Afrikaense Thalia

Op het Trouwen.

Tappen, dichten, en het trouwen,
Dat sijn huydens daeghs dunckt mijn,
Voor drie Neringen te houwen,
Die het meest profijtlijck sijn.

Want in dese slechte tyen,

Klaeght schier yder Ambachts-Man,
Maer het Tappen 't dichten Vryen,
Neemt God lof noch dagelijcks an:

Dat sijn dingen by gansch lichters,

Daer schier yeder een wil aen:
Tappers, Vryers, Bruygoms, Dichters,
Sie j' als saet langhs straeten gaen;

Maer voor al, het Vryers ambacht,

Dat is heden so gemien,
Dat ghy geen uur op de dam-wacht
Of je sult'er tachtich sien:

Na 't behoorlijck salueeren

Spreeckt men nergens van sooras,
Als alleen van 't Juffriseeren
Even of 't een houtjen was,

Daer vertelt men, aen malkander,

Wie dat Bruygom is, en Bruydt:
d' Een verhaelt weer aen den ander
Wie sijn scheenen heeft gestuyt.

[p. 72]

 

Trouwen is het ouwe Deuntje,

 

't Komt een Mensch als 't hoesten an,

 

Sy lest Teuntje tegen Pleuntje,

 

Want haer Vryer Janneman,

 

Had in twee drie hele dagen,

 

't Hylick met haer klaer gemaeckt;

 

Want soo dra hy 't quam te vragen,

 

Was de sloof aen 't hert geraeckt.

 

Eyndlijck, j' hoort dan schier niet spreecken,

 

Als van Bruygoms, by 't Dosijn;

 

So dat ick wel deeglijck reecken,

 

Dat, dat Ambacht goet moet sijn.