Arions vingertuig

Opdeunende verscheide minne-klagjes, koozingen, boertigheên, en andre rijmpjes en gezangen

[p. 134]

Onsterfelijk sterven.

Aan. M. K.
Toon: Qual vive Salamandra.

MEn schrijfd, en zeid; dat den Zalmander ‘t leven,

Al leid hy in den Brand,

Kan houden, aan de Band.

Zo ga’e ik ook, in glommerglo’en omzweeven,

Met blaakering van binnen,

Tgun dra’e verschrookt, verschroeid mijn wufte zinnen.
2   Het vuir is stoff, om, tgun ‘t omhelst, te plengen

Zo kanze, die ik lief,

(O zoete levendieff)

Mijn lijf, als zijnde ree verwarmd, ombrengen.
O Hemel! hoe keund gy dit werk gehengen,

[p. 135]

 

Dat menschen, tgun den Gooden

 

Slegs toekomd, lijfs, en lichaams konnen dooden?

 

3   Niet dooden als het uiterlijk vernielen,

 

Off als ‘et vuir een stronkke doet,

 

Door haar knapaf verteerbren gloed:

 

Off alsme niet een lemmer kan ontzielen:

 

Maar met een dood die levend licht de hielen.

 

O, wonderbaarlijk sterven!

 

Daar, in de dood, geen leeven kan bederven.

 

4   O Viandinn’ van mijn, noch quijnend, blijven!

 

Het is u tienmaal leet,

 

Dat gyme niet en weet

 

Door tgun, gy daar bequaam toe acht, ‘t ontlijven

 

Ai, Schone, laat dat quellend parzzend drijven

 

Tog varen: want mijn sterven

 

Zouw uw, wanneerge sterfd, geen lijf doen erven.

   Om best Wil.