|
| |
Tegen de znode Vrouwen.
Korte Redening.
I.
OM off ‘et Water zout is, te weeten, behoefdme, zeid Irenaeus, geen hele Oceaanen in te zlurrippen, wijl de zmaak, door de in-
| |
| |
gullipping van enig droppel of twe, genoeg te weeten is. Zo ook om der Vrouwen hatelijkheid te vertoonen, behoef ik geen heele boekken, als Leviattannen, te maken, wijl een staaltje twe dry ‘er boozheid genoeg te kennen geefd, invoege, dat, zommige, wijl ‘er wispeltuirige hartnekkigheid, ‘er met de naam van een Vrou niet hebben willen verere, als Karinus int Treurspel van Zemele.
Iupijn, de vrouw, behoord gy bilk een quaed te namen,
Wijl, zoog ‘er noemd een Vrouw, de naam ‘er zal beschamen.
WY zullen ‘er oorspronk, van quaadheid en verdriet, met Pandora, wijlwe de heilgge lettren, hier in verby gaan, uytbeelden, waar van Heziodus zeid,
De Hemel gaff’er gunst om zunste an de menschen;
Het Aardrijk was gerust vol vreêdzaamgheid en wensschen:
Maar deur een boze Feeks, gescharpt op alle doent
Daar harteleet, en ramp elkander giftig zoend:
| |
| |
In heel de wereld vol onzaaligheên gegooten,
Wen zy een doos, daar al ‘t verdriet in school, ontslooten
En uytgelaaten heeft.
WY zouden, om ‘t gun door de Vrouwen te weeg gebragt is, te zeggen, ontallijkke geschiedboeken konnen opzlaan, als, hoe de Griekken en Trooijaanen, in de grond, om ‘t kavelen van een gaile schoonheid, zijn bedurven, na dat ‘er over de 10 jaren uit een dolle zinneloosheid, om gestreedde was: voords, hoe Konink Darius van Parzen, Latium, Konink der Schiten, om ‘et waigre van zen Dogter, met zeeven honderd duizend man, die van Schitien oorlog aangedaan heeft, en hoe hy, vrezende dat hem de weg van weederkeren, door ‘t afbreeken vanden Isterburg, mogt afgezneede zijn, en, wijl de viand geen geleegentheid gaf tot vegten, al bevende, wen hy tnegentig duizend man aftergelaten had, de vlucht nam; en honderd gelijkke meer; maar ‘et zou, in dit kleene werkje, ons te langk valle. Om dan ‘er quaadheid te bezluiten, zullen wyze met een heesze stem aldus uit zingen, Op de
| |
Voois, Beur op u Hooft, tza Bruto.
| |
| |
NOoit heeft de zee zo veele quaads ingezlokt,
En daaden, hebben uit’ er boos riff geschokt
Vol stankx, in hart en grond
Dat yder gruiwd// en voor ‘er handel schuiwd
Waar was ooit rouw// die groot was, die een Vrouw
| |
II.
OM, iets, te zeggen van ‘er overdadige tooijing, dunktme ongeraden, veel te zeggen, heb ik niet voorme genoome, wil ‘er dan beknoopen en toegrendelen met deze volgende Rijmpjes, en Zangvaarzjes, die me’ al wat te zeggen hebben.
| |
Print van een quade Vrouw.
Z’Is een Zwijn in morzig leeven,
| |
| |
Door den neuze heên gevreeven,
Met een zonderbaar verstant.
Z’is een geutgat van moerassen,
Vol vergiftelijkke lucht:
Wijlze met ‘er brein en harszen,
Znoft naê zielverderfbre vrugt.
Z’is een Papegaai int znappen
Van ‘et gun ‘er ommegaat;
Z’is een Aexter in ‘et klappen,
Van een haavelooze praat.
Z’is een Paeuw int schendig pronkken.
Z’is een Aap op ‘t pluimde bed.
Z’is een Zeezireen int lokken.
Z’is een Bruids pop, altijt net.
Z’is een Kamaeljoen in’t zwaeien,
| |
| |
Vol van wispeltuirigheên;
Naar ‘et waeien, zalze draeien,
Na de voorgang, zalze treên.
Z’is een Kokkedril in’t vleien.
Z’is een Zlang vol boos fenijn.
Z’is, in’t koozen, kriemen, schreien
Listiger dan Nikkers zijn.
Z’is een stailen top in’t klimmen,
Die van zand tot op de kimmen
Zit van onder aan getast.
Z’is een druipendak, en schoorsteen
Die geweldig rookt, en zmookt:
Z’is een, wat ze ken geen spoor treên,
Daar de Droes geen vuillus kookt.
De Broek na ‘et Wammes.
| |
| |
| |
Op ‘t zellifde.
Toon: Esprit qui souspirez.
III.
ZY is een enge fles, vol water, daar veel Eegelen
Een schrolle Kikvors, doen veel harte pijn en rouw;
De fles, is, nauwe egt. de puit, de Man. de peegelen
De bitsgetongde bek, en znarlip van de Vrouw.
I. Kats in zen Houwlijk.
| |
An de Minnaars.
Toon: Je voudrois bien, ô Cloris, &c.
IV.
GY, Minnaars, die uw’ murruwheid en zmeulen
Laat bortle, eenwegshe’en, hoe zeer ‘et kookt,
| |
| |
Wien niet geschied, zo lief, dan ‘t zmoddrig heulen,
Met die, die al uw vuirge liefde stookt.
Hoe? wilt ge niet uw’ hoofd eens ommewende,
En zien, zo dwars, de stof van uw elende?
| |
An de znode Hellevegen.
Toon: Volez Petit Archer droict á Madame, &c.
V.
O Feeksen! die u wufte zinnerampen,
Volop komt aan uw goede Gaden klampen:
Foei uw eer gloeid als eenen vlam van lampen.
Nog torst u Minnebrand om Min te plegen
Met die, die nooit u wreevel kan beweegen,
Dat gy, tot hem, u toond, te zijn, geneegen.
Men zouw, zo het getall noch meerder hoefde,
Van Nikkers, u, wen gy zo breinloos schroefde,
Gebruikken, om te plagen de bedroefde.
| |
| |
V gailheid, zouw ‘er lust niet konnen zaden,
Al wierze met de zwufte zwim beladen
Van Zatyrs kriel, en dartle Minnebaden.
Messalina beroemder dat z’onmagtig
Gemaakt had twintig mannen, sterk en krachtig,
Op enen tijd, en nog niet zat was zmagtig.
Hier nu ‘t bezluit; de Vrou, ‘et znoodst van allen,
Heeft ons deur heur bezukt en mallend mallen,
Ellendig, zie ‘er doente, laten vallen
Niet zlimmer dan de grond van ‘t quade.
|
|
Auteursrechtvrij