|
| |
| |
| |
De AEneas,
Van Virgilius
In sijn Sondaeghs-pack.
Tweede boeck.
ELck sweegh en hield ter stont sijn kaken,
Wanneer den grooten lûls vaer,
Dees droeve reden uyt quam braken,
Voor dees versade, en satte schaer.
VVel, als je 't dan perfors wilt weten,
Mijn alderliefste Koningin,
Sal ick dit klieckjen eerst op-eeten,
En maken dan een naer begin.
Souw dan dat bar gerucht herklincken,
Hoe 't Grieckse Leger snood', en vals,
Het Trooyse Gelt hielp inde vincken,
En bracht haer trots gebied om hals?
't VVelckick helaes! mee aen most schouwen,
Ja daer ick al mijn Besjes Erff,
Soo droevigh inde as sagh brouwen,
Och! lieve Dido nicht ick sterf!
VVat Mensch sou soo sijn hart verstalen,
Die niet met kinderlijck geween,
Souw smelten op dat bangh verhalen,
Al wast de hart gekopste Deen?
Ja 'k souw een vaen thans derven wagen,
Al ben ick nu wat schrael van splint,
Dat selfs Ulysses met sijn Magen
Souw staen te kryten als een kint;
De nacht is oock al aen het sacken,
| |
| |
En met sijn Sterren laegh genoegh,
Soo dat, die sich na bed gingh packen,
Hy quam'er seecker niet te vroegh;
Doch soo gy sulcken vreucht mocht rapen,
En dat gy soo belust mocht zijn,
Dat gy licht niet soud' konten slapen
En eer voor niet gerust soud' zijn,
Eer gy dees' droeven onheyl hoorde,
En Troojens laetsten ondergangh?
Soo luyster dan na dese woorden,
Al vallen sy my vry wat bangh:
Na dat de Grieckse Leger-basen,
Nu soo veel jaren achter een,
Pas vorderden met al haer rasen
Als of zy saegden op een steen.
Soo teegh men aan een Paardt te wercken,
Geribt gelijck een Oorloghs Schip,
't VVelck met sijn kop keeck over Kercken,
En stack een hals op als een Klip:
Dit wierd' quansuys slechs op geslagen,
(Soo maeckte men het Volck wat wijs)
Om aan de Goden op te dragen,
Tot fooy van hare Griecksche reys;
In welckers buyck het Grieckse puyckje
Sich stil verstack, en school in 't hol,
Als ofse speelde kuick're muickje
Dus kreegh dit Paardt sijn darmen vol
Daer drijft in het gesicht van Troojen
Een stuckje Lands in zee als kurck:
't Geen (soo mijn Musa recht kan roojen
Seer wel geleeck na Ens, of Urck:
Dit Landje placht wel te verbrussen,
VVant 't was heel weeld'righ van aart,
Als Priaem noch sat op het Kussen,
Nu is 't een Goddeloose vaert,
En een bedriegelijcke Haven,
Daar menigh Kiel den hals op brack:
| |
| |
Hier was 't dat zy sigh heen begaven,
Hier was 't dat sigh de Grieck verstack,
Soo dat wy Schip noch Boot en sagen,
(VVie hoed sigh voor soo snooden findt?)
Elck riep (wanneer 't begon te dagen)
De Grieckse vloot is aen de windt,
En na Mycenen heen gaen schuren,
Men siet geen Zeylen hend noch veer,
Wat dat wy oogen, wat wy turen,
Men siet noch Vloot, noch Leger meer,
Daer mee soo gaen de Poorten open,
En pas als honden vande bandt,
Loopt Troojen leegh met heele hoopen,
En wandelt langs de waterkant,
't Lust haer met byster groot behagen,
En langh verwachte vreucht, te fien,
De Wallen daer de Griecken lagen,
Die plaets waer uyt zy mosten vlie'n,
De Strant ontbloot van hare Kielen;
Hier vocht de dolle Dolopier,
Hier was Achilles aan 't ontzielen,
Hier lagh haer Zeyl en Wimpel swier:
Hier plaghtmen Menschen te door spitten,
Als men de Vyandt, en ons Volck,
Malkaer sagh inde locken sitten,
En woeden met bebloeden Dolck;
Gins gaet een hoop, het Paert aenschouwen
En roept met een verbaesde drift,
Hoe pronckt Minêrf nu met haer Bouwen,
Om sulcken ongemeenen gift?
Het Grauw dat staet als op-getogen,
En loopt om 't houte Dier als mal;
Terwylder sterck wierdt overslagen
Om uyt te vinden sulcken stal,
Genoeghsaem om dit Beest te stallen:
Thymetes was eerst van Advijs,
Dat men 't souw voeren inde Wallen,
| |
| |
En stellen op het groot Paleys;
't Zy hem 't bedrogh, dit voor deed stellen,
Of dat het Troojens noot-lot was
Dat Juno voor had om te vellen,
Dat laet ick daer, want 't geeft geen pas;
Maer Capys sat hem op sijn hacken,
Die vry van beter oordeel was,
En raed het inde Zee te smacken,
Of stracks te leggen inde as;
Die wouw'er mee Victori branden,
En kijcken 't in sijn ingewant:
Gans bloet hoe splitsten de verstanden,
En vlogen na verscheyden kant;
Of doe de Grieckjes, dieder schuylden
Als Capys dit quam voor te slaen;
Haer schoone Broeckjes niet bevuylden,
Dat laet ick op uw oordeel staen:
Maar meest doen Laooc aen quam schuyven,
De voorste van een grooten stoet,
Die van het Slot, om laegh quam stuyven,
Dees riep van veer al dol van moedt,
O mal gespuys vol sotternyen!
Wat raserny besit uw kruyn?
Looft gy de Grieckse schelmeryen?
Sy leyden u slechts om den tuyn:
De Grieck gingh sigh na huys niet packen,
Noch sloop soo sonder oorsaeck voort,
O neen, hier word wat aers gebacken:
Of hebt gy nooyt sign list gehoort?
Meent gy, dat dan de Grieckse giften
Soo sijn bevryd, van schendery,
Dat men daar niet vindt op te siften?
Is Griecken soo op onse zy?
Zijn wy Ulysses soo vergeten?
Geverft in alle listigheydt,
Dat wy sijn streecken niet meer weten?
O doove, en blinde dommigheydt!
| |
| |
Of dit gediert heeft, by mijn siecken!
Sijn onbeschofte dicken bast,
Gepropt vol goddeloose Griecken,
Die 't uyt haer Leger heeft gebrast:
Of 't is gebouwt, om onse Muren,
Stil te beklimmen inder nacht
En alle Huysen door te gluren,
Of 't geen de droes selfs niet bedacht;
Het zy dan, wat het oock magh wesen,
Al wierd ick oock van elck belacht,
De Grieckse gaven sal ick vreesen,
Ulyssis gift is mijn verdacht
Mid dreef hy (soo als hy ginck swijgen)
Een schicht gesmackt uyt al sign macht,
(Of hy 'er door had willen rygen)
In dit gediert sijn holle vaght:
Die of sijn dick gevoerde billen,
(Mits dese Pyl niet door en ginck)
Bleef staen te sidd'ren, en te drillen:
De buyck, die ram'lent weder klonck,
Die bromde, met sijn Solderingen,
Daer dit bedeckt gespuys in sat:
't Geloey quam door de houten dringen,
En loeyden uyt sijn achter gat,
Och! hadden doe die nare Parkes!
Ons droef bederf niet vast geschat:
Of hadden wy, wy domme varckens,
Maer slechs een aes verstant gehadt;
Men had die Griecken haest doen kruypen
Van onder 't houte Paerdt sijn staert,
Om flucx, voor huts-pot te verkuypen,
Of Frickedillen door het Swaerdt;
Noch souw oudt Troojen, elck bekoren,
En Piraems Hoff stont met sijn trans,
Gelijck de Monckel-baense-Tooren,
Op 't hoeckje vande oude Schans.
Maer wat geschieter onderwylen:
| |
| |
Een tropje Rackers vande Stadt,
Die komen met een gast aen seylen,
Wiens handen lydigh op sijn gat,
Geknevelt waren, jongh van wesen.
Dit stoof soo met een groot geraes,
Na onsen Opper-Vorst voor desen,
Of Priaem onsen ouden baes;
Dien quant, had sigh soo laten vangen,
Uyt pure moetwil, en bedrogh,
Gelijck een, die perfors wou hangen
Uyt speculatie, maer och! och!
't Was maer om Troojen op te setten,
Voor 't Griekse Heyr, meer snood, als koen,
Hierom, liet hy sigh willigh vangen,
Daar was 't dien gaeuwdief om te doen,
Hierom liet hy sigh graeghjes knoopen,
Om dit te eynden op sijn loost,
Al souw hy 't met de strop bekoopen:
Die schelm, die was van beyts getroost.
Ons Jongens, om hem aen te schouwen,
Omringden hem, van alle kant,
En tegen om het seerst, aen 't jouwen,
En schooren dees gevangen quant.
Gelijckm' een rol Toeback kan riecken,
Schoon dat men slechs een entje proeft,
Soo hoort uyt een van dese Griecken
Den heelen aert van dit geboeft;
Want als dien guyt, sigh sagh omvangen,
Van 't gansche leger sonder heul,
Keeck hy, als of hy stracks sou hangen,
En dat men slechs liep om de Beul:
Maar als hy langsaem sijne oogen
Op hief, en met een keer rontom
Het gansche Leger had bewoogen,
Al drayende om dien ronden drom.
Elaes! waer souw ick toch. belanden?
(Riep desen wel door slepen guyt)
| |
| |
Ick Sie geen veyl'ge Zee, noch Stranden,
Nu is het lietje met mijn uyt:
De Grieck, heeft my de doodt geswooren,
En roept niet aers als brandt, en moordt,
En mits ick Vyandt ben gebooren,
Is Troojen recht op my verstoort.
Die sucht die uyt sijn hart quam stijgen
Deed' al den moedt-wil en 't geraes,
En 't jouwen vande Jongens swijgen;
En bondt de kat vast aan de Kaas;
Wy porden hem om stracx te klappen,
In welcken Landt, in welcken Stadt?
Sijn Moer hem eerst stack inde lappen?
En wat hy op sijn hoorens hadt?
Hy, (als hy onbeschroomt mocht snacken)
Die steld voorts alle vrees ter zy
En roerde, dus sijn kinnebacken,
En stiet dees woorden uyt sijn py:
O grijse Priaem! oudt van dagen;
Ick sal, (na dienje 't soo gebiedt)
Hier waerlijck, alles op gaen sagen,
't Geen inder waerheydt is geschiedt;
Voor eerst, sal ickje niet verheelen
Dat ick in 't Landt gebooren ben,
't Geen al uw' Schatten dacht te steelen,
En kael te plucken als een Hen,
O neen, ick segh met stijve tanden,
Mijn treurigh ongeval, sie daar!
Mach doen dat Zinon noch moet branden,
Maar 't maeckt hem tot geen leugenaer.
De Faam blies met sijn kromme Hooren,
De groote Naem van Palameed',
Met hart getoet wel in uw ooren,
Sy was des luyt genoegh van kreet:
Soo dat ick, niet hoef op te noemen,
Den Lof van dees bedroefde vent,
Daer 't heele Heyr van wist te roemen,
| |
| |
Sy is u al te wel bekent:
Och hoe onnosel most hy bloeden!
Gedoemt door 't goddeloos verraedt,
Om dat hy 't Heyr na Huys wouw spoeden,
Nu rouwt het elck, maer laas! te laet.
Aen dese Man, sondt my mijn Vaertje,
(Vry sobertjes, en schrael van kas)
Om dat by eenighsins een haertje
Van onse na verwantschap was:
Ja, 'k was noch nauw de Wiegh ontwossen
Wanneer ick louter aen zijn zy,
Al most aen 't reysen, en aen 't rossen
Voor Ruyter in sijn Compagny,
Soo langh als hy ons Volck regeerde,
En inde Kryghs-raedt sat als baes,
Soo had ick wat dat ick begeerde,
Maar na sijn doodt was 't mis helaas!
De saeck is kenlijck by mijn soolen!
Ulyss' brocht Palameed om hals,
En joegh hem voort na Plutoos hoolen,
O hart vol roets! ô borst vol gals!
Hoe gingh my dat verlies ter harten?
Al 's Werelts vreucht was my verdriet,
Soo dat my Trony wel wocht tarten,
Medusaes Trony in 't verschiet,
Ick school gedurigh in het duyster,
Mits my het Sonne-licht verdroot,
En sat staegh met een stil gefnuyster,
En vloeckten op mijn Meesters doodt:
Och! sey ick (maer had ick geswegen
't Had my wel soo gesont geweest,
Gunt my Jupyn slechs soo veel zegen,
Dat ick eens t' huys kom, fris van geest,
Wee, die mijn baes sijn doodt beschooren,
En stemden in Sijn snoode moordt,
Ick sweer, men salder noch van hooren:
Maer ach! dat onvoorsichtigh woordt,
| |
| |
Dat woordt, dat dee Ulysses woeden,
Die my met nieuwe vonden socht,
By 't Volck te brengen in vermoeden,
Door leugens, die hy slim bedocht;
Nu wist hy 't grauw wat wijs te maken,
En smeeden 't dat hy wierd gelooft:
Dan had ick, die, dan die gaen laken:
Dan had ick dese moordt in 't hooft,
Tot dat hy kans sagh my te knellen,
Door Calchas.... maer ben ick niet mal?
Wat mach ick armen hals vertellen?
Wie kreunt sich hier mijn ongeval?
Wat mach ick u hier voor gaen praten?
De Griecken zijn u even vals,
Ick sal het hier dan soo by laten,
't Is tijdt, brengh Zinon maer om hals;
Hy hoort nu al een uur te hangen,
Ja half bykans verdrooght te zijn:
Dus volght gy Itacus verlangen,
En helpt Atrydes uyt de pijn.
Doe branden wy om hem te vragen,
De oorsaeck van sijn ongeluck,
Maer onbewust voor sulcke lagen,
En sulcken snooden schellem stuck.
VVy seydt hy (en bestont te trillen,
Of hy de Koors had op sijn vleys)
Die namen dickwils voor ons spillen
Te packen, maer elaas! de reys
Kon nimmermeer sijn voortganck krijgen:
Dan was het ys ons inde weegh,
Dan quam een Donderbuy ons drijgen,
Dan weer wat aers, 't was noyt geen deegh,
Bysonder doen men 't Paert gemaeckt had,
Doe bulderden het weer als dol,
Of Eool al sijn windt gebraeckt had,
Die hy bestierden in sijn hol;
Daer had men 't hooft vol muyse-nesten,
Euripel op een gran galop
| |
| |
Liep na den drie-voet, die ten lesten,
Dees woorden schudden uyt sijn krop;
Gy hebt de wint, met bloet en billen,
En 't dooden van een schoone Maeght
Sijn breydeloos gewelt doen stillen,
Eer gy hier noch ten Ancker laeght:
Gy sult oock, soo na huys niet streven,
Bevryt van alle tegenspoed,
Ten zy gy ymant hier doet sneven,
En plenght voor ons het Grieckse bloet;
Dit quam Ian-hagel nauw te hooren,
Of een verbaesde en bleecke vrees,
Klom van haer koten tot haer Ooren,
En deed haer gillen als een Mees:
Elaas! riep elck, wie sal dit gelden?
Dat is te droeven ongemack,
Wie of 't Orakel hier mee spelde?
Wie wayt dat onweer op sijn dack?
Terwyl sleept Itacus een bende,
Die Calchas onse grijse Tolck,
Steets met sijn raedt, en oordeel mende,
En steltse midden onder 't Volck.
Leght ons Apols geheymenissen,
Riep hy, en sijn Orakel uyt,
Door wie is 't ongeval te slissen?
Wie eyst de God-spraeck tot een buyt?
Doe quam het my al ree ter ooreen,
(Want veele merckten dese streeck,)
Dat my dat onheyl was beschooren
Gelijck het namaels suyver bleeck:
Maer Calchas, om dit wis te vragen
Hiel doe quansuys sijn waffel toe,
En sweegh soo ettelijcke dagen
En maeckt' Ulys tien dagen moe:
Ick schrick (soo wist hy 't te verbloemen)
Een Mensch te noemen door mijn woordt,
| |
| |
Die ick onnosel moet verdoemen,
Tot sulken jammerlijcken moordt;
En nauw'lijcks wouw het uyt sijn longen
Had Itacus met vloeck, op vloeck,
Hem dit ten hals niet uyt gewrongen:
Doen nam hy eerst sijn toover Boeck,
En songh met onder-aertsche toonen;
Het is de jonge Zinon dan,
Daer gy uw val mee kunt verschoonen;
In summa, ick, ick was de man,
Elck knickten op dat grouw'lijck oordeel,
En stemde dit gelijck op mijn,
VVant elck die trock het tot sijn voordeel,
Mits hy sigh sagh bevrijdt van pijn,
En nu was 't nare licht op handen:
Dat my van licht souw sien berooft:
Men knoopt alrede d' Offerbanden,
Met Zout en Garst om Zinons hooft:
Als hy ter vlucht sich door gingh packen,
En school in een beliesde plas,
Daer hy ten hals toe in gingh sacken,
Tot dat dat onweer over was,
Tot dat de Vloot sijn Anckers lichte,
En gingh met schade, en schande 't Zeyl,
Mits zy hier niet meer uyt kon richten,
Och! was zy over duysent myl:
Ick sal doch noyt in Griecken komen,
Adieu mjjn Vader, 't valt me swaer,
Dat ick uw' aengesicht moet missen,
Adieu mijn Kinders altegaer:
Maer ach! gy sult het noch betalen,
Ick vrees voor u onnos'le Bloe'n,
Wanneer Ulyss' op u verhale
Die straf, die hy my dacht te doen,
Ach moedige Troojaensche Helden
Ick smeeck u, by de opper-Goön,
| |
| |
By die, daer waerheydt by magh gelden,
By al, die Schelmery verboôn;
Soo medelijden, niet och armen!
De gantsche weerelt is ontseyt,
Soowilt u over my ontfarmen,
Die dus, aen uwe voeten kyt,
En smeeckt met troosteloose Kaken:
Laet toch! mijn evnd'loos ongeluck,
Uw Zielen sleghs een weynigh raken,
Na soo veel onverdiende druck.
Op dit getjank, schonck elck het leven
Vol mede dooghen, aen dien guyt,
Selfs Priaem, die beval hier neven
Aen sijn lackeyen met een Fluyt,
Dat men hem dateliick los souw binden,
En sprack hem dus heel vriend'lijck aen,
Gelijck als een van sijne vrienden;
Ghy zijt dan waer ghy zijt van daen,
Vergeet nu u ontvloden griecken,
Die haecken na uw ongeluck,
En schuylt u onder onse wieken,
Maer antwoort my net op dit stuck:
Waer toe? Met wat verborgen reden?
Wiert dit ommenschelijck gevaert?
Gebouwt, soo onbeschoft van leden?
Wie was de werckbaas van dit Paert?
Wat of de Grieck hier toch meê voor heeft?
Wat voor verborgen heyligheyt?
Wat Oorloghstreck of haer toch spoer geeft,
Dat sulcken Monster is bereyt?
Uyt had Priaem, en sloot sijn Wangen.
t' Wijl Zinon (soo sncodt van beleydt,
Dat hy de droes had kunnen vangen,
Had hy, met hen geveijnst; om strijdt)
Sijn uytgestreckte diefse handen,
(Soo pas ontknevelt uyt de strop,
Soo pas ontnestelt uyt de banden.)
| |
| |
Uytstreckte, recht ten Hemel op,
En teeg, met dese toon aen 't gieren;
O ongeschonden Godlijckheyt!
O onverganckelijcke vieren,
Ick sweer by uwe Majesteyt.
O Moort geweer! O Altaar voncken!
Die ick geluckelijck ontquam,
O Kransem! Daer ick meê most proncken
Gelijck een droevigh Offer-lam,
Met recht verdoem ick dese Grajers:
Ick ken my vry van haren Eedt
Het sijn maer schelmen en verrajers,
En ick sal klappen dat ick weet;
Ick ken, geen Vaderlandt noch wetten
Soo Troyen sleghs zijn woord maer houd,
En haer gemoedt niet om gaet setten,
Noch in haer woorden niet verflouwt,
Neen ick sal waerlijck niet verswijgen,
Op al, dat ghy my hebt gevraeght,
Indien ick vryheydt mach verkrijgen,
En soo ghy u maer eerlijck draegt.
Al 't heyl en hoop der Dardanesen
Wanneer haer Krijghs-vloot wiert bemant,
Was aen Minerva toegeweesen,
En stondt alleen in Pallas handt;
Siet hierom wast mijn goede vrienden,
Dat eens Thydides (ofjet weet),
Die nimmer eenig Godt beminde,
Maer d' Alderminste Gods-dienst speet,
Aenspande met het hooft der guyten,
Ulysses, vinder van dit werck,
Om eens, heel grouw'lijck te vry-buyten.
In Pallas heerelijcke Kerck,
Sy gingen 't al ter neder hacken,
En maakten al de Waght Kapot,
En dorsten Eyndlijck 't Beelt aenpacken,
En tegen soo met Pallas schot;
| |
| |
Sy kneusde, met bebloede pooten,
Haer lieffelijcke Roose-krans,
En vatten 't Meysje by haer kooten,
En schonden selfs haer Uyl en Lans,
De Uyl, die brack sijn slincker vleugel,
De Lansy, vloogh het yser of,
Dit magh byloo niet door den beugel,
Dit gingh begommen al te grof;
Van die uur, of ons luck verkeert was:
Was onse hoop maer enckel windt,
Mits Pallas, soo geaffronteert was:
Van die tijdt waren wy het kind.
Sy deed' haer quaetheyt uyt haer oogen
VVel sien, als 't Beelt quam in het Heyr
Mits datter staegh stal-lichjes vlogen,
En swierden over velt en Meyr,
Dees scheen de moed al op te geven,
En droop het klamme sweet van 't lyf,
Een aer begon van angst te beven,
Of stondt gelijck een Pael soo styf;
Tot driemael (dit staet te verwond'ren)
VVierp Pallas vyer ten oogen uyt,
En deed haer Lancy dapper dond'ren,
Het Schilt dat grimden op haer huyt.
Stracks raedt ons Calchas Zee te kiesen,
En gaf geen oogenblick respyt,
Aen die niet alles wouw verliesen,
En raecken 't heele hachje quyt:
Voor Troojen viel niet meer te vegen,
Voor dat men weer in Griecken Landt
Met al de Goden raedt gingh plegen,
En dan weer bracht na dese kant.
Siet hierom zijnse dan gaen spatten,
Om na dit Goddelijck Advijs,
VVel haest den Oorlogh te hervatten,
En u te vallen op je vleys.
Doch om met spoet na Huys te wayen,
| |
| |
Docht elck met reden op dat pas,
Dat men Vrouw Pallas wel mocht payen,
Die soo besuckst vertoorent was;
Dit wist Heer Calchas weer te brouwen:
Siet dees gequetste Majesteyt
Riep hy, sult gy een Paerdt gaen bouwen,
Daer mee soo schelts' u alles quyt:
Maer soo hoogh moet dit Dier sich recken
Van hout ten Hemel op-gewrocht,
Dat men 't de Poort niet in kon trecken,
Noch in uw VVallen wierdt gebrocht;
Op dat het Volck, na oude Zeden,
En volgens haer voorgaende wys,
Niet knielen souw in haer Gebeden
Voor Pallas Beelt, op haer Palleys:
Och! soo gy dit geschenck ginght schenden
Dat aen Minerf is toe-gewyt
De plaegh sou u voor seker schenden;
Ick bender dapper om verblyt,
Dat gy het noch niet aen gingh tasten,
Tot u, en Troojens ongemack,
Dat liever Griecken moet belasten,
En storten Calchas op sijn dack:
Maer als gy 't in uw Muur quaemt rocken,
Souw Asien in tegen deel,
Het heele Griecken-Landt op-slocken,
Met Tack en Telgh, en Bladt en Steel.
Ja selfs haer Nichten, en haer Neven,
Tot inde achtste, en tiende Graedt,
Die souden door uw Swaerden sneven;
Soo luydt de God-spraeck op een draet.
Met dese slim' en loose treken
Wist Sinon vol van schelmery,
Dat Volck te dwingen, en te breken;
Door loosheydt en bedriegery:
Dat Volck daer Thydied voor most wijcken,
Daer selfs Achilles soo vol moedt
| |
| |
Voor stondt te suffen en te kijcken,
Gelijck een krachteloosen bloedt.
Dat Volck, dat met dien Oorlogh lachte
Van tien Jaer, als ick selfs wel weet,
En duysent Schepen niet meet achten
Als' klincken van een Grieckse scheet,
Most nu na Zinons pijpen dansen:
Maer siet alweer een slimmer quaet,
Dat ons see schielijck aen quam ransen,
En maeckt dat elck verbijstert staet.
I aooc vol heylige gedachten,
Stont juyst gereed, dien goeyen sul,
Om aen de Zee vooght, te gaen slachten,
Terwijlder langs de stille golven,
(VVant siet het water lagh soo net
Dat men, der op had kunnen kolven,
Gelijck op 't gladde ys aen bet)
Twee pas gelijcke Slangen zullen.
Recht van het Eylandt Tenedos,
Met ysselijcke groote krullen,
Al swemmend' teffens op ons los;
Gans bloet, ick schrick noch in 't verhalen!
My dunckt ick sie die blauwe gloedt,
Die van haer schubbigh vel quam stralen
Ick sie haer hals noch halver vloedt,
Bedeckt, met etterige Manen,
Terwijl de staert, met krommen bocht,
Een snellen wegh door Zee quam banen,
En stiet met kracht, door 't soute vocht:
De gansche vloedt begon te bruysen,
En morden op die harde vaert,
Als op een Schip, dat aen komt suysen
Daer Eool vloedt noch wint aen spaert
Nu quamen zy, de strant op kruypen,
En lickten met een bar geschal
Haer Oogen, die van Etter druypen,
| |
| |
Vol vier, en schitterende gal.
Elck scheen de moedt, en 't Bloet ontsonken.
En vloogh, gelijck een Haes uyt t' Riet,
Als hy de jaght Trompet hoort roncken:
't Was loopje niet, soo hebje niet;
Sy volgden Laooc op sijn hacken,
Die oock in een verwarde trop,
Sijn best deê om sigh voort te packen:
En vatten, eerstmael by de kop,
Sijn twee onnos'le kleyne Kindren,
Die sy met dighs, en vasten slagh,
Soo nauw in haren staert verhinderen,
Dat mender hooft, noch staert af sagh:
Sy sonden dese teere leedtjes,
Met vel, en been te wonder graegh,
Met smaeckelijck', en prop're beetjes,
Tot een ontbijtje na haer maegh:
De Vaer die j'uyst verwoed quam lopen;
Tot hulp, versien met Speer, en Swaerdt,
Die gingen zy, soo dicht beknopen,
Dat men pas sach sijn spitse Baert,
Verby sijn hals daer liepen krullen,
Tot aen de helleft van sijn Pruyck,
Soo dat hy wel, in al die prullen,
't Model leeck van een aly kruyck;
Hy soght, met desperate geuren,
Doch te vergeefs, met rock op rock,
Dees ronde slingers los te scheuren,
Maer neen, den Bloet die was de bock,
't Vergif dat sloegh hem om sijn Nieren
En maecken voort sijn kop soo los,
Dat hy te grouwelijck trock aen 't gieren
En bulckten als een Deense Os,
Die met sijn los gerockte Touwen,
Al vliegend' op een gran galop
Door marckt, en straet en steegh komt, klouwen
Bedwelmt door een vergeefse klop:
| |
| |
Maer dese prop're gladde Aeltjes
Gaen voort na 't hoog Paleys toe vlien,
En dat met prop're kleyne haeltjes,
Pas elck, soo van een Roed' of, tien,
Eu kroopen onder Pallas Rokken,
En Scholen achter haer rondas,
En krulden onder aen haer socken,
En bleven hangen in het vlas:
Dees nieuwe angst met kille spieren,
Deed' al den hoop, soo bleek als doôn
Uytroepen met gelijcke gieren,
Dien Boeff' die had sijn rechte loon,
Kost hy 't Paert niet met vreden laten?
Most hy het quetsen met sijn spriet?
Wat kost hem pallas schae toch baten?
Hy heeft sijn loon dien deugeniet:
Wy sullen Pallas beter loven,
En halen 't Beelt met groot gedrangh,
In hare Vrijsterlijcke Hoven,
En smeken het met soet gesangh
Voort breektmen onse wal in stucken,
En maeckt een yselijcke mondt,
En trock soo vaerdig aen het bikken,
Tot datse vlack was tot de gront;
Doe wast sa! sa! Troyaensche bollen
Sa Mannen nu niet veel gekals
Sa plant, dit trotse dier op rollen,
En slaet dees kabel om sijn hals:
Daer meê sult ghy het voorsien glyen,
Ruckt elck maer dapper aen de koord,
Net als hier na de key der keyen,
Sal Ram'len binnen Amersfoort;
Nu steegh 't gevaert vast op de wallen,
Met menigh Wapen in sijn pens,
Omringht van heylige geschallen.
Het ginck de kinders, na haer wensch,
De Meysjes, en de Jongens haecken,
| |
| |
En achtent voor een groote vreught,
De Kabel maar eens aan te raken,
En swaer te trecken, voor geneught:
Nu komt het van de vest af klaev'ren,
En druckt de ronde Kegels plat,
Tot dat het drijgent stondt e daev'ren,
In 't midden van de schoone stadt,
O: Vaderlandt! O machtigh Troyen
O Heere Logement der Goôn!
Daer sy vaeck trocken aen het poyen
En Dansen op een satte toon;
O Vesten! soo vermaert van vechten,
Dat niemandt uws ghelijck en was
Maer Ach! in 't Oordeel sulcke slechten
Als men kon vinden in dat kas:
Tot viermael, heeft het paert gestooten,
En stont pal op den Drempel plaat,
Met onbeweegelijcke kooten,
Als of het selver riep verraedt:
Vierwerf op bulderende toonen,
Klonck hem met yselijck geluyt,
Gelijck een yd'le blaas met Boonen,
Het rom'lent Harnas in sijn huydt,
Maer wy, O onbedaghte Bocken!
Die gingender nochtans meê schot,
En sleepten 't Paart raet schock, op schocken,
Tot dat het stont in Pallas slot.
Cassandra ginck ons 't quaet voorspelden,
En heeft sigh dapper uyt geslooft,
Hoe wel haer God sprack niet mocht gelden,
Die Nimmermeer en wiert gelooft.
VVy gaen vast Kerck en Tempels cieren,
En toyen yder wat hy magh,
En sparen Palm noch Lauwerieren,
Op Troyens Jonghste sterref-dagh:
Het grimmelter in kroegh en kotten,
Hier gilt een Fluyt gins knort een Bas,
| |
| |
In 't endt de Stadt was soo vol sotten
Als of het Vasten-Avondt was.
Terwijl soo schuert Apol sijn schinckels
En drijft sijn Rossen na het wedd',
En yder sloot sijn kas, en winckels
En loopt vast mat en sat na bedt:
Behalven die de waghten houwen:
Die soopen tot op 't alderlest,
Tot zy met schijten, en met spouwen
Verstrooyden Langhs de gansche vest,
En sliepen sonder sorgh voor wallen,
Of vrees voor eenigh bijster lot,
Daer haer de slaep eerst neer deed' vallen,
Gelijck als Swijnen op het Schot.
De nacht (als of het juyst wouw wesen)
Viel doe soo Duyster neer als pick,
Soo dat de Grieck niet had te vreesen,
Maer toogh aen 't seylen sonder schrick:
Me-Vrouw Diaan in gunst der Griecken,
Die doofde doenmaels al haer vier,
En sloop met haer verbleeckte wiecken,
In Nobis kroegh die nacht te Bier:
Soo helpt een Toveres de Dieven,
Een hoer, de stroopers in de nacht,
Om Eerelijcke Lièn t'ontrieven
En haer te sitten in haer vaght.
De Griecken sloopen dan in 't Doncker,
Lijn recht na haer bekende strandt,
En volghden 't samen het gefloncker,
En et scitt'ren van een Helle-brandt,
Die d'Admirael had op doen steken,
Op 't tipje van sijn Focke-mast,
Op dat een yder op sou breecken,
En volgen als say had belast:
Beschermt van die verdoemde Goden,
Die schendigh waren op de Been,
Om Priaems Braef geslaght te Doden,
| |
| |
En neer te matsen groot, en kleen.
En Sinon ley oock niet te roncken,
Maer opend stil 't bedrieg'lijck paerdt
Daer sigh de Griecken schier verstoncken
By meenigh schoonen appeltaert:
Stracks rept een yder sigh om 't seerste,
En maeckten 't Paert sijn vraghje quyt
In 't laden wierp men om de eerste,
In 't lossen voght'mer om, om strijdt:
De eerste nochtans was Tysander,
Doe Steenelus, die stijve drent,
Twee Colonellen met malkander,
Elck van een grayers Regement,
Dees wierden van die fiel der fielen
Gevolght, te weten van Ulis,
Die in het Paert sijn buyck, vol Zielen
Langh had geklaeght van Kouwe-Pis:
Dees mackers schooven met malkander
Gelijcklijck langhs een maerlijn of,
Uyt 't Paert sijn pens tot op de solder,
Met geen gemackelijcke plof,
Mits Atomas, en Joncker Toas,
Die 't samen hadde mis getast,
(Door dien den een soo 't scheen wat bloô was)
Haer lijdigh storten op haer bast;
Pelides bet, aen 't wand bedreven
En Neoptolomus sijn vriendt
Die light, welthien Jaer van sijn leven,
Had op een Groenlandts Schip gedient,
Die vlogen langhs het Touw als Katten.
't Wijl Menalus vol jalousy
Op sijn Heleen, het Touw mis vatte,
En storte Pelis op sijn py:
Gans die die vent had hooren vloecken!
Ja had Ulys dit niet gestuyt,
Hy had met vechten al de Boecken,
Van onse Maro wel verbruyt.
| |
| |
De laetste was Epee d stichter
Van al die Doodelijcke rouw,
Och! had die slechs sijn Beul, en Richter,
Noch wesen mogen aen dat touw,
Maar neen! sy gaan de Stadt in sacken,
Bedoven in de slaep, en VVijn,
En doen de Kortegaardt aenpacken,
En matsen meenigh droncken swijn.
Men Ruckt terston de Poorten open,
En laet de griecken al haar best
Met heele Bende binnen loopen,
En sigh vergaren op de Vest
't VVas even om die streeck van uuren,
Dat al het sterffelijck geslaght
Of in het Bedt, of in de Luuren,
Van d' eerste slaap lust wort verkragt:
Te weten, (om geensins te missen)
't VVastwaelef uuren, net die tijdt
Die ons, om ons wat te verfrissen
Van Jupiter is toe gewijdt;
Doen dacht my, sach ick bleeck van koonen,
Den droeven Hector in mijn Droom,
Die Tranen, pas als Torckse Boonen
Uyt storte met een heele stroom:
Hy sacher uyt van top, tot teenen,
Als doen hy van sijn Kar gevelt
Eens wierdt gesleept door slijck, en steenen,
Te droef en deerelijck gestelt;
Sijn beenen door 't Moordadigh hollen,
VVel vast benestelt in den toom,
Die waren als een padt geswollen,
Die sit te pratten by een boom:
Elaas! hoe stont dien bloet te kijcken,
En keeck gelijck piet-snot soo bril,
Hoe weynigh scheen hy doen te lijcken,
Dien Hector, die wel eer Achil
Sijn barsse VVapens af deed' leggen
| |
| |
En schootse moedigh om sijn pensch,
Ja dorst het Trooysche vuur gaen leggen,
In sijne scheepen na sijn wensch?
Sijn Baerdt, die eertijdts met Pomade
Soo net, en spits te prijcken stondt,
Die stonck nu na een Malmelade
Van Etter, slijck, en Paerde strondt:
Sijn blonde Haeren van gelijcken,
VVel eer bepoejert uyt een podt,
Staen als de Bladers van een Eyeke,
VViens wortel langh is af gerodt:
Ick sagh sijn deerelijcke wonden,
Die Hy ontfingh om onse wal,
Die pas met even soo veel monden,
Vast schreyden om sijn ongeval.
Ik kond' mijn selfs niet meer bedwingen;
Maer sloegh aen 't huylen als een kindt,
En gingh dees droeve woorden wringen,
Uyt dese Gorgel als ontsint,
O Helder light der Dardanensen!
VVaer staeckt ghy dus langh in een gat?
O Hoop van ons Trooyaensche Grensen!
VVat hielt u dus langh in de mat?
Hoe pijnighden ons u verlangen?
Van waer quaemt ghy toch hier by my,
Ick meende ghy waert langh ghehanghen
Ha! Vriendtschap! welkom moet ghy sijn.
Ach! zeght my toch, uyt welcke velden
Komt ghy tot ons soo droestigh vlien,
Dat wy (na soo veel kloecke helden
Haer sneuv'len), u weer herwaerts zien;
VVat Noodt-loodt heeft op uwe kaken
Soo versch gelijck een Lely-Bladt
Haer dreck, en bloedt, en mist gaen braken,
Gelijck als op een vullens vat?
Van waer die deerelijcke hacken?
Ghy zijt gekurven als een vis,
| |
| |
Gereedt om in de Pan te Backen,
Saegh op, wat dat de oorsaeck is.
Maer neen, hy sweegh gelijck een plat vis
En trock zich mijn gerel niet aen,
Dat niet meer waert gelijck een gat wis
Hy onbeantwoort heen liet gaen;
Maer na een diep en laegh versughten,
Uyt 't alderuyterst van sijn hals,
Riep Hy, Eneas treck aen 't vluchten,
En maeck my hier niet veel gekals:
Pack metje Huys-Goôn stracks je biesen
Vlucht, vlucht, uw Stadt is in de nood
Want ziet de Vyandt met sijn kiesen
Zit nu al langh al inje Broodt:
Het machtigh Troyen is aen 't vallen,
En ghy hebt al genoegh gedaen
Voor Koninck Priaem, en sijn wallen,
Dies laet de Goden nu begaen;
Neen, had men Troyen kunnen houwen
't Zy met de Speer, of met het Swaerdt
Men had my noch wel aers zien klouwen,
Maer nu, was 't niet de pijne waert.
De Stadt van Troyen, nu aen 't sacken
Beveelt u sijn Huys-Godekens;
Op dat ghy die niet u soud packen,
En Kleeden als een eerlijck Mensch:
Neemt dese tot uw' waerde mackers,
En medestanders van uw' druck,
En soeckt met haer vry beter ackers,
En beter vest tot uw geluck;
Een vest, die ghy noch op sult maken,
Na ghy op Zee een ruyme tijdt,
Hebt leggen suckelen, en braecken,
Met eyndeloosen arrebeyt.
Soo sprack hy, bleeck en naer besturven
En greep den Heyl'gen Offerbandt
En Vestaes pronckbeelt by de lurven,
| |
| |
Mer haer onblusselijcke brandt,
En quam'er meê te voorschijn stappen,
En ginck'er soo terstont meê door,
Ja teecher soo meê op de lappen,
Gelijck een Kerck-dief uyt het Choor.
Besond're droef heên onderwijlen
Vervullen straet, en Burrigh-wal,
En komen langhs hoe dichter seylen
Na 't slot van ons met naer geschal:
En schoon ons huys diep in de blaeren
Sijn dack verschool in 't duyster loof,
Begon 't geluvdt soo op te klaren:
Dat ick (wel slaepend' maer niet doof,)
Heel onfaght op schoot uyt mijn droomen:
En klam op 't dack met een galop
En stont te luyst'ren in de Boomen
En rechte by mijn ooren op;
Gelijck een Esel die van veeren,
Het klaet'ren van de sweeplijn grouwt,
Terwijl met vloecken, en met sweeren,
Sijn baeshem soeckt door 't gantsche woud:
Of als een Rijcke Vreck, by 't duyster,
Die heel beanghstight op sijn bedt,
Verneemt een merckelijck geluyster
Ontrent sijn Goutrijck Kabinet.
En doen begon men klaer te speuren
De Grieckse loosheydt snood, en vals,
En hoe dat Zinon om de geuren,
Soo had staen liegen door sijn hals.
Vulcaen met sijn gevlamde pooten
Die speelden al in Foberts huys.
De beest met rocken, en met stooten,
Als in een Taer-vat vol Harpuys:
Nu vloogh hy over tot sijn Buur-man
Eucalegon, dat braef Gebouw,
En sagh het soo bedampt, en suur an
Of hy het stracks op vreten wouw
| |
| |
De Vlam die schitterd' op de Baeren,
Rontom, van de Sigeesche Vloedt,
Die meer en meer begon te klaren,
Door het vermeerd'ren van de Gloedt!
Door rijst een veld geschrey, en klat'ren,
Van Swaerden, Helm, en Harnas plaet,
Daer hoortmen weer Trompetten schat'ren,
En Hoorens loejen langhs de straet.
Ick greep mijn Wapens by de lurven,
Maer vry wat door de haeft verset,
Stulpt' ick mijn Pis-pot, half besturven
Op 't hooft in plaets van mijn kasket:
Ick greep de Bedt-stock voor mijn Degen,
En paste 't Borst-stuck aen mijn voet
Soo dat ick uytriep heel verlegen,
Hoe meerder haest hoe minder spoet;
Mijn hart dat brand' om met mijn mackers
Een trop te rucken, vlugh by een,
Al wast van Wevers, en van Backers
Versien met Schup, of Stock of Steen,
Om stracks het slot te gaen besetten:
De gramschap, en de Raserny
Die deên mijn moedt soo seer verhetten,
Dat ick vast glóeyden in mijn pij;
De eer quam my al meê aenpacken
Van in het Harnas nu mijn lijf
Aen flenteren te laten hacken
Tot roem, en s' Vaderlandt gerijf.
Maer siet hoe Pantus aen komt stappen,
Pantus den ouden Othrus Zoon,
Die 't Griecksse volck was gaen ontsnappen,
En heel verbaest quam aengevloon,
Die heyl'ge Priester, van de grooten
Apoll en van 't Kasteel daer by,
Quam met de Huys-Goon aengestoten,
En met sijn Neefjen aen sijn zy:
Die hy met heel vermoey de schreeden
| |
| |
Nasleepte met God-vruchten handt,
En gingh vast hygend' henen treden
En sacken na de dorre strandt.
VVaer is het meest gevaer aen 't hollen,
Mijn Lieve Pantus sla geluyt,
VVat Stot hoort men met volck te vollen
Riep ick, eer 't ons de grieck verbruyt.
Maer'k had noch nauw mijn mondt gesloten
VVanneer ny met een nare sught,
Dees woorden nyt begon te stoten,
Tot antwoort op mijn hart gerught:
Ziet nu die droeve Nacht aen 't glyen,
En die onworstelbaere tijdt
Die Troyen in de gront sal ryen
En op sal slocken voor ontbijdt.
VVy Troyers zijn nu in de Vincken,
En Troyen iss'er soo geweest,
Ja d'eer des Teukers gaet versincken,
En pas verswinden als een veest:
God Jupiter, die by mijn Ziecken!
Nu pas soo dol is als een Stier,
Die gunt nu alles aen de Griecken,
En blaest vast lustigh in haer vier:
De dolle grieck als uytgelaten,
Speelt braef de beest aen alle kant,
En holt door stegen en door straten,
By 't gloeyen van sijn schelmsche brandt;
Dat Vreeslijck Paerdt in onse wallen,
Braeckt vast Soldaten uyt sijn pensch,
Terwijl dat Zinon staet te brallen,
En brandt, en blaeckt nu na sijn wensch:
Het krielt om Poorten, en om Bruggen,
Soo dight, als om een suycker ton,
Een eyndeloos getal van Mugghen,
By 't braeden van de Somer-Son;
De straten, slop, en stegen proppen
Van Griecken met soo grooten maght,
| |
| |
Dat 'k nauw geloof dat soo veel koppen,
Oyt uyt haer landt hier zijn gebracht;
Elck staet manhaftigh op sijn koten
Met sijn gevreesde klingh van leer,
Gereet om in een mensch te stooten,
Soo glad als in een vat met smeer:
De laetste wacht is al aen 't sacken
En is te lijdigh in de mat,
En slaet noch soo wat blinde hacken
Maer kiest allenskens 't Hase-padt.
Ick hier door wacker aengedreven
En door een Goddelijck bestier,
Gae dwars door Vlam en Swaerden streven,
En acht mijn selver niet een sier:
Ick vloogh, waer my de gramschap voerde,
Of waer een ys'lijck redement
De gansche Aerd' en Lught beroerde,
Daer was ick dadelijck ontrent:
Doen kreegh ick 't selschap van twee knapen,
Ryphéus, en Iphiet van pas,
Die eer soo groots was in sijn wapen,
Dat niemandt sijns gelijck en was:
Dit volck schoot my by 't Maen licht tegen,
Al Hypanes, en Dymas oock,
Die sigh eerst vonden heel verlegen
En waende dat ick was een Spoock,
Mits ick soo half in 't Hemdt liep draven
Als dol, en mal op een galop,
Maer doe zy sich wat nader gaven,
Vermeerden zy al meê den trop:
Gelijck Corebus, vol van kueren,
Een jongh gesel uyt Migdons stam,
Die doe juyst meê ter quader uuren,
Om Vryery te Troyen quam:
Cassandraes vier, en Minne-voncken,
Die joegen hem in dese brandt,
En maekte dat hy Minne-droncken,
| |
| |
By Priaem quam tot onderstandt:
Elaes verdoemde Minne kluyst'ren,
Elaes! o onbedaghten helt,
Dat ghy niet na uw lief woud luyst'rens,
Die u dit quaet langh had voor spelt.
Dit volckje dan soo 't saem getogen,
Dat scheen my gansch de doot getroost,
Waerom ick ganschelijck bewogen,
Haer dus aensprack als haer Provoost:
Za Borsten jongh, en fris van dagen,
Za hebt ghy lien voor 't laest noch hart,
Om eens een kans met my te wagen.
Al isset hier vry wat verwart,
Al sijn de Goden uyt de Kercken,
En 't Choor gevlught met pack en sack,
Gelijck een Uyl met vlugge vlercken
Wanneer de Vlam slaet in het dack:
Soo dat wy met vergeefsche hacken
(Verlaten van Monsjeurs de Goôn
De Vyandt moeten aen gaen packen
Gelijckerwijs gewisse Doôn)
Hier moetje met my niet om geven,
Want siet een eerelijcke doot,
Is beter als een schandigh leven,
Dat scheelt als Rogh en Witte-Broot:
Neen, laet ons moedigh toe gaen loopen
Want die verwonnen is, nae 'k gis,
Is al sijn troost slechs dit te hopen
Dat al sijn hoop maer ydel is.
Mijn jonge maets dus aengedreven,
En aengewackert dol van moedt,
Gereet om met mijn lijf, en leven
Te wagen, en haer edel bloet,
Die gaen met my de Stadt in peuren
Door Stael, door Yser Vuur, en Vlam,
En achten Pijl en Swaerdt voor leuren,
En voort al wat haer tegen quam,
| |
| |
Pas als een rot van grage Beeren,
Of Wolven, die by duyster nacht,
Een Schaeps- Kooy soecken 't affronteren.
En op te slocken vacht voor vacht,
Terwijl haer jongen leggen huylen
Van honger, met een dol geraes,
En haecken vast met open muylen,
En grage kiesen na wat aes:
De Doodt kon ons niet meer verschricken,
Wy liepen recht de stadt sleghs op,
Al scheen hy noch soo wis te micken
Op onse saem geruckte Trop:
De naght met sijn bepickte vleugels,
Vloogh doe soo swart gelijck een kauw,
Of als noch swarter slagh van Veugels,
Rontom ons met sijn holle Schauw;
Maer wie sou doch met dicht, ofsanghen,
De moort van dese nare Nacht,
Uyt kunnen balcken met sijn Wanghen,
En setten in sijn volle kracht?
Wie sou dat kreischen, en dat kraecken
Uyt kunnen bulderen na waardt,
Ja 'k loof al had men stalen kaken,
Dat men'ser op sleet metter vaart?
Of wie souw soo veel Traenen laten,
En storten kunnen in het sandt,
Om, 't sy met Emmers of met vaten,
Hier meê te blussen sulck een brandt,
Dat oude Stedeken van Troyen,
Dat wierdt dan soo eensloeghs geslecht
Na lange Jaeren te Tornoyen,
En na een eyndeloos gevecht;
De Huysen, Tempels, en de Dijcken
Die werden vast met Bloedt besmeert,
Besaeyt met weere loose Lijcken,
Soo vars met Pieken gelardeert:
Daer sneuvelde niet sleghs Troyanen,
| |
| |
Maer vaeck maeckt haer de moedt soo stoudt
Dat syn een lenghte Griecksse hanen
VVeer deer'lijck leggen in het sout.
De droefheydt met bekreten kaken,
Die huyld' en balckt vast over al:
De Vrees zoo bleeck als Linnen-Laken;
Beset de gansche stadt, en wal:
Een mag're schim met dorre schinckels
(Het wesen van mijn Heer de Doodt),
Dat grinsde schier door al de Winckels,
En raapren alles in sijn schoot.
De eerste die ons van de Griecken
Te moet quam was Androgeos,
Gevolleght van een goet tal Piecken:
Dees liep soo bot toe als een Os,
En daght wy waeren Gricksse quanten,
Des riep hy vriendelijck; maats wats dat,
Dat ghy hier noch loopt lanterfanten,
En treedt soo proper door de Stadt?
Veel andere reppen reets haer handen
En dragen nu al pack, by pack
Uyt Troyen, dat vast staet te branden
Envullen meenigh lege sack?
En ghy komt hier soo laet aenslepen,
Pas off'er niet te doen en was,
Om eens te kijcken uyt de schepen
Niet na de Vlam, maer na de Asch?
Maer oy! doe nauw dit vragen uyt was,
Daer 't reghte antwoort op ontbrack,
Sagh hy wel dat het schoon verbruyt was,
Midts dat hy in de Vyandt stack:
Hy dan verbaest, trock stracks sijn koten
Te rugh, en deysde al achterwaerts,
Sonder een woort meer uyt te stooten,
En popelde vast in sijn maers:
Gelijck een die met banghe leden
Al sidderend' te rung gaet spoen,
| |
| |
Die onversiens een slangh gingh treden,
Die ley te spelen in het groen,
Terwijl zy toornichop gaet rysen,
En schittert op haer blaeuwe huydt:
Soo teegh Androgeos aen 't dysen
En drongh vol vrees al achter uyt;
Maer wy gaen voort sijn troep besetten,
Die van ons soo in ly geraeckt,
Dat niemandt het ons kon beletten,
Of alles wierd kapot gemaeckt:
Want siet wy konnen straet, en stegen
En zy luy wisten nergens van,
Des heel bevreest en gansch verlegen,
Geraeckten alles in de Pan:
Dit luck dan maeckt mijn jonge maetjes
Elck als een Hector voor het minst,
Hoe wel ick vaeck riep Cammeraetjes,
De eerste winst is Ka'te winst,
Nochtans soo riep Cassandraes Vryer
Heel op geblasen door dees strijdt,
Sa maets! elck toont sigh nu een stryer
En volght daer ons dit luck geleydt,
Laet ons haer Wapens en Rondassen,
Laet ons haer Helm en Harnas Plaet
Om onse Leên, en darmen passen,
Wat scheelt het ons hoe men verslaet?
Wat dat men seggen magh of dencken?
Al achten men ons voor Cojôns:
Als men de Vyandt sleghs kan krencken
Op dese wijs, wat bruyt het ons?
Men kan hier veyligh Wapens krijgen
De Vyandt schaft ons self geweer,
Dat gaetje voor niet langh te drijgen,
Dus sprack hy, en hy sprack niet meer:
Maer vatte met geswinde vingers,
Androgos Wapens by de kop,
En had met drie geswinde slingers,
| |
| |
De gantsche rustingh om sijn krop,
Hy sett' oock (sonder veel te dralen)
Op 't hooft, sijn breet gekamden helm
Die hem stont op sijn kruyn te pralen,
Pas of hy selver was dien schelm.
Sijn schilt die haeckt' hy aen sijn schouwer,
Soo steegh en heerelijck van schil,
En hingh voor 't laest sijn breeden Houwer
Heel çierlijck op sijn lincker-bil;
In 't endt, zoo de'en al onsgesellen,
Elck ruylde daet'lijck sijn geweer
Terwijl ick daght in dit herstellen,
Daer een geck loopt daer loopter meer.
Wy gaen vermomt dus by de Griecken,
Hoewel in weerwil van ons lot,
En raeckte vaeck met Swaert en Piecken,
Eens hantgemeen met meenigh rot.
Veel senden wy na Karons boot toe:
Veel vluchten vreesende voor slaegh,
En loopen een sloeghs na haer vloot toe,
Of kruypen weer in 't Paerdt sijn maegh;
O ja! dit scheen soo wat van buyten
Of 't luck na onse sijd toe vil,
Maer och! men staet vergeefs te fluyten,
Wanneer het Paerdt niet pissen wil;
Wy vonden ons wel haest verlegen,
Door een verschrickelijck avontuur,
VVant w' hadden Goôn, en Griecken tegen,
En dat was niemendal partuer.
Want siet, Cessandra wierdt getrocken
(Die schoone Dochter van Priaem)
Uyt Pallas Tempel by haer locken,
Dit gaf een wonderlijcke Kraem:
Sy sloegh vergeefs haer schoone oogen,
(Want d'armen waren vast gekoort)
Na God Jupijn die eer bewogen
Wel sleghter Meysjes heeft verhoort.
| |
| |
Dit kon Chorebus dol van sinnen,
Gansch niet verdragen in sijn kop,
Maer schoot heel duldeloos van minne
In 't midden van dees' schelmsche trop:
Wy volgden hem wel dight gesloten
In 't diepste van dit heet gedrangh
Met onbeweegelijcke koten,
En maeckten 't daer al vry wat bangh;
Doch hier begon het eerst te stincken,
Want siet ons eygen volck van 't dack
Die deeden, pijl, op pijlen sincken,
En wierp ons steenen op ons sack:
Dit deed'er veel voor Eeuwigh slapen,
En sneuvelen, niet wel te pas,
Om datmen aen dit vyandts wapen,
Oock meende datmen vyandt was.
Door dit gerugt, en deerlijck schreuwen
Van dese weer hernomen Meydt,
Soo komt'er voort een trop als Spreeuwen
Soo dight, aen setten met gekryt,
De dapp're Ajacks, by de Zonen
Van Atreus, en een groote drom,
Van Griecken met gelijcke toonen
Dringt op ons toe met naer gebrom:
Pas als vier Winden teffens hollen,
Met een verbaesd' en dolle stoet,
En doen, en Bergh, en Duynen rollen
Langs Nereus bulderende Vloedt:
Ja, die, die wy flusna de haven,
En voorts de straten op, en neer,
Voor onse Swaerden deden draven,
Die gaen ons nu al meê te keer,
En mercken datelijck onse streecken
Aen pluym, helmetten, en rondas:
Maer doen men oock begon te spreeken,
Doen gaf het veynsen niet meer pas:
Doen storten 't ons van alle zyen,
| |
| |
Soo deerelijck op onse sack,
Gelijck een swarm van Honig-Byen,
Die sigh vergaren om een tack;
Chorebus onse soete Vryer,
VVas juyst de eerste, die ter neêr
Gingh storten als een eerlijck stryer,
Voor Peneleus moort geweer:
Het speet hem niet dat hy moest sterven
(Soo 't scheen) voor Pallas groot Altaer,
Maer dat hy soo sijn lief moest derven,
Gesleurt gelijck een Hoer by 't haer,
Riphëus sneuvelde op sijn vallen,
Zoo goejen Ziel uyt 's herten grondt
Dat men noyt in de Trooysche wallen,
Een vromer, of oprechter vondt;
En door de Goôn (die pas als fielen
Ons vrinden hadden aen gestouwt)
Geraeckten oock die vrome Zielen,
Dimas, en Hypanes om kout;
Uw deught kon oock uw doot niet weeren,
O Pantus! Neen niet een en sier,
Ja al uw Priesterlijcke kleeren,
Die waren maer als Pick in 't Vier:
O Asch! O swarte doove koolen?
O Heldere Trooyaensche Vlam!
Ghy kunt getuygen (by mijn Zoolen)
Hoe ick u schae ter herten nam;
Hoe yverigh ickse soght te weeren,
Ja meer als oyt in Engelandt
De dapp're Jorck met al sijn Heeren,
Sal doen als Londen staet in Brandt;
Ghy kunt voor wis, en vast getuygen,
Dat ick de sabels heb geacht,
Gelijck als half verrotte duygen,
In dese jammerlijcke nacht:
De Lansen sleghs voor besem-stocken,
De Morgen-starren fel getant
| |
| |
Voor langh gesteelde Aertjesocken
In Meester Priaems Tuyn geplant;
Segh op, wat kon ick meer verrigten?
Had 't noodlodt daer mijn tijdt bepaelt,
Gewis, ick had mijn doot met Vechten,
Oock noch wel dier genoegh betaelt.
Ick ruck van hier dan met Iphitus,
VViens slincker poot wat mislijck stont,
Uyt sijn Naturelijcke situs,
Mits hem Ulysses had gewondt:
Als oock met Peliäs sijn macker,
Die eerst met ons wel gansch begost,
Maer door de Ouderdom wat swacker
Ons wederom verlaten most:
VVy datelijck na Priaems Hof toe,
Op 't Schreeuwen an, soo regel reght:
Maer seker daer gingh 't wat te grof toe
Voor een recht eerelijck gevecht:
VVant daer, daer sagmen koppen vallen
En beenen met soo grooten maght,
Of voorts door al de Stadt, en wallen
Niet een mensch meer wierdt om gebracht;
Daer klom God Mars als een der dollen,
Met Duysendt Griecken na het dack
Hoc welder vaeck een af quam rollen
Die arm, en hals, en benen brack:
Daer saghm' een troep bedeckt met scilden,
Net als een groote Schille-padd,
Die mits dit wind wat snipjes kilde
De beene dicht treckt in sijn gad:
Dees houden sigh ontrent den drempel
Terwijl men 't Hof aen alle kant
Met Ladders vast sit op den Tempel
Van boven tot beneen bemant:
Daer klautert men gelijck als katten,
Met Schilden in de slincker-handt,
Terwijl de Rechter tracht te vatten,
| |
| |
Na steen of balcken van de kant;
De Daners smacken vast de daken
Van Kerck, en Huys van boven neer,
En passen wacker wat te raken,
En spelen soo wat lap om leer:
Zy rollen balck, en Goude posten
VVel eer een kostelijck Cieraet
Daer zy de Griecken vaeck meê dosten
Tot barstens van haer rugge graet.
Een deel met uytgetogen Swaerden,
Die passen snedigh op in huys,
Om VVijn en kelders by der aerde,
Te vryen voor dit droogh gespuys;
Een deel weer goede moet gekregen
Gaen op sijn Spaens met klingh en dolk,
En helpe Priaem heel verlegen,
Met sijn schier af gevochten volck.
Daer was een deur of blint portaeltje
Daer Priaem noch een jonge qnant
VVel eer soo meenigen moy Aeltjen
Door had gesproocken als galant,
En daer Andromache by 't praelen,
Van dese Stadt, vaeck met haer zoon,
Na haer Voor-ouders door liep dwalen,
Met een beklagelijcke toon:
Doch 't geen dat eygentlijck beduyde,
En wel met voordacht was bedacht,
Om sonder geur de vuyle Bruyden,
Door uyt te leyden in de nacht;
Hier klom ick voorts de VVentel-trappen,
Doorop, tot boven op het dack.
En quam soo by ons volckje stappen,
En voegde my meê aen den back.
Ons bloejen stonden wat te goyen,
Het geen de Grieck pas soo veel acht,
Als ymandt 't steken van de Vloyen,
In sijn vereelde, en dicke vaght:
| |
| |
Hier rees een langh gespitste Tooren,
Van welckers hooge trans, by dagh,
Men d'heele Stadt rontom sijn ooren,
En 't gantsche Grieckse Leger sagh:
Dees hacken wy van al de pooten,
De steunsels van sijn sware puy,
En gaen van boven neder stooten,
En spits, en Kap, en alden bruy:
Dat maeckt rum baen in 't nederstorten,
Met sulcken yselijcken krack,
Dat 'k loof dees puy met al sijn sporten,
Wel duysend Grieckse kruynen brack:
Dit scheen in 't eerst vry wat te wesen
Maer och! die breuk aen dees of geen,
Wierdt wederom terstont genesen
Wat dat men smackt met Balck, of steen,
De dapp're Pyrrus staet te drijgen
In 't voorste van het Hof Portael,
Als of hy alle man wou rijgen,
Aen sijn Rapier als speetjes Ael:
Sijn wapens, glad geschuert met doecken
Sijn Schilt, en Helm te bijster fijn,
Die glommen als Boeck-Weyten Koecken,
By 't glinst'ren van de Mane-schijn:
Hem volgde Peryphas den grooten
Die met Achillis Karrossier,
En al de Scheese jonckheyt schooten,
En wierpen na het Hof met Vier:
Doch Pyrrus self teegh eerst aen 't houwen,
En sloegh een yselijcke scheur
Ontrent de post, met klouw, op klouwen,
En brack de henghsels van de deur,
Ja na hy die ter neêr deed rollen,
Hieuw hy in het beschot een spleet,
Daer wel een gild Os door souw hollen
Met Ziel, en lijf, en al den vleet:
Men sagh de groote galleryen,
| |
| |
En al de zaelen in 't verschiet,
Daer Priaemus sijn gasteryen,
Wel eer soo rijcklijck schaffen liet:
Men sagh de Konincklijcke Zaelen,
Daer eer de Princelijcke Tryn
Haer harten plachten op te halen,
In Spaense, Frans', en Rijnsche Wijn:
Het Voor-huys stont noch vol Soldaten,
Beset met waght en Helbaerdiers
Getroost om niemandt in te laten
Van dese Grickse Granadiers,
Maer 't binnen-huys dat klonck van karmen,
En sughten als een holle ton,
Ja 't wasser lasy! en och! harmen!
Of men geen and're luy, en kon:
De bogen en gewelfsels klat'ren,
Van al dat Vrouwelijck gerught,
Ja selfs de lucht en aerde schaet'ren
En gaven stadigh sught op sught:
De Juffers als benauwde Katten,
Die vliegen, 't Hof door al haer maght,
En gaen om post, en pijlaers vatten,
En kussen die vast goede nacht,
Maer Pyrrus och! die wreê verrader,
Houdt noch al aen met al sijn macht
En rust niet (als sijn Schelmse Vader
Die meenigh eerlijck man om bracht)
Geen wacht, noch grendel kon bevryen,
Dat hy de deur niet met een smack
Door al sijn bonsen, en rameyen,
Deê neder storten op het vlack.
Stracks was 't ruym-baen met Piel, en Klingen
De wachters stuyven wech als stof,
Terwijl de Griecken binnen springen,
En maeckent in 't Paleys soo grof
Dat nimmer Spring-Vloedt schoonse Dijcken
En Dammen Huys en Hoven slaeckt
| |
| |
Schoon zy met stal, en Sehaep gaet strijcken,
Het oyt zoo slordigh heeft gemaeckt.
Ick sach'er Pyrrus niet verschoonen
Met sijn bebloedt, en ett'rig stael:
Ick sach'er bey de Atreüs Zoonen.
Braveeren in het voor Portael:
Ick sager half berooft van sinnen;
Den oud' en mag're Hecuba,
Met hondert van haer Zwagerinnen,
Die deerlijck riepen om genaé:
Ick sach'er Priaem by d' Altaren
Het vuur het geen hy had geboet,
Uyt doven met sijn eygen aeren,
En met sijn oude, en koude bloet;
De vyftigh schoone Ledekanten
(Waer op sijn zoons noch met fatsoen
Een leger hadden kunnen planten,
Gelijck wel wis was te vermoen)
Die storten nu met haer Pylaren,
Van Gout, en Silver, met een plof,
En dekens, van het fijnste garen,
Vlack op de deel neer in het stof;
Daer roock, en voncken wat verwayen,
En stuyten, was de Grieck den baas
En satt'er alsoo dicht als krayen
Ontrent een doodt, en stinckend aes.
Maer licht souwt ghy oock garen weten,
Hoe Priamus dien ouden Helt
Sijn grooten geest heeft uyt gedreten
En sond, na 't Elyseesche veldt.
Toen hy de ondergangh der wallen
Verstont, en met een groot gedruys
Sijn poorten sach ter neder vallen
En al de Griecken in sijn Huys,
Schoot hy het Harnas om sijn schouwer,
(Van outheydt bevend'in sijn py)
En hingh onnuttelijck sijn Houwer
| |
| |
Heel ongewoonlijck op sijn zy:
Sijn zy, die beter voor het bucken
Tot onder-schragingh van de vent,
Gedient was van een koppel krucken,
Als van dit dood'lijck instrument:
Hy dochter nochtans meê te kerven,
En stapt heel stijfjes inde noodt,
Getroost om eerelijck te sterven,
En noch te vechten voor sijn doot.
Daer stont in 't midden van dees Hoven
Een Altaer in de open loght,
Ontrent gelijck een Backers oven,
Daer sigh een lauwerier om vlocht,
Hier sat, met hare swagerinnen,
Al leunende met borst, en kinnen,
Gelijck een vlucht, sich sit te droogen,
Van Duyven in een dichte schuer,
Een grouwelijcke buy ontvlogen,
Die noch al buldert nat, en guur;
Sy kuss', en soenen vast met karmen,
De Goden soo van hout, als steen,
En drucktens' in haer witte armen,
En aen haer poeselige leen;
Als Hecuba, met natte wangen,
Haer Priamus heel dol van moedt,
Sach lopen met dit tuygh behangen,
En riep, Elaes! mijn goejen bloet!
Wat raserny. besit uw sinnen?
Mijn alderliefste oude man,
VVat sotheyt doet u dit beginnen,
En treckt u dese wapens an?
VVaer toch soo hart na toe gevloden?
Uw hulp, en komt ons niet te sta,
VVy hebben u nu niet van nooden,
Ja sulcke helpers doen ons scha:
| |
| |
Al quam selfs Hector uyt de graven,
Ick achtent noch, soo veel portuur,
Of ymant met sijn kop wouw draven,
Op een Ses-dicke Steenen-Muur;
Neen, set u meê by dees Altaren,
En laet die onse schutsels sijn,
Of laet ons 't saem ten Hemel vaeren,
En eeten, 't samen Ambrosyn;
Soo sprack dit besje sonder tanden,
En plante vast haer beste-vaer,
Al meê al om die oude randen,
Van desen droevigen Altaer.
Maer siet, Poliet met rapse koten,
Door Pyrrus wreede Swaerdt gewondt
Komt voort, door Pijl, en Swaerden stoten,
En loopt, daer hy sleghs ruymte vont;
Doch Pyrrus, sat hem op zijn hielen,
En trock hem na, op een galop,
Verhit om dese ziel, 't ontzielen,
En 't Swaert te prickken door sijn rop;
En nu, nu, quam hy hem al vatten,
En stack hem 't lemmet, in dc huyt,
Soo dat hy voor, sijn Vader spatte,
En spoogh daer, Bloet en leven uyt:
Doe kon Priaem, te seer bewogen,
Door 't spatten van dat Edel bloedt,
Schoon hy de Doodt sagh voor sijn Oogen,
Niet meer bedwingen, sijnen moedt:
Maer Riep, Ach! sijnder Goôn hier boven
Tot straf van eenigh schelm, of guyt?
(Hoewel ick 't niet en kan geloven)
Soo hebjet hier te slecht verbruyt:
De droes moght dan uw plaets bekleden,
O Pyrrus! mits van lit tot lit,
Men uw by Pluto, sal ontleden,
En braden aen een stalen spit:
Mits ghy mijn Zoon hier hebt gaen vatten,
| |
| |
En staeckt hem dwars door, met uw Swaert
Dat self het lauwe Bloedt, quam spatten,
Hier in mijn Vaderlijcke Baardt;
Ghy lieght'et dat ghy van Achilles,
Gebooren zijt, soo braef van moedt
Ghy zijt by hem een drooge jillis,
Een Honds-vot, en een Laffen bloet,
Hy had meer in sijn eene Vinger
Als ghy hebt in uw heele lijf
Al benje sulck een langen slinger,
Ghy zijt een guytsack, van bedrijs:
Achil gaf noch na eer en schande,
En luysterde na mijn gebeen,
En gaf ons Hectors lijck in handen
Ja sondet ons weerom: maer neen,
Ghy derft.... en mit soo gingh sy swijgen,
En daght met een, dien snooden boef,
Vlack met sijn werpschicht door te rijgen,
Maer Och! de Lancy had geen troef,
Hy stuyten af, op 't klinckend koper,
En bleef nauw hangen aen de randt,
't Wijl ondertussen dese strooper
Hem dit toesmackten, in Passant;
Wel, ghy sult dan de bootschap dragen,
Aen Heer Achil, mijn vrome vaer,
Hoe qualijck dat sijn kinders slagen,
Gelijck als Schelmen, met malkaer:
Maer voor 'k u noch, uw ziel doe spouwen,
Bid ick instant' lijck voor het left,
Dat ghy het toch wel wilt onthouwen,
En doen vooral, by hem jou best:
Hier meê kunt ghy de reys beginnen;
Dit seggende, met groot mis baer,
Trock hy hem met verwoede sinnen,
Al bevende, na het altaer,
Al glibberende met sijn hielen,
In 't lauwe bloedt van sijnen zoon,
| |
| |
Daer Pyrrus voor had hem 't onzielen,
Om soo te staep'le doôn, op doôn:
Sijn slincker-handt sat in sijn haeren
En met de rechter-handt deed hy
Het scitterend Swaerdt tot 't hecht toe varen
In Priaems oud' en lome zy.
Dit was het lot van desen Koningh,
En 't endt van dees vermaerden quant,
Na hy den val sach van sijn woningh,
En 't heele Pergamum in brandt:
Elaes! dees Vorst van soo veel rijcken,
En van het Asiatisch landt,
Ley onbekent by d' and're lijcken,
Hier mee gesneuveld op de strandt.
Sijn lichaem mits het soo gesolt was
Gescheyden van sijn grijse kop,
Die oock een endt van daer gerolt was
Ley sonder naem gins by een trop.
Een bange vrees met kille klauwen,
Greep my doe meê eerst by de mouw,
En ging my dus in d' ooren snauwen,
Eneas! wachtje dit raeckt jouw:
Uw Vader om dees streeck van jaren,
Is nu light oock al in de neep,
Siet hoeje Vrouw, en kinders varen
Of alje volckje raeckt om seep
Kijck naeje huys of 't salder stincken
Crëusa, en Iuûl uw kindt,
Sijn nu licht lang al in de vincken,
VVaer kijckje na of benje blint?
Ick sach rontom aen alle kanten
En gingh mijn heyr eens over sien:
Maer als mijn mackers, en trawanten
Die waren doot of wech gaen vlien.
Een deel om sigh niet te beseeren,
Door 't Vier, die waren van het dack,
Van boven neer gaen voltiseeren
| |
| |
Met geen gemackelijcke smack:
Een deel met wonden overladen,
't Geen haer de lieve vlucht benam
Die waren tot een karbonade,
Gemaeckt gins door een hete vlam;
In 't endt ick schoot'er dan sleghs over,
Als ick in Vestaes Tempel-deur
Quam dwalen: stil door struyck, en lover,
Daer my ontmoete dese geur:
Ick sach Helena sitten gluuren,
Gedooken in de Prekick-stoel
Heel stilletjes, en sonder buuren
Selfs, sonder Coppelaer of boel:
Een licht als van een dieve slonsje,
Dat lichte my al om ter sluyck,
Soo dat ick self het minste fronsje
Kon sien, in haer Zatijne-Huyck:
Sy (vreesende dus voor den Tuycker,
Om het verbranden van sijn Stadt,
En voor haer man gelijck de duycker,
Die zy soo schelms bedrogen hadt:
Wel wetend dat zy was den trommel,
Die al ons landen bracht in roer:
Om wien heel Troyen voor den drommel
En, voor sint felten heenen voer)
Had sigh al sidd'rend hier verborgen,
Gelijck een Gauw dief in een huys,
Die vast in hondert duysend sorgen
Verneemt een ongemeen gedruys;
De wraeck begon mijn ziel 't ontsteken,
En dreef een moortsucht door mijn lijf,
Om stracks mijn Vaderlandt te wreecken,
Aen dit verdoemde ritse wijf:
Sal zy! (riep ick) die teef der teven,
Heels huyts weer keeren na haer landt
En weer na Sparten hene streven,
De oorsaeck van dees droeve brandt?
| |
| |
Sal zy weer na Mycenen keeren,
Om daer gelijck in zegen prael,
Eens fraey de geck mer ons te scheeren,
In haer Barbaerse, en Grieckse tael?
Sal zy haer Man, en Huys, en Vaders
Weer sien, en kinders groot, en Kleyn
Na zy een langer wijl haer aders,
Hier heeft gevult met onse Wijn?
Sal zy haer liefste weer gaen strelen,
Dien Hooren-beest, en laffen fiel,
Na zy hier lang de hoer gingh speelen
Met Paris onsen lossen ziel?
Sal zy verselt met. Trooyse Joffers,
En met een lenghte Griecks gespuys,
Gaen tyen met Packet, en Koffers,
Na haer verlaten landt, eu Huys?
Terwijl Priaem hier leyt geheuvelt,
En Troyen tot de gront verbrandt
Gelijck een puyn hoop leyt geheuvelt,
O neen: dat Varcken moet van kant:
O neen; 'k kan dat soo niet verteeren
Al acht men 't voor geen dapper man
Die hier een Vronw wat of gaet smeeren
Die hoer die moet'er nochtansan:
De som'ge sullen wel staen ysen,
En maecken wonder veel geschals,
Maer som'ge sullen my weer prijsen
Dat ick die kronje bracht om hals;
Oock sal 't my nader handt noch bollen,
Dat ick dees asch soo heb geboet,
Met dese donder kol der kollen,
Te smooren in haer ritse bloedt.
Dus holde vast mijn dolle sinnen
Door wraeck, en raserny aen 't gaen,
't Wijlick de Moeder van het minnen
Vrouw venus voor mijn oogh sagh staen:
Sy quam in 't licht als van een Fackel
| |
| |
Heel schielijck by my, onverdocht,
Mits sy soo vluch gelijck een quackel
Was neer gestreken uyt de loght:
Haer wesen (als der Hemelingen
Gewoon zijn) was heel net, en schoon,
En meer genegen om te singen,
Als om te kermen by de doon:
Sy greep my soetjes by mijn handen,
En songh heel aengenaem van tael,
Dees woorden uyt haer witte tanden,
En uyt haer lipjes van Korael;
Mijn Soon wat yd'le rasernyen
Gaen u soo schendigh door het breyn,
Dat gy, al uwe sorgh laet glyen,
En denckt in 't minst niet meer om mijn?
Hebt gy geen lust om te bekijcken?
Hoe of uw oude Ziel al vaert?
Of hem de doodt niet by de Lycken
Al mee gesleept heeft by sijn baerd?
En of uw Lief noch aêm mach halen?
Wat of uw Zoon Askaen verright,
Daer soo veel Vyanden om dwalen,
Als muggen om een Fackel light?
Want soo mijn sorgh het niet gestuyt had
Waer mee ick haer beschermen quam,
't Was wis dat uw geslacht al uyt had,
En door het Swaerdt, en door de vlam:
VVilt u in 't minst dan meer bemoeyen,
Met Paris, of Helenaes ramp,
De Goden doen uw Vesten gloeyen,
En dus verswinden, door den damp:
De Goden, vol van ongenade
Die hebben lust, uw gansche Stadt
Te maken tot een Karbonade,
En al de Prael, die zy besat:
Besiet (want ick sal stracks uw oogen,
Af-lichten dese donckerheydt,
| |
| |
Waer meê de menscheyd is om toogen
Op dat ghy sien mooght waer ghy zyt:
Vreest niet, ick sal u niet bedriegen
Volght sleghs gehoorsaem, mijn bevel,
De Goden houde niet van liegen,
Mijn goeje zoon dat weetje wel;
Siet, daer die muur gins is verbroocken,
Ontrent die grooten hoop met steen,
Daer ghy 't soo deerlijck op siet roocken
Met stof, en dampen, onder een,
Daer sloopt Neptuyn vast met sijn gaffel
De Vest, soo schrickelijck dat men grouwt
En vloeckt te y slijck uyt sijn waffel
Dat hy de Stadt eerst heeft gebouwt;
Siet Juno, gins met maght staen roepen
Gewapent, op de Scheese poort:
Waer blijven nu, Soldaet, en Stoepen,
Sa Grieckse Krijgers, treck vast voort;
Siet om hoe Pallas staet te kraeyen,
Op 't Hof sijn hoog verheven trans,
Of zy het al wouw ziên en brayen
Met haer Medusaesschilt, en lans;
Jupijn, mijn goeden Heer, en Vader,
Set selfs de Griecken, krachten by
En helpt al meê, als een verrader,
Uw Stadt, te deerlijck in de ly;
Mijn zoon, treck ghy, desaen het sacken
En houw jy 't hier soo voor gedaen,
En gaet terstont je biesen packen,
En laet uw sorgen op my staen:
Ick salje veyligh convoyeeren:
Tot by, en inje Vaders Hof,
Wilt alje vrees slechs vanje weeren:
Adieu, 'k verlaetje, met verlof.
Hier meê was Venus niet te vinden
En 't wijl ick'er het minst om dacht
Gingh Zy haer selfs geswindt verswinden,
| |
| |
't Wijl ick de Goôn, haer lust sagh boeten
In Troyens deerelijcke puyn,
Gelijck als Verckens, die staen vroeten
In een heel cierelijcke Tuyn;
Toen sagh ick eerst hoe 't ganse Troyen
Als in een Zee van Vlammen stont,
En hoe men 't droevigh om gingh rooyen,
En nederstorten tot de grondt:
Gelijck een evck met hooge tacken,
Daer twaelef vlugge Dorpers knechs
Met beylen sitten in te hacken,
Aen alle syen slinghs, en reghs,
Die na een langh, en twijflig drijgen
Dan Oost, Dan West, al gins en weer,
Allenskens neer begint te sijgen
En plost in 't endt al dav'rend neer.
Ick stijghje hier op van de trappen
En gae (beveylight door 't geley
Der Goôn) Door Swaerdt, en vlamme stappen
Selfs sonder sengen van mijn py:
Waer dat ick draefde met mijn schoncken
Daer packte sigh de Grieck van daen,
Ja selfs en rook, en Vlam, en Voncken,
Die maekten daetelijck ruymbaen;
Maer doen ick nu was 't huys gekomen
In ons al-oudt, en groot Kasteel
't Geen dicht, en diep lagh in de boomen
Had ick een wonderlijck krakeel;
Mijn Vader, dien ick stracks gingh vragen
Of hy wouw sitten op mijn neck,
Om hem soo nae 't geberght te dragen
Die schoor (soo 't scheen) met my de geck:
Hy wouw sijn Stadt niet overleven,
Maer sterven meê in dese brandt,
En hy en kost sigh niet begeven
Om meê te swerven achter landt:
Maer ghy (riep hy) ghy jonge quanten
| |
| |
Die 't Leven noch schat voor geneugt,
Ghy mooght noch wat gaen Lanterfanten
Treckt ghy luy 't samen op de vlucht:
Had my het nood lot willen sparen
't Had oock met een mijn Huys en Hof
Noch voor een wyltijdts, gaen bewaren,
Maer neen, nu moet ick'er op of:
VVy hebben al genoeg sien vallen
In 't storten van dees groote stadt,
Met sulcke wijt beroemde wallen,
Ick ben de Brandt, en Krijgh al zat:
Gae ghy slechs hier op henen draven,
En red u selven uyt de noodt,
En houdt mijn lichaem voor begraven,
Ick sal wel raken aen mijn doot:
Dit kleet van d'alderfijnste felpen
Sal noch wel y mandts diefsche-handt
Bekooren, om mijn voortte helpen,
Al wast maer om sijn Gouwe kant:
Het graf dat acht ick niemendalle,
Ja 'k acht het een profijtlijck werck,
Mits ghy geen gelt hoeft te vermallen
Om my te leggen in de Kerck:
(Daer nu met paeps', en sotte mienen
De Gravemakers so veel broôn,
Onnuttelijcken aen verdienen,
Dat zy vet leven van de Doôn):
Ick heb toch, langh mijn oude dagen
Die slechs verlangen na het lest
In spijt en weerwil moeten dragen,
Van Jnpiter en al de rest:
Die Vader van de Goôn, en menschen,
Betoonde met sijn Donder-kloot,
Hoe seer hy na mijn doot most wenschen
Doen hy laest na mijn vodden schoot.
Dit waren ys're en staele wetten,
By dese ouwd' en taje gast
| |
| |
Die hier by bleef, niet om versetten,
Gelijck een Gaudief by de bast;
VVy vallen hier op aen het kermen
Mijn Zoon, en Vrouw, en al ons Huys
Dat gingh den ouwe Man omermen,
En viel hem aen met naer gedruys,
Om hem (wast mogelijck) met suchten
Soo te versetten van sijn stuck,
Dat hy gelijck met ons gingh vluchten,
Tot vryding van sijn ongeluck:
Maerneen, hy wouw'er niet af weten,
En met dit opset bleef hy pas,
In sijnen setel neer geseten,
Of hy'er in gespijckert was:
Ick gae weer nae mijn Harnas vatten
Gelijck een disperate vent
Die vlak sijn doot te moed woud spatten,
Want doe was al mijn raed ten endt,
Ach! riep ick, Vader, wat voor geuren,
En droeve potsen speeelt ghy nu,
Meent ghy, dat ick soo deur sou peuren
En heen gaen sacken sonder u?
Hoe derft ghy sulcke woorden braeken
En dat voor u Godvruchte Soon
Uyt uwe Vaderlijcke kaken,
Op sulck een onderaertschen toon?
Men kan de Goden niet bedriegen,
In dien het dese heeren lust,
Dat alles in de kaers moet vliegen,
Soo sal 't zoo sijn, wees des gerust:
Maer van uw kan ick 't niet gehengen
Dat ghy, en u, en al uw saed
Soo deerlijck om den hals soud brengen;
Dat is te gruwelijcken daed.
Ie hoeft des niet langh te verlangen,
VVant binnen 't vierndeel van een uur
Sie ick u wisselijck al hangen,
| |
| |
Of gaer gebraden, door het vuur;
Stracks sult ghy Pyrrus aen sien stuyven
Noch vars met Priaems bloet besmet
Die met sijn doodelijcke kluyven
En Vaer, en Kinders 't saem verplet
De Zoon in 't aensien van sijn Ouders,
De Vader voor 't geweyd Altaer,
Slaet hy de kop van sijne schouwders
En sleept hem door het bloed by 't haer;
Hebt ghy my hierom, door de klingen,
Geredt, mijn goeje Moeder-lief?
Hebt ghy mijn hierom soo doen springen
Gelijck een nagejaegde Dief
Door Vier, en Vlam: om hier 't aenschouwen
Hoe dat de Vyand en, mijn Vaer
En Zoon, en Vrouw aen hutspot houwen
En mengen 't kapsel door malkaer?
Op Mannen Wapen! Wapen! Wapen!
Op! op ! 't is nu den laesten dagh!
Leght niet te geeuwen noch te gapen
Maer waeght met my nocheenen slagh
Za! za! waer sijn nu dese Grieckjes,
Waer is dat Kanaljeus gespuys,
Ick sweer ick sal haer noch als krieckjes
Al 't saem vermorselen tot gruys?
Ey lieve, doet de deur toch open,
Ick bidje niemand houw my vast,
Ick sal myn Huyt noch duur vorkopen
Kom ick de Vyandt op sijn bast.
Hier op gae ick mijn Wapens vatten,
En daght soo met een Run de deur,
En soo ten huysen uyt te spatten,
Maer neen, mijn Vrouw die schoot'er veur,
Sy greep my schielik by mijn kuyten
En toonde my mijn eenigh kint;
En gingh my met dees redens stuyten
Die zy uyt balckte half ontsint;
| |
| |
Soo ghy u selven wilt bederven
Mijn lieve man door sulcken doot
Soo neemt ons meê, om saem te sterven
En laet ons hier niet in de noot:
Of siet ghy noch wat heyl in 't stryden,
En weet ghy noch een beetje raedt,
Soo wilt u eygen huys bevryden
Eer dat ghy op een ander gaet
Voor wie woud ghy ons hier toch laten,
U Vader, my, en uwen Zoon?
Voor dat Jan Hagel van Soldaten,
VVel dat stondt ons te byster schoon?
Terwijl mijn Vrouw haer dusliet hooren,
En speelde wacker met haer murf,
Soo quam ons soo wat vremts te vooren
Het geen ick nauwlijcks seggen durf;
Juül (noch onder onfe handen,
Daer hy by my, en Moeder sat)
Scheen door een vremde streeck te branden
Op 't tipje van sijn harsen vat.
De Vlam die speelde heel besadight
Slechs om de locken van sijn kruyn,
Gelijck men vry, en onbeschadight
Vaeck lichjes siet in heyd, of duyn:
VVy beefde 't saem van schrick, en kruysten
Ons selfs, met een verbaest getier
En trachten stracks met handt, en vuysten
Te blusschen dit verdwaelde Vier:
V Vaerom luul door onfen eyver
Die dus wat hart wierd aengeset
Somtydts ontfingh een wisse dryver,
En per abuys, en goe sufflet:
Maer Vader, met gevouwen handen
En met een heel verheught gelaet,
Stiet dit gebeetjen uyt sijn tanden,
't VVijl hy sijn oogh ten Hemel slaet
O Jupiter! die kunt bestieren
| |
| |
Gelijck men seght) het minste gruys,
Ja selfs de alderkleynste Mieren,
Ja selfs, en Vloo, en Mugh, en Luys:
Soo ghy u immer liet bekooren,
Door een ootmoedelijck begeer,
Soo wilt ons nu (toch) eens verhooren:
Of ick geloofje nimmermeer:
O neen, wy zijn noch schelm, noch guyten,
Siet des of ghy ons hulp kunt bien,
En wilje in ons faveur besluyten
Soo laet ons eens een teken sien,
En nauwlijcks had hy uyt met vragen
Of (siet de gauheydt van dien Godt)
Stracks hoort men drie vier Donder slagen,
Ter slincker-handt op sijn gebodt:
Men sach oock(wie soud het gelooven?)
Hoe dat een Star, met snellen vaert,
De gansche lucht quam door gestoven,
Die nasigh sleepte een lange staert,
En schoot ons gevel, hel van luyster
Vlack over, vallende in het woudt,
Dees liet een (streeck na door het duyster
Gelijck een regen-boogh van Goudt,
Een Regen-Boogh als van Pistolen,
Os van het suyverste Ducaet;
Maar oock een stanck als dove kolen
Of 't alder stinckenste privaet;
Mijn Vader hier op (heel van sinnen
Verandert), danckt'en Star, en Goôn,
En riep laet ons nu gangh beginnen
't Is, tijdt kom aen mijn lieve zoon.
'k Ben nu gereet met u te dwalen,
Sa! packken wy ons slechs van hier
Al wouje metme nae West-faelen,
Het scheelt my tans niet eenen sier.
En ghy, o Goden! die voord sen,
Hier soo eerbiedigh zijt gelooft
| |
| |
VVilt ghy de Stadt niet gunstigh wesen
Het moet ons wel zijn, volgje Hooft:
Maer wilt ons huysgesin bewaren,
(Nae 't gunstigh teecken, dat ghy mildt,
Ons hebt believen 't openbaeren)
En doet met Troyen datje wilt.
Maer ghy AEneäs, wat is ditte?
VVaer sijn de Paerden, Kar, en tel?
Kom, kom, 't is tijdt om op te sitten
Hoe staeje soo? Verstaeje 't wel.
En nauwlijcks sloot de man sijn kaken
VVanneer het vier al nader quam,
Soo dat ick klarelijck het kraken
Begon te hooren van de Vlam:
Ach! riep ick, Vader wilt niet marren
Ben ick het die u wederhoudt?
Praet hier van VVagens, noch van Karren
Of wy sijn altemael om kout.
Hoort ghy geen klat'ren van de Houwers,
Komt sla jou schinckels om mijn neck
Ick salje voeren op mijn schouwers
Uyt dees verdoemde, en dootsche pleck:
Uw pack en sal my niet beswaren
Maer een, en 't selfde lot, en luck,
Sal ons te samen weder-vaeren
Het zy tot blydschap, of tot druck;
Iülus sal ick meê gaen packen
Al dravend aen mijn Rechter-Zy,
Mijn Vrouw mach volgen op mijn hacken
En houwen 't slipje van mijn py:
En ghy, o knechts, en knappe-gasten!
Komt luystert met een snedigh oor,
Nae 't geen dat ick u gae belasten,
En geeft mijn redens stip gehoor:
Daer leyt pas buyten dese wallen,
Een oudt Graf, en een oude Kerck,
Die tot de gront schier is vervallen,
| |
| |
En op dat Graf een oude sarck,
En dese sarck die leyd gedoocken
In 't oude, loof van een Cypres,
Daer 't dickwils byster plach te spoockén,
Door een vermaerde Toveres;
Siet daer, daer sel men t'samen' trecken
Een yeder door besond're Paân,
Die nu sijn schinckels best kan recken
Die isser nu het besten aen;
Kom Vader vat de Heyligheden,
En al de Goôn u toevertrouwt,
Al speelt dit volckje slegs voor stommen
Sy sijn nochtans van 't spraecksaemst Gout:
Ick bidje tast gyse, voor my aen.
V Vant ick benlmeerig met verlof,
Ick hoop dit volck sal ons noch by staen
Al wast sleghs met haer eygen stof.
Na dat ick dit soo had staen seggen?
Gingh ick een roste Leeuwe vaght
Op by mijn brede schouwers leggen,
Pas tot een sadel voor mijn vracht:
Hier op liet ick mijn Vader stappen
En nedersitten met gemack,
Die sigh neer planten op dees lappen
Met al de Goden in een sack:
Mijn Soontje (noch niet groot gewassen)
't geen my sijn rechter-hantje gaf,
Volght my met ongelijke pasten
Vast op mijn zyd nae op een draf:
Mijn Huysvrouw dighjes op mijn zoolen
Mijn rockje vattende achter aen,
Terwjjl wy vast door slop, en holen,
En nare grotten henen gaen:
Ick die korts benden wist te splijten,
En braght veel Griecken op de vlucht,
Sta nu schier in mijn broeck te schyten
Op 't hooren van het minst gerucht:
| |
| |
Het minste dat'er oock mocht wesen,
Deê my stracks lillen in mijn vaght,
En deed my daet'lijck reffensvresen,
En voor mijn selfs, en voor mijn vraght;
En nu begon het eyndt te naken,
En nu sagh ick de poort al aen,
En dacht, met heel verheugde kaken,
Nu is mijn meeste vrees gedaen,
Als een getrappel, ons al nader,
En nader quam met swaer gerucht:
VVaer op mijn Ruyter, of mijn Vader
My toe riep, Soontey op de vlucht,
Ick sie voor ons Rondassen blincken,
En 't flick'ren van de storrem-hoên
Gansch bloet! 't sal hier te bijster stincken
Soo ghy niet daatlijck voort gaet spoên;
'k Loof niet dat oyt een Paert door spooren
Soo ficks sigh op de loop begaf,
Als ick op dese stem te hooren
Mijn koten spoeyden op een draf.
Maer noch en kan ick niet bedencken,
VVat droes, dat doe mijn harsen-vat
Soo dol, en sinneloos gingh krencken,
Dat ick mijn selfs by na vergat?
VVant 't wijlick van de wegh gingh stappen,
En vlood voor dese Grieckse trop,
Om dat mijn niemandt souw betrappen,
En deerlijck grijpen by de kop:
Soo bleef helaes! mijn Huysvroow achter,
Ick weed niet door wat avontuur:
't Zy door haer tredt, licht vry wat sachter:
Of door ont moeten van een buur
Die zy voor 't laatste noch eenskuste:
Of dat zy wat vergeten had:
Of dat zy wat heeft moeten rusten,
En soo geraeckt was in de mat?
Ick weet'er waerheydt van, noch logen,
| |
| |
Als dit, dat my noch al ontrust,
Dat ick haer nimmer met mijn oogen
Weer sach, Of heb adieu gekust;
Noch ick begon haer eerte missen,
Voor dat wy quamen aen het Graf,
En Seres nare wildernissen,
Met geen gemackelijcke draf:
Als ick daer 't selschap met mijn oogen
Ter deegh besichtichden in 't ront,
Bevont ick my te schelms bedroogen,
Mitsick mijn Vrouw daer niet en vont;
Hoe teegh ick niet aen parlesjanten?
Wat maeckten ick niet al misbaer?
De Goden waren slechs Bacchanten,
En pure schelmen met malkaer:
Ja niemandt woud ick oock verschoonen,
Selfs Venus niet, mijn eygen Moer,
Die om haer sproockje te beloonen,
Ick scholt voor een Blanckette Hoer,
Die my gestaegh wat voor gingh liegen
Gelijck een goey' en slechten quant
Heel lichtelijcken te bedriegen,
Met sproockjes van 't Luy-Lecker-Landt:
VVant dit kan yder een wel gissen,
Dat het my noyt was sulcken rouw,
Mijn Vaderlandt te moeten missen,
Als sulcken eerelijcken Vrouw;
Ick liet dan achter dees struëllen
Mijn Trooysche Huysgoôn, Kind, en Vaâr
Aen mijn getrouwe met gesellen,
Om te beschutten voer gefraer,
't VVjjl ick mijn wapensaen gae trecken,
En set mijn Helmet op de kop,
Getroost om weer na steê te recken.
De selfde wech op een galop:
Mijn moedt wierdt hevigh aengedreven,
Om mijn weer op dit selfde pas,
| |
| |
Doot slop en holen te begeven,
Daer ick strack door gekomen was:
Ick quam dan weder langhs de Muren
En in dat donckere portael
Daer ick vol schrick was door gaen schuren,
En riep wel Hondert-duysend-mael.
Ick sach ja lette op alle stappen,
Naukeurigh met een Fackel-licht,
Maer niemandt van haer wouw wat klappen
Soo dat ick niemendal verricht:
De vrees begon my aen te packen
Mits 't hier soo eenigh was en naer,
Soo dat ick daer van daen gingh sacken
En weer gingh kruyen op een aêr:
Ick keerde weer na onse mueren,
Want lichtelijck dacht ick, per abuys
Of door een vremde slach van kuren,
Sal zy weer zijn gekeert na huys:
(VVant Vrouwen hebben dickwils vlagen,
Dat zy om een vergeten pot,
Haer lijf en leven soude wagen,
Al lijckt het ons al vry wat sot,
Maer neen, 't was daer al vol van Griecken
Die met een gruwelijck gekrack,
Een Vlam met schitterende wiecken
Deên vliegen langhs het gantsche dack:
Van hier liep ick na Priaems hoven,
En sach hoes 't met het slot al stont,
Maer ach! dat gloeyden als een oven,
Met Duysend kolen in sijn mondt;
Op 't lege pleyn en Galeryen,
By Junoos Prael-gedachtenis
Daer staen braveeren met haer beyen,
Heer Phænix, en dien schelm Ulis
Om snedigh op de buyt te passen:
VVant hier ley al de Trooysche schat,
Gesleept uyt Koor, en Kercke kassen,
| |
| |
En alle Huysen van de Stadt;
Een maght van Goud', en Silv're kannen
En Schael, en kruyck, en Tafelbort,
Een macht van Potten, en van Pannen,
En lepels alsoo dicht als Gort,
Een lengte Silvere Toebacks doosen
Waer van Ulysses dien Rabouw,
Der een toestack aen sijn Matroosen,
Dat hy hem eensjes stoppen souw:
Een macht van mutsjes, en van pinten,
Van kroes, en and're snuystery,
Van kleeren met, en sonder linten,
Die ick om kortheyt sla voorby.
Hier sagmen noch een tal van wijven
Die met een overgeven moedt
Noch staen te trecken, en te kijven,
Met de Soldaten, om haer goed:
Een tal van kinders meê geloopen,
Die staen haer by in desen strijdt,
En tyen voor haer moers aen 't stroopen,
Met naer, en jammerlijck gekrijt;
Ick balck hier op oock meê, Creuyse!
Creuyse! met een holle bast,
Elaes waer steeckje metje luysen
Mijn lieve wijf ick soeckje vast?
Ick soeck na u met groot verlangen,
Ick bidje, houje toch niet stom,
Want ick sal wis mijn selfs verhangen,
Vint ickje nu niet haest weerom!
Dus galmden ick langhs huys en stoepen
Met een verbaesd' en vlugge tret
En had licht eeuwigh noch staen roepen,
Had my ditspoocklel niet belet;
Crëusaas schim quam my te vooren
Maer vry veel groter na dees schijn
Van Oogen, Neus, en Neers, en Ooren,
Als sy voor desen plach te sijn;
| |
| |
Och hoe begon ick doe teysen!
Mijn stem bleef steken in mijn krop,
En al mijn hayr begon te rysen,
Als Varckens borstels op mijn kop:
En met deed sy haer kaken open,
En roerde dus haer tonge bladt:
Wat leght ghy dus vergeefs te loopen
Gelijck een sots kap door de Stadt
Mijn zoete man? staeck dese grillen
De Goden sijn dus van Advys
Dat ghy nu sonder my u spillen
Sult moeten packen op dees reys:
't Is Junoos, en Jupynys begeeren:
Uyt welckers vorstelijcke last,
Ghy my sult b'lieven 't excuseeren
Mits dien ick by haer blijf te gast;
Maer ach! wat zien ick u laveren
Langhs meenigh onbekende grondt?
Wat zien ick u noch trakkaseeren.
Gelijck een pure vagebondt?
Voor ghy noch komt met uwe mackers
Aen 't vet Hespeer'jen, schoon begroeyt,
Lancks welckers weelderige ackers
De Libiaensche Tyber vloeyt;
Hier sal 't met u breêdingen wesen,
Een Koninckrijck, en Koningin,
Sal al uw smart dan weer genesen,
Wat dunckje? is dat naje Zin?
Houw op, 't is langh genoegh gekreten
Ey doet het sleghstot mijn gerief?
En wilt sleghs dese druck vergeten,
Ghy vindt wel haest een ander lief:
Weest oock gerust, ghy sult noyt hooren
Dat ick (wiens schoon-moêr Venus was
En uyt 't Dardaense Bloet gebooren)
Oyt spinnen sal Myrmidons Vlas:
Ja ick zal selfs noyt Grieckse huysen
| |
| |
Of stoten, of Kasteelen sien,
Noch ick sal noyt aen Grieckse luysen,
Gedwongen sijn den strijd te bien:
Noch noyt haer Iuffers Kamenieren,
O neen! daer ben ick van bevrijt;
Des roept de vreught weer doorje nieren
Ie Vrouw wort noyt een Grieckse Meyd,
Maer siet verheught de Eng'len dansen
Op 't snorren van Appolloos Lier,
En sit heel snedigh wat te schransen
Aen 't pater stuck van 's Hemels stier;
Nu lief, adieu, ick moet vertrecken,
Maer let voor al wel op ons kindt,
En wilt het s'nachts wat warmpjes decken
VVantlicht'lijck vat het schaep een windt.
Mit sweegse, en gingh geswind verswinden,
Terwijl ick met een heese sucht
Vergeefs haet na riep, mijn beminde
Begeef u toch niet op de vlucht!
Tot driemael dacht ick haer te vatten
En noch 't omhelsen om haer neck,
Maer driemael ging haer schijnsel spatten,
En schoor (soo 't scheen) met my de geck.
Dies moest ick my dan weer gaen spoeyen
Na 't dal, daer al mijn volckje lach,
Dat soo gewis was aen gaen groyen
Als muggen op een hete dagh;
Ick was benieuwt om aen te schouwen,
't Geselschap van mijn Cameraets,
Van sulcken lengte Mans, en Vrouwen,
Van sulcken lengte jonge-maets,
Van sulcken lengte slecht rapalje
't Geen hier by een gekomen was,
(Hoe wel men ons al t'saem Canalje
Nu wel moght noemen in dat kas)
Hier wast vergaert uyt alle hoecken,
Gereet om met haer lijf en goet
| |
| |
En my, een aader Iandt te soecken,
En andre Steeden langhs de vloed:
Elck was getroost met my te varen
Als met een eerlijck Capetyn
Die sigh verstont, op Stroom, en Baren
Soo wel als op een glas met Wyn;
En nu begon de naght te swigten,
En Lucifer begon sijn naers,
Alreè ter bedden uyt te lichten,
En klom op Ida met sijn kaers:
De Grieck had over al met wakers
De Poort beset dat speet ons meest
Des mosten wy gelijck de Quakers
VVel volgen 't dryven van ons geest.
Daer viel voor ons niet meer te vegen,
Dies spoeyd ick my op mijn vertreck,
En klom de Bergh op heel verlegen
Met mijnen grysaert op mijn neck.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd