Afrikaense Thalia

(1986)–Willem G. van Focquenbroch– rechtenstatus



[pagina 203]
Op de Vrede, Tusschen Engelandt, en Hollandt. Ao. 1674./den 19 Feb. DIe 't al berorde door sijn wrede Sentinellen, -Staet nu van angst beroert, die luyster van Bourbon: Heel Vranckrijck siddert selfs, en hoer, en Macarelle, De stoutste vliet van vrees gelijck een bloo Cojon. Soo dra Louis vernam. hoe dat Lord schittelton (Waer door hy al sijn doen, soolistich kon bestellen) Betigt wiert van verraet, met noch een Schots poltron, Die 't al beroerde door sijn wrede Sentinellen: Begon hem 't hert gelick van spijt, en schrick, te twellen, Hy Blixemt op Iupijn, op Stijx, en Acheron: 't Wijl Montespan hem met dees vraeg noch meer quam quellen Staet nu van angst beroert die luyster van Bourben? Ach lief! soo ick u met een kus nu helpen kon! Swijgh riep Louis, men wil my selfs ter nedervellen, Is 't hier noch soenens tijdt, jou ritsige walon! Heel Vranckrijck ziddert selfs, en hoer, en macarelle: Ick heb mijn Gelt helaes! soo vruchtloos uyt gaen tellen De Furstenburger sit geknevelt, thans te Bon, Ick vrees men Munster selfs, en Straesburgh haeft sal kuellen De stoutste vliet van vrees, gelijck een bloo Cojon, De Çeulenaer die schuylt in 't Klooster Pantleon. En Engelandt, o spijt! het hooft van mijn gezellen Verlaet my oock voor 't laetst! o heldre Lely-Son! O staet-zucht staet my by! miin glory is aen 't hellen Die 't al beroerde.