan En vegten, elk om prijs t’ onfaên. Wy losten hele lagen schuts Dat dee ons uittermaten nuts; Zo dat ‘er vaak met eenen krak Mast, overloop, en kabel brak. Toen dit wat ophiel: quam de nacht, En heeft ons onweêr angebracht,
[pagina 152]
Den weste wind bracht bui’en mee En dreef onz’ vianden van stee, Van onze boorden, zo dat zy Haar vindend los niet weinich bly En waren, gingen, yling heen En lieten ons op Zee alleen. En toen verhief de wind noch meer En woei zo uittermate zeer, Dat wy, in zo een groote nood, Staag wensten om een safte dood. Des morgens zachmen niemand niet, Nocht Vrund, nocht Viand, slechts verdriet Deur ‘tonweer, ‘tgun ons efter liet Geduirig in een groten druk, En onuytspreeklijk ongeluk,
[pagina 153]
En wy bevonden ons alleen Op Zee, en, dit gevaar was een.

Vorige Volgende

Inleiding.

Eerste Geval.Zeezlagt.

Eerste Geval.
Zeezlagt.